Άστραψε και βρόντηξε ο Γάλλος πρόεδρος με τους τουρκικούς τσαμπουκάδες στη Μεσόγειο και αποφάσισε να θέσει το θέμα επί τάπητος.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Διαμαρτυρήθηκε εντονότατα στη… Μέρκελ και στο ΝΑΤΟ. Ξεχείλισε από αγανάκτηση ο Μακρόν και υποσχέθηκε να δώσει σκληρό μάθημα στον Ερντογάν. Πανέτοιμη η Γαλλία να ανταποδώσει την πρόκληση με πραγματικά πυρά…
Η Γαλλία πίσω από την αεροπορική επιδρομή στην τουρκική βάση της Αλ Ουατίγια στη Λιβύη… Σκληρό μάθημα Μακρόν στον «σουλτάνο». Αυτά και άλλα τέτοια ωραία διαβάσαμε τις προηγούμενες μέρες σε «έγκυρα» ελληνικά μέσα ενημέρωσης, μέσα σε πανηγυρικούς τόνους που έδιναν το έναυσμα ενός απόλυτου ελληνικού εφησυχασμού. ότι και καλά μπορούμε πλέον να κοιμόμαστε ήσυχοι γιατί θύμωσε η Γαλλία και θα καθαρίσει αυτή την μπουγάδα με τους Τούρκους για λογαριασμό μας.
Στην Τουρκία, βέβαια, ο «θυμός του Μακρόν», τα τελευταία 24ωρα, είναι το δημοφιλέστερο ανέκδοτο για μικρούς και μεγάλους. Ανέκδοτο που παραπέμπει δυστυχώς στο… «προσοχή μη σκίσει κανένα καλσόν»…
Μια χώρα που δεν δίστασε να καταρρίψει μαχητικό μιας πανίσχυρης (και πραγματικά αποφασισμένης) Ρωσίας, με ηγέτη τον Πούτιν, μάλλον δεν θα φοβηθεί να βυθίσει ένα πολεμικό μιας αμφίθυμης Γαλλίας με ηγέτη τον αδύναμο Μακρόν που παραπαίει. Και αν θέλουμε να εντρυφήσουμε στο συγκεκριμένο περιστατικό, όπως γλαφυρά το παρουσίασε στη θεία Μέρκελ ο Γάλλος πρόεδρος, οι Τούρκοι ναύτες ζώστηκαν τα αλεξίσφαιρα και τα ντουφέκια, και τα γαλλικά πολεμικά… αγανακτισμένα, ανέκρουσαν πρύμναν…
Επομένως, όποιος πιστεύει ή δολίως ισχυρίζεται ότι η Γαλλία θα αρχίσει να πυροβολεί τους Τούρκους για χάρη της Ελλάδας, επειδή θα ψωνίσουμε και δυο Belharra, είτε είναι βαθιά νυχτωμένος είτε παραπληροφορεί συνειδητά προς επίτευξη αλλότριων σκοπών…
Με τη διαπίστωση αυτή δεν επιχειρώ να αποκλείσω κατηγορηματικά μια θερμή γαλλοτουρκική εμπλοκή στο μέλλον. Πιθανόν και να προκύψει, αλλά θα αφορά τους λογαριασμούς μεταξύ των δύο αυτών χωρών στη Μέση Ανατολή και όχι την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο. Να εξηγούμαστε για να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις, όσες… αλμυρές φρεγάτες και να αγοράσουμε με τα δανεικά των ξένων.
Η Γαλλία είναι πράγματι μια μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη, συμπαθώς διακείμενη προς την Ελλάδα, και εμείς με τη σειρά μας συμπαθούμε τους Γάλλους όχι επειδή μας έχουν ευεργετήσει, αλλά επειδή είναι πιο κοντά στην κουλτούρα μας, συμπεριφέρονται πιο ανθρώπινα και δεν λύσσαξαν να μας πιουν το αίμα όπως οι Γερμανοί επίγονοι των ναζί.
Δυστυχώς για εμάς, όμως, πρώτον το «Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία» δεν ισχύει, με την έννοια της αυτόματης στρατιωτικής αρωγής που κάποιοι ονειρεύονται, και επιπλέον η Γαλλία δεν κάνει κουμάντο στην Ευρώπη. Ούτε καλά καλά τα του οίκου της δεν μπορεί να αποφασίσει χωρίς να πάρει άδεια από το Βερολίνο. Και σήμερα είναι ο ασθενής κρίκος στο παγκόσμιο χρηματιστήριο γεωστρατηγικής ισχύος, όπου κυριαρχούν οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία, ενώ στην πράξη ασκεί εξωτερική πολιτική για λογαριασμό ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης το Βερολίνο.
Σε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο οι Γάλλοι, αν και στο στρατόπεδο των νικητών, βρέθηκαν να διακατέχονται από ένα αξιοθρήνητο σύνδρομο Στοκχόλμης έναντι των ισχυρών γειτόνων τους, τις επιθετικές ορμές των οποίων προσπάθησαν να κατευνάσουν μέσα από την ένταξή τους σε ευρωπαϊκές δομές.
Οι Γάλλοι σκέφτηκαν πρώτοι να βάλουν τη Γερμανία σε έναν «ευρωπαϊκό κορσέ» για να την «αναμορφώσουν», όπως κάποιοι δικοί μας ηλίθιοι ήθελαν να βάλουν την Τουρκία στην Ε.Ε. «για να την ελέγχουν».
Η Γερμανία δεν αναμορφώθηκε, αλλά με το που βρήκε την πατημασιά της, κατάφερε να φέρει όλες τις ευρωπαϊκές δομές στα μέτρα της για να εξυπηρετούν τις δικές της εθνικές επιδιώξεις. Από το Μάαστριχτ και μετά κατάφερε η ίδια να φορέσει δημοσιονομικό κορσέ σε όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλίας.
Πέραν λοιπόν του ότι η Γαλλία δεν αποφασίζει για τις ευρωτουρκικές σχέσεις, ο ίδιος ο Μακρόν βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσχερή θέση στο εσωτερικό, όπου αμφισβητείται διαρκώς και εντόνως. Όσοι νομίζουν ότι πέρα από τα νιαουρίσματα προς την Καγκελαρία θα χτυπήσει και το χέρι στο τραπέζι ας κάνουν ένα κρύο ντους για να συνέλθουν.
Η Καγκελαρία, από την άλλη πλευρά, που κατ’ ουσίαν παίρνει τις αποφάσεις, δεν βρίσκεται ούτε αναμένεται να βρεθεί σε τροχιά σύγκρουσης με τον παραδοσιακό της σύμμαχο και εταίρο, την Τουρκία. Ο Ερντογάν τη δυσκολεύει λίγο με το αυτοκρατορικό του στιλ, αλλά τον υπολογίζει, τον σέβεται και τον χρειάζεται. Γι’ αυτό και σπρώχνει την ελληνική αποικία χρέους σε μία ατιμωτική συμφωνία-πακέτο που, εκτός από εκχώρηση κυριαρχίας, θα περιλαμβάνει -προσέξτε το αυτό- και πρόσθετα βάρη στο Μεταναστευτικό.
Προς αυτή την κατεύθυνση εργάζονται οι ανώτατοι υπάλληλοι των Βρυξελλών από τον ελληνόφωνο Σχοινά, που βλέπει την Αγία Σοφία «μνημείο διαπολιτισμικής συνύπαρξης», μέχρι τον Ισπανό Μπορέλ, που συντάσσει ατζέντα ελληνοτουρκικού διαλόγου. Κι όσο η Ελλάδα παραμένει δεμένη στο άρμα της Γερμανίας, όσο οι πολιτικοί μας συμπεριφέρονται σαν υπάλληλοι του Βερολίνου και τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης «εξανίστανται» επειδή ο Τραμπ μίλησε απαξιωτικά στη Μέρκελ τόσο θα αυξάνονται οι πιθανότητες μιας επαίσχυντης συνθηκολόγησης στο Αιγαίο.
