Από τις γειτονιές του Πειραιά και την Ανώτερη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου στον θρόνο του «βασιλιά των ταξιδιών» με το Manessis Travel, το κορυφαίο ταξιδιωτικό γραφείο στη χώρα, που έχει ήδη εξαπλωθεί στον χώρο των ξενοδοχείων.
- Από την Βίβιαν Μπενέκου
Αυτή είναι με δυο φράσεις η απίστευτη διαδρομή του επιχειρηματία Ανδρέα Μάνεσση, που ενώ πέρασε από 40 κύματα για να χτίσει την ταξιδιωτική εταιρία του, από 16 χρονών παιδάκι, δεν έχει ζήσει πιο στενάχωρη περίοδο από αυτή που ακολουθεί σήμερα το πολύμηνο lockdown της χώρας. Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι του τουρισμού, όπως υποστηρίζει ο ίδιος στην «Espresso», ζουν ήδη και θα συνεχίσουν να ζουν με 18 ευρώ την ημέρα, όσο δηλαδή είναι η ημερήσια αντιστοιχία του πενιχρού επιδόματος που παίρνουν.
Εντούτοις, η εταιρία του Ανδρέα Μάνεσση, χάρη στον αεικίνητο ιδιοκτήτη της, αμέσως μετά την καραντίνα έβαλε τις μηχανές στο φουλ, παρότι τα έσοδα μηδένισαν λόγω κορονοϊού.
Ο Ανδρέας Μάνεσσης, που δηλώνει αριστερός στη σκέψη, αν και λάτρης του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, υπήρξε ηθοποιός για λίγο, αλλά επειδή, όπως λέει, δεν αντέχει την πείνα εγκατέλειψε γρήγορα το σανίδι.
Παρ’ όλα αυτά θα ήθελε να είναι στη θέση του Σεβαστού ή του Νικηφόρου Δούκα στις «Άγριες Μέλισσες», που δεν τις χάνει ποτέ τα βράδια που προβάλλονται.
Άρχισε η τουριστική περίοδος μετά το πολύμηνο lockdown και βρίσκει την Αθήνα με πολλά μεγάλα ξενοδοχεία αιχμής κλειστά. Τι συμβαίνει αυτήν τη στιγμή στον τουρισμό;
Έχουμε περάσει από πολέμους, από τρομοκρατικές επιθέσεις, από οικονομικές κρίσεις και πολιτικές αναταραχές, αλλά πάντα όλα αυτά αφορούσαν μία περιοχή. Για πρώτη φορά η κρίση είναι παγκόσμια. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις ο τουρισμός κάπου έπεφτε, όμως αλλού ανέβαινε. Τώρα το lockdown έχει αλλάξει τα δεδομένα. Ειδικά για τη χώρα μας έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι η πανδημία μάς βρήκε έπειτα από 10 χρόνια Μνημονίων. Χρόνια στα οποία ο τουρισμός κράτησε τη χώρα όρθια. Οι επιχειρηματίες του κλάδου επένδυσαν και πέτυχαν να αυξήσουν θεαματικά τη ροή ξένων τουριστών προς την Ελλάδα. Σήμερα όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να δώσουν ξανά τη μάχη. Οι επαγγελματίες των τουριστικών γραφείων έχουν ήδη διαμορφώσει νέα πακέτα για την ελληνική και τη διεθνή αγορά. Είμαστε έτοιμοι, αλλά δεν μπορούμε μόνοι. Κάθε κρίκος της αλυσίδας θα πρέπει να παίξει τον δικό του ρόλο. Οι διακρατικές συμφωνίες πρέπει να ολοκληρωθούν. Το πακέτο του κοινωνικού τουρισμού φέτος πρέπει να διευρυνθεί. Όλοι οι εμπλεκόμενοι πρέπει να παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις. Οφείλουν όλοι να είναι σε ετοιμότητα. Και το κράτος, οι τράπεζες να σταθούν δίπλα σε έναν κλάδο που βρέθηκε στη δίνη της καταιγίδας. Δεν υπάρχει χρόνος, δεν πρέπει να χαθεί ούτε μία μέρα.
Έχετε άποψη για τον υπουργό Χάρη Θεοχάρη; Καλά το πάει το καράβι;
Είναι ένας νέος πολιτικός. Τον κατατάσσω στους τεχνοκράτες. Παλαιότερα, στα αεροπορικά ταξίδια οι επιβάτες χειροκροτούσαν στο τέλος τον πιλότο. Ή και όχι. Θα φανεί στο χειροκρότημα, λοιπόν. Σε ό,τι αφορά το καράβι του ελληνικού τουρισμού, τον κύριο λόγο έχουν οι «μέτοχοι» της πλοιοκτήτριας εταιρίας, οι Ελληνες πολίτες δηλαδή. Γιατί ο τουρισμός είναι αεροπλάνο, είναι καράβι, είναι ξενοδοχείο, ταξιδιωτικό γραφείο, είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας, είναι η διαφήμιση της Ελλάδας και των ελληνικών προϊόντων σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ευθύνη του κ. Θεοχάρη είναι τεράστια. Είμαι σίγουρος ότι το καταλαβαίνει και κάνει ό,τι μπορεί.
Η πρόεδρος του ΕΟΤ Άντζελα Γκερέκου συμβάλλει στην ανάκαμψη της χώρας στο κομμάτι αυτό;
Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μια πολύ καλή δουλειά στον ΕΟΤ. Σημασία έχει, όμως, εάν στο τέλος της «παράστασης» το κοινό χειροκροτήσει. Μια και η κυρία Γκερέκου υπήρξε ηθοποιός, το γνωρίζει πολύ καλά αυτό.
Η εταιρία Manessis Travel θεωρείται μια εκ των κορυφαίων ταξιδιωτικών οργανισμών της χώρας. Σας επηρέασε το lockdown ως εταιρία;
Όταν μια εταιρία επενδύει είναι ευάλωτη. Ευτυχώς για τη Manessis Travel οι ρίζες της είναι γερές. Δεν είναι τυχαία 32 χρόνια ζωής και πορείας. Τα πάντα είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, σταθερών και μεθοδικών βημάτων. Το ταξίδι δεν είναι απλά ανάγκη, είναι αγαθό στο οποίο όλοι πρέπει να έχουν πρόσβαση. Με αυτή τη φιλοσοφία θα αντιμετωπίσουμε και την πανδημία. Βέβαια, η πρόκληση είναι πρωτοφανής. Δεν μιλάμε για μείωση εσόδων, μιλάμε για μηδενισμό, μιλάμε για αβεβαιότητα. Ευτυχώς, το άρμα της Manessis είναι γερό και το πλήρωμα υγιές και δυνατό. Σε αυτό το οικοδόμημα προσθέσαμε και ξενοδοχεία. Το «Amaronda Resort and Spa» στην Ερέτρια και το «Messina Resort» στην Κυπαρισσία. Τώρα, όμως, τελειώνουν και κάποια πετρόκτιστα σπίτια, οι «Μονόλιθοι», σε Στούπα και Καρδαμύλη. Το 2021 έρχεται στην Καλντέρα της Σαντορίνης το «Casa Francos Suites». Βέβαια, εδώ είναι επίκαιρο το τραγούδι της Λένας Ζευγαρά «Μην κάνεις όνειρα, ο Θεός γελάει»… Πάντως, τώρα που γνωρίζω και τον χώρο των ξενοδοχείων λέω με σιγουριά ότι αν ξαναγεννιόμουν, ξενοδόχος θα επέλεγα να γίνω. Με ενθουσιάζει η φιλοξενία.
Τι σας λέει ο κόσμος που απευθύνεται στα γραφεία σας (από το εσωτερικό και το εξωτερικό); Τι φοβούνται;
Εξαιτίας του φόβου που υπάρχει οι περισσότεροι πελάτες αναζητούν, για την ώρα κυρίως, προορισμούς στους οποίους θα φθάσουν με τα αυτοκίνητά τους.
Πότε και πώς μπήκατε στον χώρο των ταξιδιών; Νομίζω πολύ μικρός επιλέξατε τη συγκεκριμένη ενασχόληση.
Ήμουν ακόμη ανήλικος όταν κατάφερα να «ξεγελάσω» τον πρώτο εργοδότη και τους γονείς μου – για διαφορετικό λόγο τον καθένα. Στα 16 μου πήγα σε ένα τουριστικό γραφείο και ζήτησα να δουλέψω ως ξεναγός, δηλώνοντας ότι είμαι 20 χρόνων. Στο πρώτο μου ταξίδι-ξενάγηση η μοίρα το έφερε να σηκώσω μόνος μου όλο το βάρος. Αυτό ήταν η αρχή για να καλλιεργήσω την έμφυτη αγάπη που είχα για τα ταξίδια. Ήθελα να γνωρίσω τον κόσμο.
Πού θα ζούσατε για πάντα;
Θα μπορούσα να ζήσω σε όλο τον πλανήτη. Είχα πει ότι αν ήμουν πλούσιος θα ήθελα τον χειμώνα να μένω στο Λονδίνο, επειδή η πόλη αυτή, κακά τα ψέματα, είναι για μένα η πρωτεύουσα του κόσμου. Δηλαδή από Νοέμβριο έως Μάρτιο να εμένα στο Λονδίνο και από Απρίλιο έως Οκτώβριο στην Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω ότι στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν ή Ασιάτης ή Ιταλός. Την Ιταλία την ξέρω καλύτερα από την Ελλάδα. Θα ήθελα να ζω και στο Βιετνάμ, να είμαι Βιετκόνγκ. Με αγγίζει η ψυχολογία των ανθρώπων της Ασίας, η ηρεμία της φύσης και των ανθρώπων. Εάν σε μια μέρα τους εξασφαλίσουν μια χούφτα ρύζι και δυο κομματάκια κοτόπουλου είναι ευτυχισμένοι. Το λατρεύω αυτό. Από την άλλη, τώρα που εξερευνώ τη Λατινική Αμερική, θα μπορούσα να ήμουν και Κολομβιανός!
Σε μια βαλίτσα ταξιδιού δική σας τι θα βρει κανείς σίγουρα;
Σίγουρα θα βρείτε πολλά ρούχα. Θα έλεγα ότι σε κάθε ταξίδι ταξιδεύω… και τα ρούχα μου. Από αυτά, όμως, που βάζω στη βαλίτσα δεν χρησιμοποιώ ούτε το 10%.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή σας;
Είναι αυτή η περίοδος που ζούμε τώρα. Έως τώρα που πλησιάζω την έκτη δεκαετία της ζωής μου δεν γνώρισα κάτι που να με ενόχλησε και να με στεναχώρησε πολύ. Ακόμη και τις εποχές που πάλευα να μπω στον χώρο των ταξιδιωτικών επιχειρήσεων, και ευτυχώς εκείνη την εποχή ήμουν πολύ χοντρό και άσχημο παιδί κι έτσι με άφησαν και τους προσπέρασα, πάλι και αυτές δεν τις θυμάμαι σαν σκληρές εποχές. Γιατί μην ξεχνάτε ότι εγώ μεγάλωσα τις εποχές του έντονου bullying. Τότε να δείτε bullying στον Πειραιά, όχι τώρα. Τις δεκαετίες από το 1970 έως το 1985. Τώρα, όταν ακούω για bullying, γελάω… Εγώ μεγάλωσα στις λαϊκές γειτονιές του Πειραιά από μια φτωχή οικογένεια, ο μπαμπάς μανάβης, η μαμά εργάτρια. Ο Πειραιάς ήταν πολύ σκληρός. Τώρα, όμως, οι τελευταίοι δυο μήνες είναι οι χειρότεροι της ζωής μου. Όχι για μένα, αλλά για τους ανθρώπους που έχω γύρω μου, που πρέπει μετά το lockdown να πρέπει να ζήσουν με 18 ευρώ την ημέρα. Μιλάω για τον κόσμο που ασχολείται με τον τουρισμό, τα ταξιδιωτικά γραφεία, τις αεροπορικές, τα ξενοδοχεία κ.λπ., που από τις 20 Μαρτίου έως τώρα που μιλάμε, και μάλλον έως τον Οκτώβριο, θα πρέπει να ζήσουν με 18 ευρώ. Τόσο αντιστοιχεί από το επίδομα που παίρνουν στην κάθε μέρα τους. Είναι πολύ σκληρό αυτό, ειδικά για τους παλαιότερους. Και με τρομάζει η επόμενη μέρα, που δυστυχώς διαφαίνεται ότι ίσως θα πρέπει να αποχωριστούμε κάποιους από αυτούς. Είμαι άνθρωπος με καρδιά και σκέψη αριστερή. Νοιάζομαι και κάνω ό,τι μπορώ σε προσωπικό επίπεδο.
Έχετε ψηφίσει και Αριστερά;
Όχι, δεν ψηφίζω Αριστερά. Θα ήταν πολύ αστείο να πω ότι ψηφίζω Αριστερά, γιατί σκέφτομαι πολλούς γνωστούς μου που την ψηφίζουν, ζουν μέσα στη χλιδή και δεν δίνουν του αγγέλου τους νερό και κατά τα άλλα είναι αριστεροί. Θα ήθελα πολύ να είχα ψηφίσει στα νιάτα μου Αριστερά, αλλά τότε είχα εντυπωσιαστεί από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Θα έστελνα για διακοπές τον Αλέξη στην Κίνα και τον Κυριάκο πουθενά…
Πού θα στέλνατε ταξίδι τον Κυριάκο Μητσοτάκη και πού τον Αλέξη Τσίπρα;
Ο πρωθυπουργός να μην πάει πουθενά. Να καθίσει εδώ, έχει πολλές δουλειές. Θα στείλω, όμως, τον συμπαθέστατο Αλέξη στην Κίνα, εκεί που πρωτογνωριστήκαμε όταν κάναμε επαγγελματικό ταξίδι, πριν από τρία χρόνια, με άλλους Ελληνες επιχειρηματίες, στο Πεκίνο και στη Σανγκάη. Ο Τσίπρας είναι έξυπνος άνθρωπος, λαμπερό παιδί, κοφτερό μυαλό, σίγουρα δεν είμαι ψηφοφόρος του, αλλά θαυμάζω το γεγονός ότι προσπάθησε… Το 90% αυτών που ήταν δίπλα του θα το έλεγα ακατάλληλο. Τον έφαγαν οι γύρω του. Όχι ότι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης πάει πίσω, αλλά είναι πιο συγκεντρωτικός και αποφασιστικός. Νομίζω εμπιστεύεται ελάχιστους.
Ο ρόλος δίπλα στον Αντονι Κουίν και η ζήλια για τους Σεβαστούς από τις «Άγριες μέλισσες»
Περάσατε ένα φεγγάρι από την ηθοποιία. Γιατί δεν σας κέρδισε; Σπουδάσατε ηθοποιός, παίξατε κάπου; Έχετε κολλητούς ηθοποιούς;
Η ηθοποιία για μένα είναι ένα πολύ δυνατό συναίσθημα. Το σπούδασα, το υπηρέτησα στα νεανικά μου χρόνια και συνεχίζω να το παρακολουθώ από την καρέκλα του θεατή. Πολλά από τα αγαπημένα και κοντινά μου πρόσωπα προέρχονται από αυτόν τον χώρο. Σπούδασα στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου, αυτή από την οποία αποφοίτησε η Κατίνα Παξινού. Στα 21 μου ως κομπάρσος συμμετείχα στην υπερπαραγωγή «The Greek Tycoon», με τον Αντονι Κουίν και τη Ζακλίν Μπισέ, και λίγο αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, στην «Ιφιγένεια» του Μιχάλη Κακογιάννη. Το 1983 πήρα έναν ρόλο δίπλα στον Κώστα Βουτσά, στην ταινία «Η δημοκρατία του νέφους». Έκανα και κάποια περάσματα από τηλεοπτικές σειρές, όπως τα «Εγκλήματα» και το «Κάτω Παρτάλι», αλλά εν τέλει η ηθοποιία δεν μου ταίριαζε. Είμαι καλοπερασάκιας, δεν αντέχω την πείνα… Είναι το πιο σκληρό επάγγελμα που μπορεί να κάνει κάνεις αυτό που λέγεται θέατρο, τέχνη, κινηματογράφος.
Έχετε ζηλέψει κάποιον ρόλο, παρ’ όλα αυτά;
Ναι, τον ρόλο του Λεωνίδα Κακούρη στις «Άγριες μέλισσες», του Δούκα Σεβαστού δηλαδή, που ενώ όλοι οι άλλοι έχουν απατήσει τους πάντες, ο ένας με τον άλλον, ο Δούκας παραμένει πιστός στη γυναίκα του. Επίσης, θα ήθελα να είμαι πάλι στο ίδιο σίριαλ ο Αναστάσης Ροϊλός, ο γιος του Δούκα που είναι παντρεμένος με την Ασημίνα. Κι αυτό γιατί είναι καλός ηθοποιός, όμορφος, και τον ζηλεύω.
Ναι, αλλά αυτός ήταν και άπιστος.
Άτυχος ήταν. Αυτό δεν είναι απιστία καταδικαστέα, αλλά ατυχία.
Έχετε υπάρξει άπιστος;
Γιατί θέλετε τώρα να με χωρίσετε και η σχέση μου είναι καινούργια;
