Πριν λίγες ημέρες, πήραμε μια ανάσα πατριωτισμού και περηφάνιας και αλήθεια είναι ότι μας είχε λείψει. Ο 16χρονος μαθητής, που είχε κατεβάσει τη σημαία από τα κατεχόμενα, ήταν μια κάποια ελπίδα.
Όπως κάθε θαύμα, έτσι και αυτό κράτησε μέρες τρεις. Και πρίν ο αλέκτωρ φωνήσαι, γυρίσαμε στα ίδια επιβεβαιώνοντας ότι τελικά ραγιάς δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι.
- ΝΙΚΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΛΟΥ
[email protected]
Η Κυπριακή Δημοκρατία έβαλε την ουρά στα σκέλια, επέστρεψε τη σημαία, τη φωτογραφία του Ντεκτάς και υποχρέωσε παράλληλα την οικογένεια του μικρού ήρωα να ζητήσει συγγνώμη από τους βαρβάρους κατακτητές. Που όχι μόνο κατέχουν την μισή Κύπρο, όχι μόνο δολοφόνησαν τους αγνοούμενους της Κυπριακής τραγωδίας, αλλά συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να προκαλούν και να γεμίζουν με φονιάδες το νησί.
Δεν μου φταίει σε τίποτε η οικογένεια του μικρού Σάββα. Είναι η μόνη που κατανοώ και δικαιολογώ. Διότι κατάλαβαν και οι ίδιοι ότι η Πολιτεία, η Κύπρος, η Ελλάδα η Διεθνής Κοινότητα, σηκώνουν τα χέρια. Οτι ακόμη και τα Μέσα Ενημέρωσης (με εξαίρεση τη «δ») το έθαψαν ως θέμα. Το εξαφάνισαν σε κάτι…μονόστηλα. Αυτή είναι η κατάντια μας.
Και για να καταλάβετε διαφορές αντιμετώπισης περιστατικών, σας καταγράφουμε δυο περιστατικά.
Περιστατικό πρώτο: Πριν από μήνες οι Τούρκοι στον Εβρο είχαν στήσει «ενέδρα» σε δυο Ελληνες στρατιωτικούς. Τους κράτησαν μήνες και τους χρησιμοποίησαν επικοινωνιακά και πολιτικά με χείριστο τρόπο. Έκαναν επίδειξη δύναμης για όσο καιρό ήθελαν και στο τέλος τους επέστρεψαν, κάνοντας μάλιστα και χάρη στην Ελλάδα και στη διεθνή Κοινότητα που τους πίεζε.
Οι Τούρκοι τους άφησαν αφού τους ταλαιπώρησαν πολλαπλώς χωρίς όμως ποτέ να τους δώσουν πίσω ούτε τον εξοπλισμό τους, ούτε καν τις στολές τους. Τις κράτησαν ως λάφυρο της αθλιότητάς τους, για να περηφανεύονται για το… επίτευγμά τους.
Περιστατικό δεύτερο: Ένα ελληνόπουλο, πάει στο σκλαβωμένο χωριό των προγόνων του. Των γονιών του. Η καρδιά του φουντώνει και πάει σε ένα σχολείο και κατεβάζει τη σημαία.
Οι δολοφόνοι όμως του Σολωμού και του Ισάακ (που παραμένουν ασύλληπτοι) τρελαίνονται. Δεν αντέχουν την ξεφτίλα και την ταπείνωση και ζητούν το…κεφάλι του μικρού Σάββα, αν η Κύπρος δεν τους επιστρέψει τη σημαία και τη φωτογραφία του φονιά ηγέτη τους.
Και η Κύπρος τα επιστρέφει. Και οι Τούρκοι κάνουν επίδειξη σηκώνοντας σε τελετή την σημαία στο ίδιο σημείο, παρουσία του ψευδοπρωθυπουργού τους. Για να προκαλέσουν έστω και έτσι και να αποκαταστήσουν όσο μπορούν την ξεφτίλα τους.
Το βέβαιο είναι ότι το περιστατικό αυτό θα τους πονάει. Όσο και αν θέλουν με τις παράτες να τονώσουν τον εγωισμό τους. Το κατόρθωμα του μικρού Σάββα θα είναι καρφί στην καρδιά τους. Οπως θα είναι και για μας κουλτούρα, που επιβεβαιώνει ότι Ραγιάς δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι. Και κάποιοι επιλέγουν να γίνονται…
