Ο Σπύρος Γραμμένος είναι τραγουδιστής και συνθέτης, ο οποίος με το χιούμορ που τον διακατέχει, έχει διαγράψει μία ξεχωριστή πορεία στο χώρο του τραγουδιού.
Μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο instagram αποκαλύπτει και τις άλλες του ιδιότητες. Ο ίδιος δηλώνει χαρακτηριστικά ότι είναι «Τραγουδοποιός, Influencer, Συστημικός κονφερανσιέ, Παραμυθάς, Beauty Editor, Χερ στάιλερ, Λάιφ κόουτσερ, Φάσιον άικον» και ο επόμενος στόχος του είναι η συμμετοχή του στη Eurovision το 2022.
Ο Σπύρος Γραμμένος φαίνεται ένας εύθυμος άντρας, γεγονός το οποίο φαίνεται και από τα τραγούδια του, ωστόσο για πολλά χρόνια κουβαλάει ένα αβάσταχτο φορτίο.
Με αφορμή τις καταγγελίες που έχουν γίνει από ανθρώπους που έχουν υποστεί κακοποιητικές συμπεριφορές και σεξουαλική παρενόχληση αλλά και από το ελληνικό κίνημα #metoo, ο γνωστός συνθέτης βρήκε τη δύναμη και το θάρρος να αποκαλύψει τη δική του τραυματική εμπειρία, μιλώντας στο «The Press Project» .
Συγκεκριμένα αναφέρθηκε στο βιασμό που δέχτηκε στην τρυφερή ηλικία των 13 ετών από οικογενειακό φίλο.
«Νιώθω την ανάγκη να πω μια προσωπική εμπειρία. Βρίσκω τη δύναμη μετά από 30 χρόνια να πω κάτι που συνέβη που δημιούργησε πραγματικά μια μπάλα, η οποία έφυγε από μέσα μου πριν λίγες μέρες που κατάφερα να το πω στην μητέρα μου.
Θέλω να ολοκληρωθεί και να το πω δημόσια. Έχω πέσει θύμα μιας τέτοιας κατάστασης, όπου ένας οικογενειακός φίλος, όταν ήμουν 13 ετών με πολύ έξυπνο και ωραίο τρόπο με πήγε στο σπίτι του, με ξάπλωσε στο κρεβάτι, μου έκανε στοματικό και μετά ανέβηκε από πάνω μου και προσπάθησε να πηδ@@@. Εγώ ή ήμουν μουδιασμένος εντελώς και δεν κατάλαβα αν συνέβη κάτι ή δεν είχα στύση. Μετά μου είπε αρκετές φορές να πάω σπίτι του, όπου αρνήθηκα. Στα 35 μου μίλησα πρώτη φορά στην ψυχολόγο μου γι’ αυτό το θέμα. Συνέβη το καλοκαίρι του 1993.
Μίλησα στην ψυχολόγο μου πριν έξι χρόνια, το έλεγα συμβάν, δεν το είχα ονομάσει καν κάπως. Δεν μπορούσα να του δώσω την ταμπέλα που έχει κανονικά. Δυστυχώς έχουν περάσει πολλά χρόνια και δεν μπορώ να τον κυνηγήσω νομικά. Για το θύμα δεν παραγράφεται ποτέ και πρέπει τα άτομα που τους συμβαίνουν τέτοια πράγματα να το λένε…
Την πρώτη φορά που πήγα σπίτι του, έβαλε πορνό, μου έδωσε τσιγάρο και μου ζήτησε να αυνανιστούμε. Ξαναπήγα δεύτερη φορά, εκεί κατηγορούσα τον εαυτό μου “Γιατί ξαναπήγα;”. Κατηγορούσα τον εαυτό μου για αυτό. Αυτός ο άνθρωπος ζει και έχει κανονικά τη ζωή του. Μπορεί να συνεχίζει να το κάνει και εγώ δεν μπορώ να τον καταγγείλω κάπου. Τον είδα φέτος το καλοκαίρι και τον χαιρέτησα αμήχανα. Θέλω δικαιοσύνη, αυτό απαιτώ. Εύχομαι να μην έχει πειράξει άλλον άνθρωπο. Μιλώντας με δικηγόρο έμαθα ότι είχα πέσει θύμα βιασμού. Παλεύω με κρίσεις πανικού.
Ένα από τα πράγματα που έχω συνειδητοποιήσει το τελευταίο διάστημα, μετά την αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου, είναι ακριβώς η απεριόριστη δύναμη του παραδείγματος. Ότι για κάθε θύμα που μιλάει, υπάρχει άλλος ένας τραυματισμένος άνθρωπος που μπορεί για πρώτη φορά να βρει το θάρρος να μιλήσει και να ζητήσει δικαιοσύνη. Από την άχαρη, αν όχι χυδαία, συζήτηση για το διαβόητο «γιατί τώρα;» που ρωτούν διάφοροι χαρωποί παρατηρητές της κακοποίησης, αρχίσαμε σιγά σιγά να καταλαβαίνουμε ότι η αξία κάθε μαρτυρίας είναι μοναδική, διότι με κάθε στόμα που ανοίγει, ένας ακόμη άνθρωπος απλώνει το χέρι και σηκώνεται» εξομολογήθηκε.
