Το ευχάριστο είναι ότι η Γιάννα Αγγελοπούλου κατάλαβε καταρχάς ποιο είναι το διακύβευμα του εορτασμού της συμπλήρωσης 200 ετών από την Ανεξαρτησία και ανέκρουσε πρύμναν.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Για την ώρα! Οι απαντήσεις που έδωσε στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων στη συνέντευξη Τύπου στο Μουσείο Μπενάκη θύμισαν κάτι από την εκρηκτικότητα, την ντομπροσύνη, τον δυναμισμό μιας γυναίκας που κάποτε γνωρίσαμε και νομίσαμε ότι «χάθηκε». Φαίνεται ότι με έναν τρόπο υπάρχει ακόμη.
Η Αγγελοπούλου, λειτουργώντας ως η μάνα του λόχου, ζήτησε μεν ευθύτατα συγγνώμη για όσα ελέχθησαν περί Καραϊσκάκη και Καποδίστρια, αλλά ταυτόχρονα κάλυψε τους συνεργάτες της. Δεν τους «άδειασε», δεν τους πήρε μαζί της στη συνέντευξη για να τους ρίξει βορά στα ΜΜΕ, αντιθέτως τους στήριξε και μάλιστα ονομαστικά. Αξιοσημείωτο, επίσης, είναι το γεγονός ότι η κυρία Αγγελοπούλου δεν έκρυψε την ενόχλησή της για όσα της γράψαμε περί «ουδετεροπατρίας». «Το άκουσα και αυτό!» σχολίασε δυσαρεστημένη. Αν μας διάβαζε πιο προσεκτικά θα διαπίστωνε -επειδή από αυτήν εδώ τη θέση διατυπώθηκε το πρώτον ο όρος- ότι αυτός γεννήθηκε μετά τα απαράδεκτα tweets μελών της Επιτροπής. Όχι της ιδίας. Πώς να αποκαλέσω εγώ την Αγγελοπούλου ουδετερόπατρι όταν ξέρω πως διέθεσε μαζί με τον σύζυγό της Θεόδωρο 5 δισ. δραχμές για τη διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 (τα υπαινίσσεται στο βιβλίο της).
Το πλέον ενδιαφέρον από τη συνέντευξή της είναι ότι η κυρία Αγγελοπούλου δείχνει να κατάλαβε ποια είναι η δυσκολία του εορτασμού. Της διοργάνωσης που ανέλαβε. Εδώ δεν παίζεις με λεφτά, overlays, σχέδια, κατασκευές, προθεσμίες, διυπουργικές. Εδώ παίζεις με τις καρδιές και τις μνήμες. Εδώ δεν τσακώνεσαι με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, εδώ έχεις να κάνεις με τον λαό. Το γήπεδο είναι μεγάλο και αχανές. Το χρήμα μπορεί να το αγγίξεις με την αφή, τις ψυχές και τα συναισθήματα όμως; Εδώ χρειάζονται λέξεις. Γιατί γράφω «δείχνει να κατάλαβε» και όχι «κατάλαβε»; Δύο είναι οι ενδείξεις.
Η πρώτη είναι αμιγώς πολιτική. Ενώ η κυρία Αγγελοπούλου διακηρύσσει ότι «δεν θα γράψουμε Ιστορία», εντέλει στο όνομα της ντομπροσύνης της και της άρνησής της να λάβει αποφάσεις υπό πίεση δεν έκανε αλλαγές στην ολομέλεια του 2021. Έφερε μπροστά τον πιστό συνεργάτη της Μάρτον Σίμιτσεκ -από τις λίγες σταθερές στο περιβάλλον της διαχρονικώς-, αλλά ταυτόχρονα έφερε μπροστά και τον αναθεωρητή καθηγητή Κωστή Κοντογιάννη. Στέλνοντας το μήνυμα ότι δεν κάνει πίσω. Και βεβαίως κράτησε στηρίζοντας με ονομαστικές αναφορές την πέτρα του σκανδάλου καθηγητή Χατζή, τον οποίο επαίνεσε δημοσίως μάλιστα. Ζήτησε έως και συγγνώμη εκ μέρους του για τις απαράδεκτες αναρτήσεις περί Καποδίστρια – Καραϊσκάκη, ενώ τη συγγνώμη θα έπρεπε να την είχε ζητήσει ο ίδιος από τους Ελληνες. Ο άνδρας της παρέας εν προκειμένω δεν είναι ο Χατζής, αλλά η Γιάννα. Η οποία, όμως, τη στιγμή που διακηρύσσει ότι «δεν γράφουμε Ιστορία», συντηρεί το πρόβλημα που γέννησε την αμφισβήτηση προς το πρόσωπό της στην αυλή της. Μεταξύ Χατζή και Ευθυμίου η κυρία Αγγελοπούλου επέλεξε Χατζή. Αμφιβάλλει κανείς ότι στο μέλλον θα ζήσουμε και νέο έπος; Στοιχηματίζω. Να γιατί λέω ότι «δείχνει πως κατάλαβε» αλλά δεν είμαι και σίγουρος ότι κατάλαβε.
Υπάρχει, όμως, και ακόμη μία ανησυχητική ένδειξη η οποία προκύπτει από τις απαντήσεις που έδωσε η ίδια η κυρία Αγγελοπούλου. Για την Ιστορία. Απαντήσεις που δημιουργούν την εντύπωση ότι πρέπει να ζητήσουμε… συγγνώμη από τους Τούρκους για πολέμους στους οποίους ενεπλάκημεν μαζί τους, όπως ζήτησε η Μέρκελ συγγνώμη από άλλους ευρωπαϊκούς λαούς για τη στάση της Γερμανίας στον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο! Ιδού τι είπε προχθές η κυρία Αγγελοπούλου στο Μουσείο Μπενάκη – εύχομαι να το είπε κατά λάθος!
«Διάβασα σήμερα μια έρευνα στην οποία οι Έλληνες ερωτώνται τι περιμένουν από το μέλλον. Και μεταξύ όλων των άλλων μιλάει για τις σχέσεις με τη γείτονα χώρα, την Τουρκία. Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων -και δεν το λέω εγώ- θα ήθελε να υπάρχουν φιλικές σχέσεις με τους γειτονές μας. Θα ήθελαν. Φυσικό είναι. Κάθε λαός θα ήθελε να μην έχει προβλήματα. Δεν κάνω πολιτική. Δεν είμαι υπουργός Εξωτερικών, αυτά είναι θέματα του πρωθυπουργού της Ελλάδας και είναι θέματα του υπουργείου Εξωτερικών. Όμως, θυμάμαι την Ανγκελα Μέρκελ, πριν από χρόνια, που εμφανίστηκε στην 50ή επέτειο από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και ζήτησε συγγνώμη από τις άλλες χώρες για τα δεινά που τους προκάλεσε ο πόλεμος. Υποθέτω ότι οι Ελληνες σε αυτό το πνεύμα απαντούν όταν λένε ότι θέλουν να έχουμε φιλικές σχέσεις με τους γείτονες».
Δηλαδή, κυρία Αγγελοπούλου; Εννοείτε ότι θέλουμε φιλικές σχέσεις με τους Τούρκους στο πνεύμα της… συγγνώμης μας προς αυτούς; Εάν το εννοείτε πράγματι, παρά τις διακηρύξεις σας ότι δεν θα ξαναγράψετε την Ιστορία, δείχνετε να μην έχετε καταλάβει ποιο είναι το διακύβευμα. Ελπίζω να πρόκειται για λάθος διατύπωση.
ΥΓ.: Γιατί παραλείψατε να αναφέρετε ότι συναντήσατε τον πρέσβη της Τουρκίας στο πλαίσιο των επαφών σας; Μας είπατε για τον Αμερικανό, για τον Ρώσο, τον Γάλλο, τον Γερμανό, τον Αιγύπτιο, τον Τούρκο τον ξεχάσατε. Γιατί άραγε;
