Η πανέμορφη και ταλαντούχα πρωταγωνίστρια στο «Κόκκινο ποτάμι» αποκαλύπτει μυστικά της ζωής της, αλλά και της σειράς του Μανούσου Μανουσάκη, η οποία σπάει τα κοντέρ τηλεθέασης!
της Μαρίας Ανδρέου
Η σειρά του Μανούσου Μανουσάκη «Το κόκκινο ποτάμι», η οποία χτυπάει «κόκκινο» στο κοντέρ της τηλεθέασης, κάθε Κυριακή στις 21.00, στο Οpen, έχει μια πανέμορφη και ταλαντούχα ηθοποιό για πρωταγωνίστρια, την Αναστασία Παντούση.
Από τους «Συμμαθητές», στο «Έλα στη θέση μου» και τώρα στο «Κόκκινο ποτάμι», η διαδρομή της Αναστασίας, η οποία έχει σπουδάσει νηπιαγωγός, αλλά την κέρδισε, τελικά, η υποκριτική, είναι αξιοπρόσεκτη.
«Για μένα η Ιφιγένεια είναι ρόλος ζωής. Είναι γυναίκα πρότυπο. Έχω πολλά να δώσω», μας λέει.
Το «Εnjoy» τη συνάντησε στα γυρίσματα της σειράς στο Λαύριο. Προτού πάει να κάνει πλεξούδες τα μαλλιά της και να φορέσει τα ρούχα εποχής για το επόμενο γύρισμα, μάς αποκαλύπτει: «Η Ιφιγένεια και ο Μίλτος γύρισαν από το Παρίσι οικειοθελώς και οι δυο στις ρίζες τους. Για να πεθάνουν μαζί με τους δικούς τους. Ακολουθούν τη μοίρα του λαού τους, θυσιαστικά. Μιλάμε για προσωπικότητες με ιδανικά και αξίες. Σε αυτό το έργο, όταν μιλάμε για γενοκτονία, καταλαβαίνουμε όλοι ποια θα είναι η τύχη αυτών των ανθρώπων, για την οποία πολεμούν, αν και στο τέλος την αποδέχονται. Ωστόσο, δεν αφήνουν την ψυχή τους και την τελευταία τους πνοή εκτός Πόντου».
Αναστασία, περίμενες ποτέ ότι μια σειρά εποχής που αφορά μια μαύρη σελίδα της Ιστορίας, όπως η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, θα κέντριζε το ενδιαφέρον 1.500.000 τηλεθεατών και, κυρίως, της νέας γενιάς;
Για μένα αυτή είναι η πιο σημαντική διάσταση του «Κόκκινου ποταμιού», ότι νέοι και νέες, όταν με βλέπουν στον δρόμο, θα μου πουν: «Σας ευχαριστούμε πολύ όλους τους συντελεστές της σειρές για το μάθημα Ιστορίας που παίρνουμε». Και αυτή τη φράση τη διαβάζω πολύ συχνά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα περισσότερα παιδιά μού γράφουν ότι τελειώνουν το σχολείο -κι εγώ, άλλωστε, δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω- και δεν ξέρουν για αυτή την εξόντωση των Ποντίων μέσα από τις πορείες θανάτου στο πουθενά, τους βιασμούς, τις εκτελέσεις, τη λεηλασία εκκλησιών. Ξέρουμε για τον ξεριζωμό από τις πατρικές εστίες, αλλά όχι όλη αυτή τη βιαιοπραγία που οδήγησε σε μια μαζική γενοκτονία, σε ακόμα ένα ολοκαύτωμα.
Μου λένε μέσα από τα social media: «Δείξτε κι άλλα, για να μάθουμε, θέλουμε να δούμε την Ιστορία μας». Είναι πολύ σημαντικό, όταν δουλεύεις, να νιώθεις ότι δημιουργείς, ότι προσφέρεις κάτι καλό στην κοινωνία. Αυτό γεννάει μόνο χαρά και ευτυχία. Ξέρετε, οι όμορφες αισθήσεις μόνο στις όμορφες αισθήσεις οδηγούν. Έτσι, από ένστικτο ήξερα ότι αυτή η σειρά θα αγγίξει το τηλεοπτικό κοινό. Το ευχόμουν. Αλλά αυτή την αποδοχή δεν την περίμενα, ακόμη και στα πιο τρελά όνειρά μου. Δεν είναι απλά η ιστορία μιας δυνατής αγάπης ανάμεσα στον Μίλτο και στην Ιφιγένεια. Είναι ένας δυνατός έρωτας που σφυρηλατείται πάνω στον πόλεμο. Αυτή η σειρά πιστεύω ότι θα αφήσει το αποτύπωμά της στην τηλεόραση, γιατί έχει γυριστεί και γυρίζεται με κινηματογραφικές προδιαγραφές. Από τον σκηνοθέτη Μανούσο Μανουσάκη, μέχρι τους συντελεστές και το καστ, αυτή η προσπάθεια αντιμετωπίζεται με μεγάλο σεβασμό. Τα γυρίσματά της θα ολοκληρωθούν στο τέλος Απριλίου.
Πώς έγινε και σας προσκάλεσαν στη Σουηδία, τον Ιωάννη Παπαζήση κι εσένα, ως επίτιμους προσκεκλημένους του ποντιακού συλλόγου «Εύξεινος Πόντος Στοκχόλμης»;
Με αφορμή τη μεγάλη επιτυχία της τηλεοπτικής σειράς του Open «Το κόκκινο ποτάμι», που βασίζεται στο ομώνυμο ιστορικό μυθιστόρημα του Χάρη Τσιρκινίδη, ο «Εύξεινος Πόντος Στοκχόλμης», σε συνεργασία με τις εκδόσεις Κυριακίδη, από τις οποίες κυκλοφορεί το βιβλίο, και την εταιρία Medelhavet Kultur I Skandinavien, οργάνωσε διαδοχικά εκδηλώσεις στη Στοκχόλμη και στο Γκέτεμποργκ, στο πλαίσιο της επετείου των 100 χρόνων της Ποντιακής Γενοκτονίας. Στις εκδηλώσεις της παρουσίασης του ιστορικού μυθιστορήματος, πέρα από τον συγγραφέα Χάρη Τσιρκινίδη, οι ομογενείς μας ήθελαν να μιλήσουν από κοντά με τους κεντρικούς πρωταγωνιστές της σειράς, τον Μίλτο και την Ιφιγένεια, καθώς η πλοκή της ιστορίας βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και υπαρκτά πρόσωπα.
Ποια ήταν τα συναισθήματα που σας δημιουργήθηκαν;
Έντονη συγκίνηση. Οι Ελληνες της Σουηδίας μάς υποδέχτηκαν με πολλή αγάπη και θαυμασμό. Αν και αυτό που μου έμεινε από εκείνους, ήταν τα βουρκωμένα μάτια και η ζεστή αγκαλιά. Πώς να περιγράψω όλη αυτή την ενέργεια; Φυσικά, στην εκδήλωση ήταν και ηλικιωμένοι, οι παππούδες των οποίων είχαν ζήσει όλο αυτό το δράμα και την τραγικότητα τους ξεριζωμού από την πατρίδα, αλλά, κυρίως, τις πορείες θανάτου, μέσα στην κακουχία, τα βασανιστήρια και την εξάντληση από το περπάτημα, χωρίς να υπάρχει τελικός προορισμός. Αλλά, το πιο σημαντικό ήταν ότι παιδιά τεσσάρων, πέντε και δέκα ετών ήξεραν τι σημαίνει Πόντος. Τι να σας πω… Ότι δάκρυσα όταν είδα παιδιά πέντε ετών να χορεύουν ποντιακούς χορούς; Το ζούσαν. Χόρευαν την παράδοσή τους. Τους άγγιζε η Ιστορία τους μέσα από την ποντιακή λύρα, τη μουσική και τον χορό.
Τι είναι αυτή η ηρωίδα για σένα; Η Ιφιγένεια;
Γυναίκα πρότυπο! Ένα υπέροχο πλάσμα. Μια κοπέλα μπροστά από την εποχή της, που θέλει να σπουδάσει Αρχαιολογία, να μορφωθεί, να είναι ανεξάρτητη, να ταξιδέψει και να γνωρίσει τον κόσμο. Ο έρωτάς της για τον Μίλτο είναι καταλυτικός και πολύ δυνατός για αυτήν. Καρμικός. Η μία και μοναδική αγάπη της ζωής της. Αυτός ο έρωτας την κάνει δυνατή και της δημιουργεί όνειρα.
Για ποιον λόγο αυτοί οι δύο νέοι, ενώ θα μπορούσαν κάτω από την ομπρέλα του Κοσμά Ζαχάρωφ, του πλούσιου επιχειρηματία όπλων, να συνεχίσουν να ζουν στο Παρίσι και να εργαστούν, να κάνουν οικογένεια, γυρίζουν πίσω στην πατρίδα τους, ενώ ξέρουν ότι θα τους σφάξουν οι Νεότουρκοι;
Γιατί, για αυτούς, το να ζουν στη Γαλλία τη ζωή τους ήρεμα και ωραία και οι δικοί τους να ξεριζώνονται από τα σπίτια τους, είναι κάτι που δεν μπορεί να περάσει από το μυαλό τους. Είναι δυνατόν η Ιφιγένεια, με τον τρόπο που τη μεγάλωσαν οι δικοί της, να ξέρει ότι οι γονείς της κινδυνεύουν στην Πόλη και αυτή να μην τρέξει κοντά τους; Είναι δυνατόν ο Μίλτος, που πήγε και πολέμησε εθελοντικά για την πατρίδα, όταν μάθει ότι οι δικοί του έφυγαν από το σπίτι τους, τους έδιωξαν και τους σέρνουν μέσα στα βουνά, να μην πάει να τους βοηθήσει; Ξέρει ότι μπορεί να τον πιάσουν, αλλά προτιμά να πεθάνει μαζί τους.
Δεν υπολογίζουν τον έρωτά τους;
Ο έρωτας αυτός υπάρχει και θα υπάρχει μέχρι το τέλος της ζωής τους. Αλλά, κάποιες φορές, ο έρωτας δεν μπορεί να μπει πάνω από τα ιδανικά και τις αξίες των ανθρώπων. Όπως είναι η ελευθερία και η αγάπη για την πατρίδα. Μπορεί στην εποχή μας να φαντάζουν αυτοί οι άνθρωποι ρομαντικοί, ιδεαλιστές, αλλά δεν είναι. Ήταν ένα με τις ρίζες τους. Δεν ξέρω αν κι εμείς θα θυσιαζόμασταν για αυτά τα ιδανικά. Οι εποχές που διανύουμε βάζουν πάνω απ’ όλα το συμφέρον. Αλλά πιστεύω ότι υπάρχει ακόμη και στις μέρες μας μεγάλη αγάπη και για την πατρίδα, αλλά και για τον θεσμό της οικογένειας. Ο έρωτας, ναι, είναι μια μεγάλη αξία. Η αληθινή αγάπη. Και ο Μίλτος, μέχρι το τέλος της ζωής του, δεν θα βάλει στην καρδιά του άλλη γυναίκα από την Ιφιγένεια, αλλά και η Ιφιγένεια δεν μπορεί να κοιτάξει άλλον άνδρα, πέρα από τον Μίλτο.
Και ο γάμος της με τον Αλί;
Ο γάμος της με τον Αλί, ένας «λευκός» γάμος, γίνεται για να προστατεύσει τον καρπό του έρωτά της από τον εχθρό. Είναι έγκυος στο παιδί του Μίλτου. Την Ιφιγένεια, με το που μαθαίνει ότι ο Μίλτος πέθανε, το μόνο που την κρατά στη ζωή είναι το παιδί που έχει στα σπλάχνα της. Ο Αλί είναι καλός άνθρωπος. Ενας Τούρκος στρατιωτικός, που δεν μοιάζει όμως με τους άλλους. Σε κάθε εποχή εμφανίζονται τέτοιοι άνθρωποι, σαν τον Αλί, που βοηθούν τον συνάνθρωπο. Ο Αλί δεν αποβλέπει στην αγάπη της Ιφιγένειας. Ξέρει πόσο αγαπά τον Μίλτο. Ο Αλί και η οικογένειά του μέσα στον πόλεμο παραμένουν άνθρωποι, πέρα από θρησκείες. Η Ιφιγένεια δεν είναι αχάριστη. Τον αγαπά τον Αλί ως άνθρωπο. Αλλά δεν χωράει ούτε στο μυαλό της ούτε στην καρδιά της κάποιος άλλος. Ο Μίλτος είναι ο ένας. Το ανώτερο δυνατό σε συναίσθημα.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη σκηνή για εσένα υποκριτικά;
Όπως λέει και ο Μανούσος Μανουσάκης, δεν υπάρχει δυσκολία, αλλά πρόκληση. Ωστόσο, για μένα το πιο δύσκολο γύρισμα δεν είχε να κάνει με τις καιρικές συνθήκες, το τεχνικό μέρος. Ναι μεν τα βασανιστήρια που περνούσε η Ιφιγένεια στο κρατητήριο, όπου την έδερναν, την κλοτσούσαν, τη χτυπούσαν και σχεδόν την είχαν γδύσει και την είχαν αφήσει λιπόθυμη και αιμόφυρτη, είχαν πολλή βία, αλλά δεν με είχαν ρίξει ψυχολογικά. Ψυχολογικά έσπασα όταν γύρισα τη σκηνή που τους ανακοινώνουν ότι ο Μίλτος πέθανε. Το έκανα εικόνα. Το πέρασα μέσα μου. Πώς θα ήταν να μου έλεγαν εμένα κάτι τέτοιο; Πώς χειρίζεσαι τέτοια απώλεια; Μπήκα στη διαδικασία, γιατί αυτή την ηρωίδα τη ζω και ξέρω πως ο Μίλτος είναι ο άνθρωπος της ζωής της. Δεν φεύγει αυτός ο πόνος. Ηταν πολύ ψυχοφθόρα σκηνή.
Υπάρχουν τέτοιοι έρωτες στις ημέρες μας;
Δεν θέλω να φανώ απαισιόδοξη, αλλά πιστεύω πως όχι. Μου αρέσει, όμως, να πιστεύω στα παραμύθια. Μπορεί και να υπάρχουν και να μην τους ξέρω. Ισως να υπάρχουν Ρωμαίοι και Ιουλιέτες στην εποχή μας, αλλά με τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και όλο αυτό που γίνεται με τη λατρεία της εικόνας στο διαδίκτυο, δεν ξέρω τι δύναμη έχουν τα συναισθήματα. Το να ζεις για να σου κάνουν λάικ στο διαδίκτυο, δεν ξέρω αν είναι η πραγματική ζωή. Η αληθινή ζωή έχει σχέση με τη φύση, με την τέχνη, με το να διαβάσεις ένα βιβλίο, να δεις φίλους, να φας μαζί τους. Αλλά αυτή η μόδα με τα κινητά θέλει πολύ δυνατούς και ψαγμένους χαρακτήρες, για να συνειδητοποιήσουν ότι όλη αυτή η ιστορία της υπερπροβολής ικανοποιεί μόνο τη ματαιοδοξία μας και τον ναρκισσισμό μας. Το να ξεφύγεις από αυτήν την τρέλα των social media πάλι, έχει να κάνει με τον τρόπο που έχεις μεγαλώσει, τις αξίες που σου έχουν δώσει, με τον κοινωνικό σου περίγυρο. Δεν ξέρω τι είναι πιο σημαντικό, να ασχολείσαι με τη φωτογραφία που θα ανεβάσεις στο διαδίκτυο ή με τη στιγμή που ζεις;
Τι σχέση έχεις με τον Μανούσο Μανουσάκη;
Μια σχέση μεγάλης αγάπης και εκτίμησης. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί σκηνοθέτες που να αγαπούν τόσο πολύ τους ηθοποιούς τους. Θα σας πω μόνο αυτό: κάθε Κυριακή συναντιόμαστε όλοι οι ηθοποιοί που παίρνουμε μέρος στη σειρά στο σπίτι του Μανούσου και της Μαρίας Μανουσάκη και βλέπουμε μαζί το επεισόδιο. Αυτό δείχνει το ποιόν του ανθρώπου και του δημιουργού. Ο Μανούσος ξέρει να παίρνει από τον ηθοποιό τη μεγάλη ευθύνη που έχει στους ώμους του. Όλοι οι ηθοποιοί που παίζουμε στο σίριαλ κουβαλάμε ένα μεγάλο καλλιτεχνικό βάρος, γιατί έχουμε να κάνουμε με την Ιστορία των Ελλήνων του Πόντου. Έχουμε συναίσθηση της ευθύνης αυτής.
Ποια είναι η σχέση σου με τους τηλεοπτικούς γονείς σου, τον Κωνσταντίνο Καζάκο και την Τάνια Τρύπη;
Ακόμη και όταν τους δω εκτός γυρισμάτων θα τους πω «γεια σου, μπαμπά», «γεια σου, μαμά». Έτσι τους φωνάζω. «Μπαμπά» και «μαμά». Αυτούς τους δύο ανθρώπους τούς νιώθω σαν γονείς μου. Δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη συγκίνηση, από τις φορές που με έχει πάρει πότε ο ένας και πότε ο άλλος στο τηλέφωνο, για να μου δώσουν συγχαρητήρια, να μου πουν μπράβο για μια σκηνή στην οποία δεν παίζαμε μαζί, αλλά τους άρεσε πάρα πολύ. Υπάρχει μεγάλη αγάπη μεταξύ μας. Είναι συνάδελφοι. Θα ανησυχήσουν όταν είμαι άρρωστη, θα ενδιαφερθούν ως άνθρωποι. Την ίδια αγάπη μού δείχνει και ο Ιωάννης Παπαζήσης. Με συμβουλεύει για να πάω τη σκηνή ένα βήμα παρακάτω. Ο Ιωάννης έχει ένα όραμα καλλιτεχνικό. Είναι σπουδαίος ηθοποιός με ανοιχτούς ορίζοντες. Σε αυτήν τη σειρά είμαστε μια ομάδα, μια οικογένεια. Δεν θα ξεχάσω τον Στέφανο Κυριακίδη, που υποδύεται τον δεσπότη στη σειρά, πόσο ωραία μίλησε για μένα για μια σκηνή που είχα και ας μην παίζαμε μαζί στο πλάνο. Βέβαια, αυτοί που δεν χάνουν επεισόδιο, είναι οι γονείς μου. Ειδικά η μητέρα μου, μετά το τέλος του κάθε επεισοδίου, θα με πάρει τηλέφωνο με κλάματα. Αν δεν με πάρει τηλέφωνο, θα την πάρω εγώ.
Έχεις βάλει κομμάτια του χαρακτήρα σου στην Ιφιγένεια;
Σε κάθε ρόλο που υποδύεται ένας ηθοποιός, βάζει κομμάτια του χαρακτήρα του. Αλλά και ένας ηθοποιός επηρεάζεται πολύ από τους ρόλους που υποδύεται, γιατί ζει όσα πέρασαν και εκτιμά τη δύναμή τους ή δικαιολογεί και λυπάται για την αδυναμία τους. Η Ιφιγένεια για μένα είναι μια κοπέλα με μεγάλη αθωότητα, με μεγάλα αποθέματα αγάπης, κουράγιου, δύναμης και θάρρος. Πρότυπο ανθρώπου.
Ποιο θα είναι το τέλος της ηρωίδας; Ο θάνατος; Μια και μιλάμε για γενοκτονία;
Θα το δούμε. Όλοι οι ήρωες της σειράς, από τον Μίλτο και την Ιφιγένεια μέχρι τον Θέμη και τη Βασιλική, είναι άνθρωποι με αγάπη για τη ζωή, αγωνιστές και γεμάτοι ελπίδα, μαχητές. Δεν το βάζουν κάτω. Λάμπουν από γενναιότητα. Είναι φωτεινοί σαν μάρτυρες. Και ήταν παιδιά μορφωμένα, από εύπορες οικογένειες, που τα θυσίασαν όλα για την πατρίδα. Για αυτό η σειρά έχει αγκαλιαστεί από όλο τον Ποντιακό Ελληνισμό, από τη Στοκχόλμη μέχρι τη Νάουσα. Όπου κι αν πήγαμε, ήθελαν να μας φιλοξενήσουν και να μας περιποιηθούν. Γιατί, αυτά τα παιδιά δεν κοίταξαν το συμφέρον τους, δεν έφυγαν για να σωθούν, πολέμησαν δίπλα στις οικογένειές τους. Σήμερα βλέπουμε στη γειτονιά μας μια άλλη χώρα να φλέγεται, τη Συρία, και οι άνθρωποι να ξεριζώνονται από τα σπίτια τους μέσα στον πόλεμο, να μπαίνουν μέσα σε βάρκες για να σωθούν. Ξανά προσφυγιά και εγκατάσταση σε ξένο τόπο, σε δύσκολες συνθήκες. Η απληστία, τα συμφέροντα, η στυγερή εξουσία, η αλαζονεία, καταδυναστεύουν τους λαούς. Όλα αυτά είναι πολύ θλιβερά, γιατί μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται τραγικά, ως θηριωδία.
Πώς θα ήθελες να τελειώσει ο έρωτας της Ιφιγένειας και του Μίλτου;
Θα ήθελα να είναι μαζί με οποιονδήποτε τρόπο. Είτε στη ζωή είτε στον θάνατο. Οι ψυχές τους να είναι πάντα μαζί. Τους τα έχουν πάρει όλα. Τους έχουν εξαθλιώσει οικονομικά, τους πήραν τα σπίτια, το βιός τους, την καθημερινότητά τους, τώρα θέλουν και τις ζωές τους. Αλλά θα ήθελα να πολεμήσουν και να ζήσουν. Να αλλάξουν την πορεία προς τον θάνατο. Ιστορικά, όμως, αυτό δεν έγινε. Γι’ αυτό μιλάμε για γενοκτονία.
Πώς βλέπεις τον Έλληνα μέσα στην οικονομική κρίση;
Αγωνιστή. Προσπάθησε αυτά τα δέκα χρόνια των Μνημονίων να επιβιώσει. Οι οικογενειάρχες ήταν οι ήρωες της καθημερινότητας. Αλλά και τα νέα παιδιά, που έμειναν εδώ στην Ελλάδα, είναι αγωνιστές. Προσωπικά, παλεύω με πάθος στον χώρο του θεάματος και θα ήθελα πολύ να τα καταφέρω και στο θέατρο. Αυτό είναι ένα στοίχημα. Πάντως, με την κρίση ανέβηκε το καλό θέατρο. Τον Απρίλιο ξεκινώ τα γυρίσματα μιας κινηματογραφικής ταινίας με τον Μελέτη Ηλία. Πρόκειται για έναν γλυκό έρωτα σε ένα έργο εποχής.
Θα ήθελες ένα έρωτα σαν του Μίλτου και της Ιφιγένειας;
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να τον κουβαλήσω. Θα με φόβιζε. Θα με τρόμαζε. Είμαι ευλογημένη που τον ζω μέσω της υποκριτικής.
Διαβάστε επίσης: Το παθιασμένο φιλί της Ειρήνης Στεριανού στην Αθηνά Βαλκώνη
