Ανθρώπινη, ζεστή, ταλαντούχα, αγαπητή σε μικρούς και μεγάλους, με αυτή τη βραχνή φωνή και το κελαρυστό γέλιο. Το «ΕΝJOY» και η Μαρία Ανδρέου συνομίλησαν με την αξιολάτρευτη κωμική ηθοποιό Τζόυς Ευείδη μετά τη λήξη της καραντίνας. Η δικιά μας Σταυρούλα από «Το καφέ της Χαράς» του ΑΝΤ1, πάντα ειλικρινής, μας μιλάει για τα χρόνια χωρίς τέχνη, έρωτα και πολλή απολύμανση…
Τζόυς, πώς πέρασες στην καραντίνα; Τελικά, τι πιστεύεις για τον κορωνοϊό; Πανδημία ή βιοχημικός πόλεμος;
Πραγματικά, Μαρία μου, δεν με ενδιαφέρουν καθόλου τα σενάρια συνωμοσιολογίας. Με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι η μεγάλη ύφεση, η ανεργία, το κοινωνικό κραχ στη χώρα μου. Και μόνο που είμαστε στον αέρα τόσοι χιλιάδες άνθρωποι της τέχνης, με ένα βοήθημα από το κράτος, σε ένα καλοκαίρι χωρίς πολιτισμό στην Ελλάδα, φτάνει. Τουρισμός και πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, οι πυλώνες της. Εμένα αυτό μου φαίνεται καταστροφικό και δυσβάσταχτο και πρέπει να βρεθεί άμεση λύση. Ειλικρινά, πίστεψέ με, δεν αντέχω άλλη ευτυχία στα παράθυρα των τηλεοράσεων, στο facebook, στο Ιnstagram, που επιτέλους βρήκαν τον χρόνο οι διάφοροι celebrities να ξεκουραστούν, να φτιάξουν τις ντουλάπες τους, να καθαρίσουν το σπίτι τους, να μαγειρέψουν και να φτιάξουν πολλά τσουρέκια ή να κάνουν γυμναστική. Εγώ, προσωπικά, είμαι πολύ δυστυχισμένη, γιατί έχω ανάγκη να δουλεύω, ήμουν πάνω στα ντουζένια μου με την επιστροφή «Του καφέ της Χαράς», το οποίο αγκάλιασε ο κόσμος. Νιώθω ότι θα τρελαθώ όταν ακούω κάποιους ότι βρήκαν την ευκαιρία να βρεθούν με τα παιδιά τους, όταν το καλοκαίρι στην Ελλάδα θα πούμε το ψωμί ψωμάκι και δεν θα έχουμε λεφτά ούτε για τα βασικά. Δηλαδή, συγγνώμη, κυρία μου, πώς βγαίνεις σαν μια άλλη Μαρία Αντουανέτα και λες ότι ξεκουράστηκες στην καραντίνα, όταν υπάρχουν άνθρωποι που μένουν σε 50 τετραγωνικά στο κέντρο της Αθήνας και τρελάθηκαν μέσα στους τέσσερις τοίχους; Με 800 ευρώ που πήραμε βοήθεια, δηλαδή, όσοι βρεθήκαμε σε αναστολή εργασίας, για έναν μήνα θα ζήσουμε ή θα ψοφολογήσουμε; Αυτή την έπαρση επιτυχίας ότι όλα πήγαν καλά και ωραία και όλη αυτή τη χαρά δεν τα κατανοώ. Μα, ξέρουμε τι συμβαίνει, δεν αναγνωρίζουμε την αλήθεια;
Δύσκολο το επάγγελμα του ηθοποιού…
Στην Ελλάδα, ναι. Αλλά είναι η επιλογή μας, δημιουργούμε μέσα από αυτό, είμαστε καλλιτέχνες. Τρεις φορές τον χρόνο ψάχνουμε για δουλειά. Οπου γης και πατρίς. Εμείς και οι Τσιγγάνοι. Πάνω στην πανδημία σταμάτησε «Το καφέ της Χαράς». Πάνω στην πανδημία δεν παίξαμε ούτε δυο εβδομάδες στο Rex στη θεατρική παράσταση των Ρέππα – Παπαθανασίου «Φεγγάρι από χαρτί» όπου πηγαίναμε εξαιρετικά καλά και κατεβάσαμε αυλαία. Και δουλεύαμε στη Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» πάνω από 19 ηθοποιοί και πέντε μουσικοί. Η παλιά Αθήνα είχε ζωντανέψει στο σανίδι, εγώ υποδυόμουν μια θεία νεαρών αγοριών, ο κόσμος περνούσε υπέροχα και όλα αυτά σταμάτησαν. Πέρασα για περπάτημα απέξω από το θέατρο και πήγα να σκάσω. Γιατί δεν έχω χαριτωμένο μυαλό να βλέπω την καραντίνα ως ευκαιρία για να εκτιμήσω τις αξίες της ζωής. Γιατί άκουσα και αυτές τις αμπελοφιλοσοφίες. Εχω βομβαρδιστεί από πολλή βλακεία και από πολλή θεωρία. Αν έχω φτάσει σε μια ώριμη ηλικία και δεν έχω το κριτήριο να ξέρω ποιες είναι οι αξίες της ζωής και χρειάζεται ένας κορονοϊός για να μου τις μάθει, τι να πω, απλά σιωπώ. Δεν βρήκα καμία χαρά σε αυτόν τον εγκλωβισμό και σας το λέει ένας άνθρωπος που χαίρεται στο σπίτι του με τους φίλους του και τα γατιά του, που θα βγει σπάνια ακόμη και το καλοκαίρι. Πάντα ωστόσο θα το σκάσω για να κάνω βόλτα τον σκύλο μου. Και όλο αυτό δεν γίνεται τυχαία, που αποζητώ δηλαδή την ηρεμία του σπιτιού μου και όχι τη βαβούρα, καθώς τρέχω όλη μέρα από τα γυρίσματα, καπάκι στο θέατρο. Το να μείνω υποχρεωτικά στο σπίτι και να το πανηγυρίζω που αύριο θα είμαι άνεργη μου φαίνεται μεγάλη τρέλα.
Τι θα γίνει με «Το καφέ της Χαράς»;
Εμείς θα ξεκινούσαμε την περίοδο που ξέσπασε ο κορονοϊός τα γυρίσματα της σειράς για τη νέα τηλεοπτική σεζόν του ΑΝΤ1. Τα γυρίσματα θα αρχίσουν μάλλον την 1η Ιουνίου, ίσως και μέσα Μαΐου, όπως άκουσα από τον Χάρη Ρώμα, που, σημειωτέον, πήρε την απόφαση να σταματήσει τα γυρίσματα πρώτος, βάζοντας σε προτεραιότητα την υγεία και την ασφάλεια των συντελεστών. Να δούμε, βέβαια, και πώς θα λειτουργήσουν τα γυρίσματα που γίνονται σε άλλους νομούς, εκτός Αττικής, ή τι θα γίνει με τα γυρίσματα μέσα στα σπίτια, στους μικρούς χώρους, γιατί είμαστε και πολλοί συντελεστές. Ο Χάρης Ρώμας είμαι σίγουρη ότι θα έχει βρει όλες τις λύσεις. Είναι πολύ ευαίσθητος στα θέματα υγείας, καθώς έχει σπουδάσει γιατρός. Πιστεύω ότι θα τηρούνται οι αποστάσεις μεταξύ μας, να μην υπάρχει συνωστισμός αλλά στις σκηνές μας, θα υπάρχει ελευθερία όταν γυρίζονται τα πλάνα χωρίς μάσκες και γάντια. Ακουσα τον Χάρη που είπε ότι για το μακιγιάζ των ηθοποιών θα υπάρχουν και ατομικά πινέλα.
Πώς ήταν η επιστροφή έπειτα από πόσα χρόνια;
Φανταστική. Σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα, αφού είμαστε μια οικογένεια. Απλά μεγαλώσαμε λίγο. (γέλια) Η παραγωγή, λοιπόν, γύρισε στο γυαλί έπειτα από 15 χρόνια και το κοινό την αγκάλιασε, καθώς είναι από τα ελάχιστα σίριαλ που έχουν παιχτεί τόσες φορές επανάληψη και είναι ουσιαστικά σαν να μην έχει φύγει ποτέ από τη μικρή μας οθόνη. Λέω καμιά φορά στον Χάρη, χαριτολογώντας, «έχουμε μεγαλώσει γενιές, γλυκέ μου». Εμείς και το γάλα ΝΟΥΝΟΥ» Κι εκείνος γελάει. Επειτα από 11 επεισόδια, λοιπόν, και λόγω κορονοϊού βάλαμε άνω τελεία και μέσα από ένα σποτ που γυρίσαμε προτρέψαμε τον κόσμο να μείνει σπίτι για να σπάσει η αλυσίδα της μετάδοσης της πανδημίας. Και πράξαμε σωστά. Καθώς όλοι ξέρουμε και την παθογένεια του εθνικού συστήματος υγείας και είχαν προηγηθεί και εικόνες με τα φέρετρα στην Ιταλία. Το αποτέλεσμα μας δικαίωσε, αλλά, ρε παιδί μου, δεν θα συμφωνήσω ότι μου ήταν και γιορτινό το «Μένουμε σπίτι».
Τι σε ενοχλεί αυτό το διάστημα μετά την «απελευθέρωση»;
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς βρέθηκε λύση να λειτουργήσουν τα θερινά σινεμά, που πολύ ορθώς βρέθηκε, και από την άλλη να μη βρίσκεται μια δίκαιη και λογική λύση για το θέατρο, τις συναυλίες, τα φεστιβάλ. Η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη τι κάνει; Γιατί σιωπά; Δεν είναι μόνο οι ηθοποιοί, οι μουσικοί, οι τραγουδιστές, οι χορευτές, αλλά και οι σκηνοθέτες, οι σκηνογράφοι, οι ενδυματολόγοι, οι μακιγιέζ, κομμωτές, οι φωτιστές, οι παραγωγοί. Μια ολόκληρη οπτικοακουστική βιομηχανία την κλείνεις; Οι παραγωγοί, αν βγουν με θεατρικές περιοδείες, πόσα εισιτήρια θα μπορούν να κόψουν με τις αποστάσεις για να μην μπουν μέσα; Γιατί και πριν από τον κορονοϊό με την οικονομική κρίση πάλι δύσκολα ήταν και γεμάτα που ήταν τα θέατρα. Ακουσα ότι θα δοθούν κρατικές επιχορηγήσεις. Δεν ξέρω ειλικρινά ποιο θα είναι το ημερομίσθιο του ηθοποιού πλέον… Σκέφτομαι, από την άλλη, πόσο δυσάρεστο για τους ηθοποιούς, φοβιστικό και σκιαχτικό είναι να παίζεις μπροστά σε μια πλατεία θεάτρου με μάσκες. Το θέατρο είναι αμφίδρομο, χρειάζεται χαμογελαστά πρόσωπα και γελαστές φάτσες. Οι μάσκες μού θυμίζουν ρομποτάκια, φιμωμένα ανθρωπάκια, μου βγαίνει μια τεράστια αντίδραση. Εύχομαι να βρεθούν το φάρμακο και το εμβόλιο σύντομα. Εχει αλλάξει όλη μας η ζωή. Πρόκειται για μια προσαρμογή που σου αφαιρεί τη μισή σου ζωή. Εδώ ακυρώθηκε η μεγάλη γιορτή του αθλητισμού, οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Τι σου έχει λείψει πιο πολύ μέσα στην καραντίνα;
Η δουλειά μου. Οι συνάδελφοί μου. Θέλω να τους δω, να τους αγκαλιάσω, να τους φιλήσω και θα είναι τραγικό που δεν θα μπορώ να το κάνω. Η χαρά από τη δημιουργία της δουλειάς μού έχει λείψει, γιατί δεν είναι η δουλειά μου να γλείφω τα πλακάκια του σπιτιού μου για να αστράφτουν, το έκανα μια, δυο… φτάνει. Δεν ήμουν ο άνθρωπος που πήγαινα στα μπαράκια και τα μπουζούκια για να πω ότι έπαθα στέρηση. Εμένα μου αρέσει να μαγειρεύω, να καλώ φίλους στο σπίτι, με μουσική και συζήτηση, και να περνάμε ωραία. Αλλά με την καραντίνα και αυτό κόπηκε, θα αρχίσει ξανά σιγά σιγά. Τι να πω, αυτόν τον ξαφνικό θάνατο του θεάτρου, του κινηματογράφου, των γυρισμάτων… ούτε σε πόλεμο… Εδώ και το Χόλιγουντ δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει αυτό που ξέσπασε. Η δουλειά μας, η υποκριτική, δεν μπορεί να γίνει από απόσταση… Είναι τέχνη, συναίσθημα, αγκαλιά. Να δούμε τώρα το καλοκαίρι στα υπαίθρια θέατρα πώς θα λειτουργήσει ο πολιτισμός. Είναι αδιανόητο να κάθεται δίπλα σου ο άλλος και να φοβάσαι. Εχετε διανοηθεί τι πλύση εγκεφάλου έχουμε φάει; Είναι κίνδυνος θάνατος ο διπλανός μας;
Πιστεύεις ότι μας έγινε γερή πλύση εγκεφάλου;
Ναι, και αυτό θα φανεί αργότερα. Ολοι θα βγούμε με γερά ψυχολογικά προβλήματα σε σχέση με τους άλλους και την επαφή μας. Θα βλέπουμε τους άλλους ως κίνδυνο θάνατο. Φίλοι μου πήγαιναν στο σούπερ μάρκετ κι έτρεμαν. Εγώ, από την άλλη, πηγαίνω στο μίνι μάρκετ -και πριν από τον κορονοϊό- μέρα παρά μέρα και ψωνίζω. Δεν σκέφτομαι να γεμίσω το σπίτι μου κονσέρβες, χαρτί υγείας και ζυμαρικά. Δεν θέλω να πέσω σε πανικό. Είναι τραγικό για τα νέα παιδιά να μιλάνε από δύο μέτρα απόσταση με τον φόβο, να μην μπορούν να εμπιστευτούν. Ασχημες εποχές. Και, επίσης, δεν πιστεύω ότι η πανδημία έφερε πιο κοντά τους ανθρώπους. Εγώ με αυτούς που μιλούσα πριν μιλάω και τώρα στην πανδημία και θα μιλάω. Δεν εδραιώθηκε καμία φιλία τώρα ή γίναμε με κάποιους ανθρώπους αδερφοί. Εγώ βλέπω μετά την καραντίνα τους ανθρώπους πιο νευρικούς στον δρόμο, πιο επιφυλακτικούς, πιο επιθετικούς, φρικαρισμένους. Πάντως όχι πιο ευαίσθητους. Επειδή μας είπανε «και τώρα φτου ξελευτερία», πάει να πει ότι ο ιός έφυγε ως διά μαγείας ή η ανεργία; Αυτές είναι μπούρδες. Απλώς βγαίνουμε από τα σπίτια μας γιατί τα κρούσματα είναι πιο λίγα και γιατί η οικονομία πρέπει να δουλέψει. Με τραύματα θα βγούμε όλοι και σε σχέση με την ελευθερία μας και τα δικαιώματά μας. Δεν νομίζω ότι σε κανέναν χριστιανό ορθόδοξο άρεσε το Πάσχα που πέρασε, που δεν μπόρεσε, έστω από το μπαλκόνι του, με ένα κερί στο χέρι, να δει τον Επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή. Αυτό έχει καταγραφεί στη μνήμη και στο συναίσθημα του Ελληνα, που προσπαθεί σε αυτήν την αβεβαιότητα από κάπου να κρατηθεί. Γιατί δεν τα λύνουν όλα τα πράγματα ούτε η επιστήμη ούτε το κράτος. Υπάρχει και κάτι που λέγεται πίστη και αυτό αφορά όλες τις θρησκείες του κόσμου. Πιστεύω, λοιπόν, ότι κανένας Ελληνας δεν άραξε σπίτι του χαλαρός και ήρεμος στο facebook, αντιθέτως η ψυχή του γέμισε με πολύ άγχος και στρες.
Θα τα καταφέρουμε;
Είναι δύσκολα τα πράγματα. Επειτα από δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης και Μνημονίων, εκεί που βγάλαμε έξω το κεφάλι, ξανακάναμε μακροβούτι. Τα πάντα κλειστά, καφετέριες, εστιατόρια, κέντρα, ξενοδοχεία, καταστήματα. Ολοι μιλάνε για ένα πέμπτο Μνημόνιο, για μια βαθιά ύφεση. Ο κόσμος, πέρα όμως από το σούπερ μάρκετ, έχει ανάγκη και από την τροφή της τέχνης για να ξελαμπικάρει. Δεν τραβάς την ανηφόρα χωρίς εφόδια. Για να δώσεις, πρέπει να πάρεις χαρά. Αν κλείσουν τα θέατρα, οι μουσικές σκηνές, οι συναυλίες, δεν γίνουν πανηγύρια, πώς θα πεις «όλα ωραία και καλά»; Από όλη αυτή την καραντίνα θα μου μείνει ο κ. Τσιόδρας, ένας προσιτός επιστήμονας με καλά ελληνικά, που θύμιζε λιγάκι τη γιαγιά του Τουίτι. Θα το πω ξανά… Φάγαμε τρομερή πλύση εγκεφάλου, έγινε μια τρομερή επικοινωνιακή πολιτική φόβου για να περάσουμε τώρα στην ανοσία της αγέλης.
Από πού αντλείς χαρά;
Χαίρομαι πολύ που θα δω την Αννα Χατζησοφιά και τον Χάρη Ρώμα. Σε αυτούς τους ανθρώπους, και ειδικά στον Χάρη, οφείλω το ένα τρίτο της καριέρας μου. Είναι η οικογένειά μου. Ηξερα, εδώ και αρκετό καιρό, ότι ήθελαν να επαναφέρουν στη μικρή οθόνη το «Καφέ της Χαράς» και να μην αλλάξουν τίποτα από αυτό το χωριό και από αυτό το καφέ, που είναι το χωριό και το καφέ όλων μας. Και, φυσικά, όταν μου είπαν ότι σκέφτονταν να το επαναφέρουν, ήμουν μέσα με τα χίλια. Πλέον η ηρωίδα μου η Σταυρούλα έχει περάσει σε μια άλλη φάση, είναι και η δήμαρχος του χωριού. Η Σταυρούλα όμως εξακολουθεί να είναι ευαίσθητη, με έναν όμορφο ψυχισμό, ευκολόπιστη με τον Φατσέα, που της δημιουργεί πάντα τόσα προβλήματα με τη ζήλια του και όχι μόνο. Η Αννα και ο Χάρης έχουν κεντήσει πάλι στους ρόλους. Σε αυτούς τους άμεσους, ζεστούς ανθρώπους, που τους ξέρω τόσα χρόνια, χρωστάω την καριέρα μου στην τηλεόραση. Εδώ και 15 χρόνια έρχονται στον δρόμο κάτι σποράκια, κάτι μαθητούδια, και μου λένε «κυρία Σταυρούλα τι κάνετε;». Είναι μοναδικό αυτό! Το «Καφέ της Χαράς» έχει τη γλύκα των ηρώων του. Γιατί είναι ήρωες με ήθος, με αξίες, με χιούμορ. Οχι με σεξιστικό χιούμορ, αλλά με εκλεπτυσμένο χιούμορ. Δεν κατεβάζουν τα βρακιά τους για να γελάσουμε. Το «καφέ της Χαράς» έχει σαβουάρ βιβρ και στο χιούμορ.
Τι θυμάσαι από την πρώτη σας συνάντηση έπειτα από 15 χρόνια με τους συντελεστές του «Καφέ της Χαράς»;
Τους ξέρω όλους τόσο καλά, με κλειστά μάτια. Είναι ανοιχτόκαρδοι. Το ότι βρεθήκαμε όλοι μαζί -και αυτό έχει τη σημασία του, γιατί πολλοί συνάδελφοί μας έχουν φύγει από τη ζωή νεότατοι-, στο ίδιο σημείο, αγαπημένοι, με τον κόσμο να μας βλέπει ξανά, με ένα καταπληκτικό σενάριο, αυτό είναι ευλογία.
Γιατί ο κόσμος βλέπει ριάλιτι παραγωγές;
Του αρέσει μετά το κουτσομπολιό στο διαδίκτυο. Εμένα, από την άλλη, όποιο πρόγραμμα έχει κριτική επιτροπή με αγριεύει. Δεν μου αρέσει να κρίνω ούτε να με κρίνουν. Πέρασα τις εξετάσεις μου στο Εθνικό Θέατρο, μου φτάνει. Θυμάμαι, πιτσιρίκα με είχε πάρει τηλέφωνο ο αείμνηστος Μίνωας Κυριακού να πάω στην κριτική επιτροπή των καλλιστείων. Του είπα «κύριε Μίνωα, ξέρετε ότι σας λατρεύω, αλλά μη μου το κάνετε αυτό, δεν το μπορώ». Και με παρακαλούσε ο τρισμέγιστος Μίνωας Κυριακού. Τέτοιοι άνθρωποι σαν τον Μίνωα Κυριακού δεν υπάρχουν, μορφωμένοι, ευγενέστατοι. Ηταν ο μπαμπάς του καναλιού, ήξερε κάθε άνθρωπο που δούλευε στο κανάλι του με το μικρό του όνομα, τα οικογενειακά του, τα προβλήματά του. Τέτοιοι άνθρωποι βγαίνουν σπάνια στη ζωή, είναι προσωπικότητες. Ο Κυριακού διοικούσε με πυγμή και με αγάπη, με καλλιέργεια. Ηταν κάτι το ασύλληπτο. Κάθε εκατό χρόνια βγαίνουν τέτοιοι άνθρωποι.
Πώς βλέπεις τις τουρκικές σειρές;
Ασε με, σε παρακαλώ. Απορώ και πώς ακούν τη γλώσσα. Δεν ξέρω γιατί βλέπουν τα τούρκικα μέχρι σήμερα, τη στιγμή που υπάρχουν σειρές σαν τις «Αγριες μέλισσες», το «Κόκκινο ποτάμι», το «Καφέ της Χαράς», το «Ερωτας μετά» και τόσες άλλες. Ελεος, το παρατραβάμε. Μου λένε «καλή παραγωγή είναι» και μου έρχεται να ουρλιάξω και να τρελαθώ. Συγγνώμη, δεν ξέρουμε την ιστορία του Κολοκοτρώνη -και ελπίζω να τη γυρίσουν για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821- και θα δω την ιστορία του Σουλεϊμάν; Βλέπουμε όλους τους καλογυμνασμένους Τούρκους, τα μοντέλα με τους κοιλιακούς;
Για τις παραστάσεις στο διαδίκτυο; Είσαι σύμφωνη;
Οχι. Είναι σαν το cyber sex. Δεν έχει συναίσθημα. Το θέατρο είναι κάτι ζωντανό. Εχει κραδασμό, έχει αίσθηση. Δεν πά’ να σκηνοθετήσει μια παράσταση ο Κόπολα για το διαδίκτυο ή την τηλεόραση! Για μένα το θέατρο δεν έχει ενδιαφέρον από μια οθόνη. Οι ηθοποιοί καταθέτουν την ψυχή τους πάνω στο σανίδι και το χτύπημά τους, το σπάσιμο, το γέλιο, όλα τα ακούει ο θεατής. Είναι σαν να μου λέτε για τον πλατωνικό έρωτα. Αλλο να σε αγγίζει κάποιος και άλλο να σου κάνει φλερτ και να σου κλείνει το μάτι. Το φιλί έχει μεγαλύτερη ζεστασιά από το να σου ανοιγοκλείνει το βλέφαρο.
Και πώς θα είναι και από εδώ και στο εξής ο έρωτας;
Εμείς τον χαρήκαμε. Τα παιδιά που είναι είκοσι ετών; Τραγικό αυτό που ζουν για τα νιάτα τους. Ερωτας και αντισηπτικό. Να είναι επικίνδυνο να γαντζωθείς από τον άλλον, να τον αγκαλιάσεις, να τον φιλήσεις. Θυμάμαι τέτοια εποχή στα σχολεία, που πίναμε πέντε πέντε νερό από μια βρύση που την πατούσαμε και γεμίζαμε τα στόματα μας νερό και παίζαμε μπουγέλα. Τώρα θα γυρίσουν τα παιδιά με τι ενέργεια; Τους κόπηκε η ενέργεια. Μόνα τους στα θρανία. Το σχολείο, που ήταν πανηγύρι, με αντισηπτικό. Ασε, θα με πάρουν τα κλάματα. Με τι ψυχολογία θα πάνε να δώσουν αυτά τα παιδιά πανελλαδικές; αγρια πράγματα να διαβάζεις μέσα στα ντουβάρια κλεισμένος και να πας με μάσκα να δώσεις εξετάσεις…
Τι σκέφτεσαι για να χαλαρώσεις τα βράδια;
Καθένας μας έχει τις κρυφές γωνιές αισιοδοξίας. Αλλος το παιδί του, άλλος τον αγαπημένο του, άλλος τα λουλούδια του, άλλος τα ζώα του, άλλος την τέχνη. Και αυτές δεν τις πουλάνε στα σούπερ μάρκετ. Οι Beatles την έγραψαν «Yesterday all my problems seemed so far away»…
