Eίναι δύσκολο να ερμηνευτεί λογικά με πολιτικούς όρους η απόφαση της προέδρου του ΚΙΝ.ΑΛ. Φώφης Γεννηματά να ταυτιστεί με τη Ν.Δ. επ’ αφορμή της ψήφισης του νομοσχεδίου για τις πορείες.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Έστω κι αν η κοινή λογική υπαγορεύει κάτι τέτοιο, όλη η κοινωνία συμφωνεί με τον νέο νόμο. Πολλά πράγματα στην πολιτική είναι κοινή λογική, αλλά όταν επικρατούν υπέρτερα κομματικά συμφέροντα η λογική παύει να είναι κοινή. Προφανώς και μας αρέσει που η Χαριλάου Τρικούπη απομακρύνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και κάνει στροφή 180 μοιρών σε όσα πιθανόν σχεδίαζε για κοινή πορεία με την Αριστερά στον δρόμο προς τις εκλογές – στην ουσία αχρηστεύει την πολιτική των συμμαχιών Τσίπρα εν όψει απλής αναλογικής. Ωστόσο, αυτό δεν μας θαμπώνει τόσο πολύ ώστε να μην αναζητούμε τι «τρέχει» και τι «κρύβεται».
Και η αλήθεια είναι ότι όταν ξαφνικά η ελάσσων αντιπολίτευση στοιχίζεται με την κυβέρνηση, «τρέχει». Οι μέρες που πέρασαν από τότε που η Γεννηματά μάλωσε θυμωμένη τον πρωθυπουργό στη Βουλή ότι δεν θα της κάνει μαθήματα σοσιαλδημοκρατίας έως χθες που του έγραψε τάχα το νομοσχέδιο με «δημοκρατικό μελάνι» δεν είναι δα πολλές.
Σκάρτη εβδομάδα! Για να δούμε, λοιπόν!
Η πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. -όσες ιδεολογικές διαφορές κι αν μας χωρίζουν- είναι γενναίος άνθρωπος. Την ξέρω 20 χρόνια. Από τότε που στάθηκε απέναντί μου μπροστά σε μια κάμερα -το 2006- και μου μίλησε χωρίς φόβο και χωρίς πάθος για την περιπέτεια της υγείας της και για τις παρακαταθήκες του πατέρα της. Ένας Θεός ξέρει μόνο πώς και υπό ποιες πολιτικές και προσωπικές αντιξοότητες έχει ασκήσει τα καθήκοντά της ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από το 2015 έως σήμερα. Πολιτικά έχει τη διαφωνία μου, προσωπικά έχει όμως τον θαυμασμό μου. Μόνο εκείνη ξέρει τι έχει περάσει κάθε βράδυ που επιστρέφει στο σπίτι της. «Πασόκα» μεν, αλλά γερό σκαρί, γυναίκα με τσαγανό. Αλίμονο σε όποιον την υποτιμά. Ωστόσο, τα όρια του ατρομήτου σε αυτή την Ελλάδα με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι καμιά φορά πεπερασμένα. Η Γεννηματά ηγείται μιας κοινοβουλευτικής ομάδας «σάπιας».
Η μισή αλληθωρίζει προς τη Ν.Δ. και με προξενητή κορυφαίο πολιτικό του ΠΑΣΟΚ σχεδιάζει προς τα εκεί τη μετεγγραφή της ώστε να έχει ελπίδες επανεκλογής στο αξίωμα. Όταν αποκάλυψα ονόματα και διευθύνσεις προσφάτως προεκλήθη ταραχή γιατί όλοι ήξεραν ότι έγραφα την αλήθεια. Αλλά η επίσημη Χαριλάου Τρικούπη δεν διέψευσε. Διέψευσαν μόνον όσοι πιάστηκαν με τη «γίδα στην πλάτη», ενώ ιδιωτικώς μού έλεγαν ότι στόχος τους δεν είναι η αυτομόληση στη Ν.Δ. αλλά η ανατροπή της Γεννηματά. Οι άλλοι μισοί βουλευτές, με επικεφαλής τον Παπανδρέου, αισθάνονται άβολα ενώπιον του ενδεχομένου να συμπράξει ξανά το ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ., ενθυμούμενοι ότι η συμμετοχή τους στην κυβέρνηση Σαμαρά εξαέρωσε το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2015 και αναζητούν συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η ίδια η κυρία Γεννηματά μέσα της επιθυμεί την αυτόνομη πορεία και τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ στις διερευνητικές εντολές, αφού μετρηθούν όμως τα κουκιά ενός εκάστου στις κάλπες. Με τον Κυριάκο τη χωρίζει άβυσσος. Όταν ο πρωθυπουργός την κατηγόρησε προσφάτως από το βήμα της Βουλής ότι τον καιρό που και οι δύο ήταν υπουργοί του Σαμαρά εκείνη εμπόδισε ως αναπληρωτής υπουργός Άμυνας τις μεταρρυθμίσεις στην αμυντική βιομηχανία, εκείνη του επιτέθηκε βιαίως λέγοντας «ναι, εσύ πάσχιζες να απολύσεις κόσμο από την ΕΑΒ κι εγώ πάσχιζα να τον σώσω». Τι ενώνει λοιπόν δύο πολιτικούς που αξιακά ο ένας κοιτά προς την Ανατολή και ο άλλος προς τη Δύση;
Η απάντηση είναι ένας τρίτος ισχυρός παράγων τον οποίο αποστρέφονται και οι δύο, αλλά ανέχονται τη δράση του αναγκαστικά και οι δύο. Στην περίπτωση της κυρίας Γεννηματά ένας παράγων που παρεμβαίνει ωμά από το παρασκήνιο στα εσωτερικά του κόμματός της επειδή θέλει να αποτρέψει πάση θυσία τυχόν συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝ.ΑΛ. Και τούτο όχι διότι αντιπαθεί τη Γεννηματά ούτε επειδή τυχόν συμπαθεί τον πρωθυπουργό (δεν ισχύει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μάλλον τα αντίθετα). Απλώς ο παράγων έχει λογαριασμούς με τον Τσίπρα και θέλει να του χαλά το παιχνίδι. Δύσκολο να καταλάβεις βέβαια γιατί είναι ανάγκη να χαλάς το παιχνίδι κάποιου που βλέπει την πλάτη του Μητσοτάκη με τα κιάλια στις δημοσκοπήσεις και μοιάζει τελειωμένος, σιγά την απειλή, αλλά έτσι είναι η πολιτική.
Δεν ισχύει η απλή λογική πάντοτε, ενίοτε επικρατεί και το γινάτι. Ο θρύλος λέει λοιπόν πως λίαν προσφάτως, έπειτα από μία ομιλία της Γεννηματά στη Βουλή υπέρ της «έξυπνης σοσιαλδημοκρατίας» και κατά του «νεοφιλελευθερισμού», σήμανε συναγερμός. Ο παράγων συγκάλεσε σύσκεψη στο γραφείο του με επιτελείς του και ζήτησε επιτακτικώς από υιό ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ, με όνομα βαρύ σαν ιστορία, εξωκοινοβουλευτικό, να ηγηθεί της απόπειρας ανατροπής της κυρίας Γεννηματά. Ο υιός απάντησε αρνητικά. Η οικογενειακή του ιστορία δεν του το επέτρεπε. Ωστόσο, η σύσκεψη σχεδιάστηκε έτσι, με πολλούς μάρτυρες, ώστε το μυστικό να διαρρεύσει. Η εντολή ανατροπής δεν ήταν γνήσια. Ήταν πλαστή, fake. Αλλά διατυπώθηκε με τέτοια ένταση και τόση πειστικότητα, ώστε όλοι τη θεώρησαν αληθινή. Ότι η καθαίρεση επίκειτο.
Κάποια στιγμή το νέο ταξίδεψε προς τη Χαριλάου Τρικούπη -το πρόφτασαν οι συμμετέχοντες- και η Γεννηματά το έμαθε. Και βεβαίως, επειδή με αυτά δεν παίζει κανείς, εξέλαβε την απειλή ανατροπής της ως γνήσια. Μετά ταύτα «έστριψε». Τα περί Κεντροαριστεράς τα ξέχασε, προσωρινά τουλάχιστον. Με τελική κατάληξη τον προχθεσινό καβγά της με τον παραπαίοντα Τσίπρα, ο οποίος απορούσε που ένα κόμμα αντιπολίτευσης συμπολιτεύεται την κυβέρνηση. Προφανώς η κυρία Γεννηματά αγαπά τον ρεαλισμό και αποστρέφεται τον… αμοραλισμό. Προφανώς βλέπει ότι και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης τελεί υπό πίεση μετά και τις τελευταίες εξελίξεις και της είναι πιο εύκολο το «άδειασμά» του. Στη θέση του κυρίου Μητσοτάκη, πάντως, δεν θα εξελάμβανα ως οριστική τη συμπόρευσή της με τη Ν.Δ., μετά και την προχθεσινή ψηφοφορία. Θα περίμενα σε βάθος χρόνου να δω αν το ΚΙΝ.ΑΛ. εννοεί τη στρατηγική συμπόρευση Κεντροδεξιάς – Κεντροαριστεράς επ’ ωφελεία της χώρας, τώρα που έρχονται δύσκολες μέρες. Στην ουσία -ιδού τι νομίζω ότι συνέβη- η κυρία Γεννηματά έλαβε σοβαρά την απειλή ανατροπής της από τον παράγοντα (ο οποίος κινείται αυτονόμως για εντελώς δικούς του λόγους αντεκδίκησης του Τσίπρα) και προέβη σε μια τακτική κίνηση για να διασφαλίσει την ηγεσία της.
Το μέλλον θα κρίνει προς τα πού θα γείρει το εκκρεμές του ιστορικού ΠΑΣΟΚ, αν μείνει τίποτε όρθιο από αυτό έως τις εκλογές και δεν σπάσει σε 100 κομμάτια. Έως τότε στη θέση του πρωθυπουργού θα ήμουν πολύ επιφυλακτικός για το πόσο ειλικρινής είναι στη συνεργασία του μαζί μου κάποιος που έχει δομική διαφορά αντιλήψεων για το πώς πρέπει να κυβερνηθεί η χώρα στα επόμενα χρόνια. Και σε κάθε περίπτωση θα ήμουν επιφυλακτικός αν μάθαινα το πρώτον από μια εφημερίδα που το αποκαλύπτει -καλή ώρα- ότι η απόφαση μιας συνεργασίας δεν είναι γνήσια, αλλά προϊόν πίεσης εξωγενών τρίτων παραγόντων. Προϊόν εξώθησης. Σε αυτή την περίπτωση θα κρατούσα μικρό καλάθι. Δεν είναι στέρεα αυτά.
