Διεθνείς πιέσεις και εσωτερικές πολιτικές κόντρες πιέζουν την Τουρκία να αποσύρει τα πλοία-γεωτρύπανά της από την ανατολική Μεσόγειο, όπως αποκαλύπτει στο σημερινό της πρωτοσέλιδο η εφημερίδα «Τζουμχουριέτ».
Το ρεπορτάζ «μιλά» για προσωρινή αποχώρηση του Πορθητή και του Γιαβούζ από τα ανοιχτά της Κύπρου και εξηγεί γιατί ακριβώς θα γίνει αυτό.
«Οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία και η Γαλλία άρχισαν εμπάργκο κατά της Τουρκίας. Εδώ και 2 μήνες περίπου δεν προμηθεύουν τη χώρα με τα απαραίτητα χημικά υλικά και παράγωγα. «Μα θα πληρώσουμε…», τους λέμε. «Όχι», απαντούν. Παρότι οι εταιρείες που πωλούν τα προϊόντα αυτά και αποτελούν μονοπώλιο είναι ιδιωτικές, μετά την απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης σταμάτησαν την πώληση. Και η απόφαση για το εμπάργκο αυτό εφαρμόζεται και από τις βρετανικές, γαλλικές και ιταλικές εταιρείες που συνεργάζονται με την αμερικανική. Όταν οι Τούρκοι αρμόδιοι ενημερώθηκαν για την απόφαση, άρχισαν να αναζητούν εναλλακτικές. Μία από αυτές ήταν η Κίνα, που παράγει παρόμοια υλικά, αλλά λόγω της ιδιαιτερότητας των ερευνών στη Μεσόγειο, δυστυχώς τα υλικά αυτά αποδείχθηκαν… κινέζικα. Ξανααπευθύνθηκαν στις ΗΠΑ και τη Βρετανία και παράλληλα προσπαθούν να βρουν μια προσωρινή λύση στη διεθνή αγορά, αλλά η κατάσταση αυτή εμποδίζει την πρόοδο των ερευνών», γράφει το δημοσίευμα και συνεχίζει:
«Ειδικά για τις γεωτρήσεις της Τουρκίας στα τεμάχια Finike-1 (Πορθητής – δυτικά της Πάφου) και Karpaz-1 (Γιαβούζ – στον κόλπο της Καρπασίας) οι εταιρείες Schlumberger, Baker Hughes, Weatherford (ΗΠΑ), Geo-log (Ιταλία) ακύρωσαν τις συμφωνίες και δήλωσαν ότι δεν θα παρέχουν υπηρεσίες, μηχανικούς, εξοπλισμό και υλικά για αυτά τα πηγάδια γύρω από το νησί, παρόλο που οι ίδιες εταιρείες συνδράμουν με υλικό αντίστοιχες έρευνες στη θάλασσα του Μαρμαρά».
Έτσι, φαίνεται πως το άτυπο αυτό εμπάργκο είναι και ο λόγος που έχει καθηλώσει τα πλοία γεωτρύπανα στο λιμάνι της Μερσίνας με τη δικαιολογία του… ανεφοδιασμού.
Ο δημοσιογράφος που υπογράφει το δημοσίευμα, Μουσταφά Μπαλμπάι, κάνει λόγο για ανάγκη επαναπροσδιορισμού της λεγόμενης «Γαλάζιας Πατρίδας» μετά απ’ όλα αυτά.
«Οι αμερικανικές Exxon, Noble, η βρετανική BG, η γαλλική Total, η ιταλική Eni, η νοτιο-κορεατική Kogas, η ισραηλινή Delek Drillinig Group, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, η Παλαιστίνη, το Λίβανο, η Ελλάδα έχουν όλες υπογράψει συμφωνία με την Κύπρο και έχουν ιδρύσει το Φόρουμ Φυσικού Αερίου Ανατ. Μεσογείου. Η Τουρκία με τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στη Μεσόγειο δεν υπάρχει πουθενά», καταγγέλλει ο αρθρογράφος της αντιπολιτευτικής «Τζουμχουριέτ», ο οποίος μετά το πραξικόπημα πέρασε πολύ χρόνο στις τουρκικές φυλακές…
Ενισχύοντας το ρεπορτάζ του, ο Τούρκος δημοσιογράφος επισημαίνει πως «όσο η κρατική Εταιρεία Πετρελαίου (TPAO) επιχειρούσε στα ανοιχτά της Μεσογείου δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα με υλικό εξοπλισμό. Όταν όμως άρχισε να πλησιάζει στην Κύπρο, η κατάσταση άλλαξε και έγινε πολύ σοβαρή».
«Η Τουρκία έχει αργήσει πάρα πολύ και μετά από την ηπειρωτική χώρα έχει μείνει μόνη της και στη θάλασσα, όσο κι αν προσπαθεί να δηλώσει παρούσα. Αλλά ούτε και αυτό της το επιτρέπουν. Μετά από όλα αυτά, δεν έχουμε παρά να σχεδιάσουμε μια σταθερή στρατηγική «Γαλάζιας Πατρίδας», καταλήγει.
Το δημοσίευμα κάνει λόγο, επίσης, για τις «φωνές» της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναφορικά με το τεράστιο κόστος των γεωτρήσεων της κυβέρνησης Ερντογάν, ενώ μέμφεται και τον Ερντογάν για τα ονόματα των ερευνητικών πλοίων γεωτρύπανων. «Ονόματα βαριά σαν ιστορία, όπως λέει, που δεν έχουν καταφέρει ωστόσο να βγάλουν κανέναν… λαγό, πολλώ δε μάλλον φυσικό αέριο στην ανατ. Μεσόγειο… Τα ονόματα των πλοίων που επιχειρούν στην ανατ. Μεσόγειο για λογαριασμό της Τουρκίας το καθένα κι από ένα κεφάλαιο ιστορίας… Πορθητής, Γιαβούζ, Μπάρμπαρος Χαϊρεντίν Πασά, Ορούτς Ρέις… Ωστόσο, οι έρευνες που γίνονται υποβρυχίως και δεν φαίνεται να έχουν αποτέλεσμα και είναι πολύ δαπανηρές».
Όπως εξηγεί ο ίδιος, το κόστος ενός ξένου γεωτρύπανου φτάνει το 1.000.000 δολάρια καθημερινά, ενώ των τουρκικών, που διαθέτει πλέον η χώρα, κατεβαίνει αυτομάτως στις 300.000 δολάρια ημερησίως το καθένα. Ο λόγος που οι γεωτρήσεις έχουν τόσο υψηλό κόστος είναι το μονοπώλιο των εταιρειών, αλλά και οι υψηλότατες τιμές των μηχανικών και χημικών υλικών, που χρησιμοποιούνται σε αυτές.
