Tι πήγε στραβά και χάσαμε αγαπητέ Κόρμπιν;
Αυτό αναρωτιούνται όλοι οι έγκριτοι κεντροαριστεροί αρθρογράφοι από το βράδυ της περασμένης Πέμπτης όταν και μάθαμε για την συντριβή των εργατικών.
Η αριστερά ηττήθηκε. Η νίκη των συντηρητικών ήταν η μεγαλύτερη από την εποχή της Θάτσερ. Αντίστοιχα η ήττα των εργατικών ήταν η μεγαλύτερη από την δεκαετία του τριάντα.
Κι όμως ο Κόρμπιν το έστριψε πολύ αριστερά. Ακούγοντας όλους εκείνους τους τροτσκιστές που του έλεγαν να πάει αριστερά το πήγε τόσο αριστερά όσο δεν πήγαινε άλλο, υποσχόμενος ως άλλος Τσίπρας το 15, το τέλος της λιτότητας εντός 100 ημερών, κρατικοποιήσεις, επέκταση τους εθνικού συστήματος υγείας, παροχές, όλα τέλος πάντων εκείνα τα καλούδια που συνιστούν μια αριστερή-προοδευτική πολιτική.
Ωστόσο συνετρίβη. Είναι δε τέτοιος ο αυτισμός της αριστεράς που κυκλοφορούν απόψεις -ακραίες μεν αλλά πάντως με κάποια επιρροή εντός συνιστωσών του Σύριζα- που χαρακτηρίζουν τον Κόρμπιν… λιγότερο αριστερό από όσο θα έπρεπε.
Σύμφωνα δηλαδή με κάποιους της αριστεράς ο Κόρμπιν θα έπρεπε να κάνει «έφοδο» στα χειμερινά ανάκτορα.
Η αριστερά δείχνει να μην μπορεί να κατανοήσει τους καιρούς. Η αριστερά υποστήριξε τους Podemos και αυτοί συνετρίβησαν. Τώρα συνετρίβησαν και οι εργατικοί χάνοντας μάλιστα περιοχές που αποτελούσαν παραδοσιακά κάστρα του κόμματος.
Παντού στην Ευρώπη οι λαοί γυρνούν την πλάτη στο αυταρχικό διευθυντήριο των Βρυξελλών. Η ΕΕ, είναι ένας μετακομμουνιστικός σχηματισμός που επιβάλλει την ισοπέδωση των ξεχωριστών εθνικών ταυτοτήτων προωθώντας την ομοσπονδοποίηση.
Οι λαοί όμως θέλουν πίσω τις πατρίδες τους. Θέλουν τα σύνορα, την ασφάλεια, την εθνική τους πολιτική όλα εκείνα που είχαν παλιά και τους τα υφάρπαξαν οι διάφοροι υπερεθνικοί και μη δημοκρατικά εκλεγμένοι οργανισμοί. Επιπλέον η μεσαία τάξη και τα χαμηλότερα στρώματα κουράστηκαν να πληρώνουν με τους φόρους τους τα επιδόματα των «προσφύγων».
Η αριστερά δείχνει να μην μπορεί να κατανοήσει αυτές τις εξελίξεις. Και δεν μπορεί γιατί αριστερά και ελίτ που προωθούν την ισοπέδωση των εθνικών κρατών, ταυτίζονται σε όλα. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που άλλαξαν το αμπέχονο του επαναστάτη, με κοστούμι και γραβάτα αλλά κράτησαν τις ιδέες τους και επιχειρούν την άλωση του συστήματος εκ των έσω.
Βλέπουν όμως τον κόσμο πίσω από τους παραμορφωτικούς καθρέφτες της ιδεολογίας τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αριστερά, που υποτίθεται πως αντιμάχεται την νεοφιλελεύθερη πολιτική, παντού στην Ευρώπη τάχθηκε εναντίον του Brexit και υπέρ των μεθοδεύσεων του αυταρχικού διευθυντηρίου της ΕΕ.
Και αυτό συμβαίνει επειδή διαχρονικά ο μεγαλύτερος εχθρός της αριστεράς δεν είναι ο καπιταλισμός. Η αριστερά ήταν πάντοτε φιλοκαπιταλιστική από την εποχή που ο Μπακούνιν «κάρφωνε» τον Μαρξ για τις σχέσεις του με την οικογένεια Ρότσιλντ. Ο Μαρξ ο ίδιος στο Das Kapital υμνεί την αστική τάξη ενώ ο Λένιν γράφει: «χωρίς τις μεγάλες τράπεζες δεν θα μπορούσε ποτέ να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός»
Η αριστερά τα έχει βρει μια χαρά με το κεφάλαιο, λοιπόν. Το πρόβλημα της είναι το Έθνος. Το έθνος κράτος και τις εθνικές ταυτότητες επιδιώκει η αριστερά να αποδομήσει και το κάνει χρησιμοποιώντας τους υπερεθνικούς οργανισμούς και την μετανάστευση.
