Ολυμπιονίκες – τα αιώνια σύμβολα της υπέρβασης και της νίκης. Είναι οι άνθρωποι που υπερβάλλουν εαυτούς για να αναδειχθούν σε υπερανθρώπους, εκείνοι που κανείς δεν τους βοηθά και δεν τους θυμάται, αλλά που όλοι αισθανόμαστευπερήφανοι όταν τους βλέπουμε στο βάθρο. Οι άνθρωποι που εξ αιτίας τους γίνεται έπαρση της ελληνικής σημαίας καιανάκρουση του εθνικού μας ύμνου στην άλλη άκρη της γης. Εκείνοι προς τιμήν των οποίων οι πόλεις γκρεμίζουν τα τείχη τους, γιατί όταν μία χώρα έχει τέτοιους ήρωες δεν φοβάται κανέναν εχθρό.
Ο αθλητισμός δεν διαπλάθει χαρακτήρες, αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα. Και αυτά τα παιδιά είναι το χρυσάφι της Ελλάδας. Ο «χρυσός» Μίλτος Τεντόγλου, που είπε ότι από την Ελλάδα δεν έχει πάρει ούτε ένα ευρώ και ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι υπόλοιποι αθλητές μας έχουν την πολιτεία εναντίον τους. Είναι και ο «χρυσός» προπονητής του που διαβεβαίωσε ότι έψαχνε να βρει δωρεάν επιδέσμους! Ο «χρυσός» Στέφανος Ντούσκος που είπε ότι παρακαλούσε τους Γιαννιώτες επιχειρηματίες να τον στηρίξουν χωρίς όμως αποτέλεσμα και ότι δεν είχε καμμία στήριξη από την πολιτεία, προλαβαίνοντας όλους, όσοι ετοιμάζονταν να πιάσουν στασίδι δίπλα του, για να πάρουν λίγη από τη λάμψη του χρυσού μεταλλίου. Ο επίσης «χρυσός» Θοδωρής Ιακωβίδης, που ξέσπασε και έβγαλε από μέσα του όσα έκρυβε τόσα χρόνια, δηλώνοντας ότι τα παρατά επειδή δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με 250 ευρώ το μήνα. Αλλά είναι και ο «χρυσός» Λευτέρης Πετρούνιας, του οποίου η προσπάθεια δεν μεταδόθηκε από την κρατική τηλεόραση και ο οποίος, από τον Απρίλιο, είχε καταγγείλει ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι συναθλητές του εδώ και μήνες παραμένουν απλήρωτοι.
Είναι αλητεία αυτά τα παιδιά να φέρνουν μετάλλια, ενώ η πολιτεία χαλαλίζει μόνο 250 ευρώ το μήνα και επιτρέπει να τα βλέπουμε να λυγίζουν και να κλαίνε στις κάμερες από ντροπή. Είναι αλητεία όταν οι υπόλοιποι θεωρούμε ότι «έτσι είναι αυτάτα πράγματα». Όταν οι ίδιοι οι αθλητές ξεμασκαρεύουν τους διάφορους αθλητικούς κουμανταδόρους, αλλά δεν αλλάζειτίποτα. Τους έχουν αφήσει να κάνουν τα πάντα μόνοι τους και όσο αντέξουν. Ματώνουν ως αθλητές και ως άνθρωποι και μόλις καταφέρουν την πρώτη διάκριση έρχεται το κράτος να φωτογραφηθεί μαζί τους. Όταν, όμως, μία κυβέρνηση «φτύνει» τους ολυμπιονίκες της, φαντάσου πόση εκτίμηση τρέφει για τον απλό πολίτη.
Κατόπιν τούτων λέω να μην ασχοληθώ με τον τενεκέ. Το αφήνω ως τίτλο και εσείς μπορείτε από κάτω να γράψετε όποια ονόματα θέλετε.
Δήμητρα Παναγοπούλου
