Το 3ο Τακτικό Συνέδριο της Ν.Δ. διεξήχθη τον Απρίλιο του 1994 στη Χαλκιδική
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Μιλτιάδης Εβερτ είχε μόλις διαδεχθεί τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στην ηγεσία του κόμματος μετά την ήττα στις εκλογές του 1993. Παιδί του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο Εβερτ θέλησε μετά την οκταετή θητεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην ηγεσία της παράταξης να επαναπροσδιορίσει το ιδεολογικό στίγμα του κόμματος. Επέλεξε έτσι ως τόπο του συνεδρίου τη Χαλκιδική, όπου είχε διεξαχθεί το πρώτο συνέδριο της Ν.Δ., και τοποθέτησε εκ νέου την παράταξη στον πολιτικό χάρτη. Η διακήρυξη που εγκρίθηκε σε εκείνο το συνέδριο -λέγεται ότι την έγραψε ο Κώστας Καραμανλής με τα χέρια του ως γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού- όριζε ότι η Ν.Δ. «δεν είναι ούτε κόμμα σοσιαλιστικό ούτε νεοφιλελεύθερο».
Περιττό να σας πω ότι έγινε της… κακομοίρας! Οι αντιδράσεις ήταν οξύτατες. Τον χορό έσυρε ο αρχινεοφιλελεύθερος της εποχής Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο οποίος, νομίζω, αποχώρησε απογοητευμένος από τη Ν.Δ. καταγγέλλοντας τη λαϊκή Δεξιά και τους… «καρχαρίες που βγήκαν στη στεριά».
Τώρα, γιατί σας τα θυμίζω όλα αυτά; Μα, γιατί η Ιστορία έχει καμιά φορά μεγάλα γυρίσματα. Διάβασα χθες στην «Καθημερινή» ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είπε κατά τη διάρκεια τηλεδιάσκεψης με ανώτερα στελέχη του επιχειρηματικού οργανισμού YPO (Young Presidents Organization) τα εξής: «Είμαι φιλελεύθερος πολιτικός, όχι νεοφιλελεύθερος. Δεν πιστεύω ότι οι αγορές έχουν πάντα τη λύση. Πιστεύω ότι το κράτος έχει ρόλο να παίξει, ειδικά σε περιόδους κρίσης». Το είπε, εγράφη και ακόμη να τον καταγγείλει ο Ανδριανόπουλος για.. προδότη του νεοφιλελευθερισμού.
Η στροφή αυτή Μητσοτάκη, η οποία πραγματοποιείται παραμονή της συμπλήρωσης τριών ετών από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, συνοδεύτηκε και από ρεπορτάζ που υποστηρίζουν πως ο Κυριάκος αγαπά περισσότερο τον Κέινς από τον Ανταμ Σμιθ.
Συνοδεύεται επίσης από δηλώσεις του ιδίου του πρωθυπουργού («Real News») που ζητά από τους επιχειρηματίες να βάλουν το χέρι στην τσέπη! Το ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη μεταμόρφωση που δείχνει ότι ο πρωθυπουργός μελέτησε πολύ τα αίτια της αποτυχίας του πατρός του να κυβερνήσει πάνω από μία θητεία (ο μόνος πρωθυπουργός που απέτυχε προ Μνημονίων) είναι πως ο Κυριάκος υιοθετεί βασικά στοιχεία του καραμανλισμού κατά την ενάσκηση της εξουσίας, απεχθανόμενος όμως -οξύμωρο- τον καραμανλισμό και περιστοιχιζόμενος από πολλούς υπουργούς που απεδείχθησαν τώρα και στο παρελθόν ούλτρα νεοφιλελεύθεροι.
Ο προσωπικός φρουρός του επίτιμου προέδρου της Ν.Δ. Μανούσος Γρυλλάκης δήλωσε στον Δημήτρη Δανίκα στο «Πρώτο Θέμα» ότι ο πρώην πρωθυπουργός τού είχε πει πως «η Ν.Δ. δεν είναι ούτε του Μητσοτάκη ούτε του Σαμαρά». Δεν ξέρω πόσο το ασπάζεται ο Κυριάκος αυτό, την αποκήρυξη των ιδιοκτησιακών αντιλήψεων. Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Είναι πάντως αισιόδοξο πως κατά τη διακυβέρνηση -όπως σημειώσαμε και άλλη φορά- γίνεται άλλος. Προσπαθεί -αυτή την περίοδο τουλάχιστον- να οικοδομήσει κοινωνικό φιλελεύθερο προφίλ. Κάτι που είχε αρχίσει από την αντιπολίτευση, συναντώντας αδύναμες κοινωνικές ομάδες.
Το βασικό ερώτημα που έχω είναι με ποιους θα εφαρμόσει λαϊκό φιλελευθερισμό που επαγγέλλεται και για πόσο. Αν ήμουν καχύποπτος, θα έλεγα πως οικοδομεί αυτό το προφίλ γιατί έχει προδιάθεση διεξαγωγής πρόωρων εκλογών και πως διά του κοινωνισμού διεμβολίζει τον αμήχανο ΣΥΡΙΖΑ. Ας ελπίσουμε πως η επιλογή του έχει και στρατηγικά χαρακτηριστικά! Πως είναι ανομολόγητα κρυπτο-καραμανλικός. Και ας μην ξεχνά ποτέ πώς φέρθηκε ο Εθνάρχης στον πατέρα του στις εκλογές του 1974, αποκλείοντάς τον από τα ψηφοδέλτια. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Ο πρωθυπουργός είναι πάνω απ’ όλα ρεαλιστής. Σε σημείο κυνισμού.
