Σαν σήμερα η Ελλάδα ολόκληρη έβγαινε στους δρόμους. Χωρίς κόμματα, χωρίς χρώματα, χωρίς πάθη και μίση.
Οι Έλληνες έβγαιναν στους δρόμους κρατώντας ψηλά τη γαλανόλευκη, δείχνοντας ότι ενωμένοι μπορούμε να κάνουμε το αδύνατο-δυνατό.
Φτάνει να δουλέψουμε με συνέπεια και πρόγραμμα.
Φτάνει να εργαστούμε όπως ακριβώς έκανε το «πειρατικό» του Οτο Ρεχάγκελ.
Φτάνει να πιστέψουμε στις δυνατότητές μας.
Ήταν η δική μας 4η Ιουλίου (ημέρα ανεξαρτησίας) αυτή του 2004. Φαίνεται πως κάποιοι δεν μας συγχώρεσαν ποτέ αυτό το «θαύμα» του 2004. Που εκτός από το Euro, είχε και την επιτυχημένη διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων, από μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα.
https://www.youtube.com/watch?v=ZsGtoCEK7-c
Η τραγωδία όμως για τη χώρα μας είναι ότι πάντα στην ιστορία της, μετά από ένα θρίαμβο ακολουθούσε μια τραγωδία.
Αντί λοιπόν να χτίσει πάνω σε αυτές τις μεγάλες της στιγμές, που τη διαφήμισαν στα πέρατα της οικουμένης, παραδόθηκε στην ψεύτικη ευμάρεια, στα δανεικά, στα διακοποδάνεια, στα σπίτια πολυτελείας και σε μια ζωή, που δεν ήταν συμβατή με την πραγματική εικόνα και δυνατότητα τόσο του μέσου πολίτη όσο και της χώρας. Σιγά-σιγά πέφταμε στην παγίδα, μια και βλέπαμε μόνο το τυρί και όχι τη φάκα.
Τα όσα συνέβησαν στους πολίτες αυτής της χώρας από το 2004-2007, είναι θέμα ψυχιατρικής. Μια και σε μια νύχτα όλοι ήθελαν να ζήσουν τη ζωή του Ωνάση, χωρίς φυσικά να έχουν ούτε δικά τους χρήματα, ούτε ποτέ προοπτική να τα αποκτήσουν.
Η χώρα ζούσε στο δικό της κόσμο, πιστεύοντας ότι τα…δανεικά θα ήταν αγύριστα.
Ώσπου ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Και από το…θαύμα του 2004, φτάσαμε στο δράμα του 2015, με ενδιάμεσο σταθμό την τραγωδία του Καστελόριζου. Τότε που πλέον είχαμε συνειδητοποιήσει ότι αφού είχαμε φάει το τυράκι, αλλά μας είχαν κλείσει στη φάκα των Μνημονίων.
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, που το όχι έγινε…ναι, ήταν το τέλος των ψευδαισθήσεων. Η Ελλάδα του 2004, δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του σήμερα.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να πήραμε το μάθημά μας και να καταλάβουμε ότι μόνο αν πατήσουμε στα πόδια μας, μόνο αν πιστέψουμε ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο τουρισμός και …μουσακάς, τότε θα μπορέσουμε να ζήσουμε. Και εμείς και τα παιδιά μας.
Νίκος Ελευθερόγλου
