Όταν συνοδεύεις φίλους ή συνεργάτες στην πόλη σου και τύχει να πέσουν θύματα κλοπής μπροστά στα μάτια σου, το συναίσθημα που νιώθεις είναι αυτό της απογύμνωσης… Ένα μείγμα τύψεων και ντροπής σε κατακλύζει, επειδή ακριβώς τους έκλεψαν στην πόλη σου κι εσύ δεν μπόρεσες να κάνεις τίποτα για να το αποτρέψεις…
Κάπως έτσι ένιωσε και ο γνωστός επιχειρηματίας, Γιώργος Κορρές, χθες το βράδυ, όταν έκλεψαν έναν από τους Ασιάτες συνεργάτες του, που είχαν έρθει για δουλειές στην Αθήνα, ακριβώς στην καρδιά της πόλης.
Ο κ. Κορρές (των ομώνυμων φυσικών καλλυντικών) περιγράφει στο Facebook όλα όσα έζησε χθες το βράδυ στην πλατεία Συντάγματος, όταν εκείνος και οι συνεργάτες του έπεσαν θύματα πολύ καλά οργανωμένων επιτήδειων, με αποτέλεσμα ένας απ’ όλους να πέσει θύμα κλοπής, και μάλιστα με απίστευτο τρόπο.
Ολόκληρη η ανάρτηση:
«Μια δυσάρεστη εμπειρία χτες το βράδυ. Με δυο συνεργάτες από την Ασία στην πλατεία Συντάγματος, κατά τις 8, εκατοντάδες άνθρωποι γύρω, περπατάω 3 μέτρα μπροστά τους, γυρίζω να τους δω, και μιλούν ο ένας στον άλλο θορυβημένοι, κάποιος τους έχει λερώσει τα κουστούμια στην πλάτη, απο πάνω μέχρι κάτω με γραμμές υγρού make up. Αμηχανία, αίσθημα ντροπής και αναστάτωση. Νιώθω ενοχές γιατί τους συνοδεύω στην πόλη μου, και κάπως τους άφησα απροστάτευτους. Αναρωτιόμαστε τι πρέπει να κάνουμε, δεν πάει το μυαλό μας καθόλου σε κάτι περισσότερο, φτάνουμε στο κάτω περίπτερο της πλατείας και αγοράζω χαρτομάντιλα και υγρά μαντηλάκια. Στην γωνία της Φιλελλήνων σταματάμε για να τους βοηθήσω να σκουπίσουν όπως όπως τα ρούχα τους, έχουν ήδη ακυρώσει το επόμενο ραντεβού τους και είναι καταστενοχωρημένοι και νιώθουμε όλοι ντροπιασμένοι. Την στιγμή που γυρίζω να βοηθήσω τον έναν, δυο νεαροί μιλούν στον δεύτερο, και ένας τρίτος αρπάζει την τσάντα που μόλις είχε ακουμπήσει κάτω, για να σκουπίσει τα ρούχα του. Σε 3 δευτερόλεπτα έχουν εξαφανιστεί όλοι, και είναι πλέον φανερό το τι και το γιατί. Κοιταζόμαστε σαν ηλίθιοι, απολύτως παραδομένοι στην αφέλεια μας, στην αδυναμία μας να καταλάβουμε ότι υπήρξαμε στόχοι για τουλάχιστον 5 λεπτά…
Μέσα στη ντροπή και το θυμό, αρχίζει να ανακαλύπτει ότι έχει τις κάρτες του στη μια τσέπη, το διαβατήριο στην άλλη, το τηλέφωνο στην τρίτη. Θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερα..
Εύκολο να μιλήσεις για τα χάλια της Ελλάδας, για το πως έχει γίνει η κοινωνία μας και όλα αυτά. Δεν βοηθάει να πάμε εκεί. Πιο πολύ νιώθω κάτι σαν υποχρέωση να γίνει γνωστό, σαν μέτρο προφύλαξης. Και για όσους ταξιδεύουν, να φροντίζουν κατά το δυνατόν να έχουν σε ασφαλές σημείο τα απαραίτητα, γιατί δυστυχώς shit happens».
