Η είδηση των ημερών είναι η δήλωση του αναπληρωτή υπουργού εσωτερικών Στέλιου Πέτσα: «Όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει». Ή μάλλον η είδηση είναι ότι αυτή την φράση την είπε ένας ταγός του έθνους και δεν υπήρξε καμμία αντίδραση. Πιο συγκλονιστικό είναι το γεγονός ότι ενώ κάποτε οι πολιτικοί υπολόγιζαν το λεγόμενο «πολιτικό κόστος» και κρατούσαν κάποια προσχήματα, τώρα πια δεν υπολογίζουν τίποτα. Ούτε το γεγονός ότι κυβερνούν ανθρώπους. Ψυχές.
Χρόνια τώρα έχουν επενδύσει στον φόβο μας και έχουν πετύχει! Κάθε τόσο εφευρίσκουν έναν εχθρό, που απειλεί την έννομη τάξη, τους χρηστούς πολίτες, την Δημοκρατία, τον πλανήτη, τον γαλαξία. Η συνταγή είναι παλιά και εμείς φαίνεται πως την απολαμβάνουμε, αφού καταπίνουμε αμάσητο ό,τι μας δίνουν και γινόμαστε οι καλύτεροι αβανταδόροι τους.
Ξεκίνησαν από την «απλή» τρομοκρατία. Δημιούργησαν «τρομοκράτες» που αρχικά ήταν τοπικού χαρακτήρα και με τα χρόνια έγιναν διεθνείς. Εξαπέλυαν βομβιστικές επιθέσεις, σε κάθε μέρος του πλανήτη,προκαλώντας εκατόμβες νεκρών, στο όνομα μιας ανύπαρκτης ελευθερίας και μιας εξ ίσου ανύπαρκτης δημοκρατίας. Επειδή αυτό δεν ήταν αρκετό,λίγα χρόνια αργότερα δημιούργησαν στρατό τρομοκρατών. Τους βάφτισαν με διάφορα ονόματα: Ταλιμπάν, ISIS κλπ. Μάλιστα τους έδωσαν και «κράτος» για να μείνουν. Και το όνομα αυτού: Χαλιφάτο! Ευφάνταστο είναι η αλήθεια.
Μετά πέρασαν στην οικονομική τρομοκρατία. Έπαιξαν με τα χρηματιστήρια, οι δείκτες των οποίων κατέρριπταν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Για να μην υπάρχουν αντιδράσεις από τους λαούς έπαιξαν και με τα εύκολα δάνεια προς όλους, γιατί όλοι έχουν δικαίωμα να ζήσουν το όνειρό τους. Μέχρι που έγκωσε το σύστημα. Έτσι, ανάγκασαν χώρες να υπογράψουν μνημόνια με επαχθείς όρους, αποκτώντας τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους, διαλύοντας οικονομίες και εργασιακά δικαιώματα, αφήνοντας ανθρώπους υπερχρεωμένους και άνεργους, στους οποίους κουνούσαν το δάχτυλο, λέγοντάς τους ότι αυτοί ευθύνονται για τα οικονομικά προβλήματα, γιατί έτρεχαν και δανείζονταν για να αγοράσουν ένα σπίτι και δεν κατάλαβαν ότι επρόκειτο για μία τεράστια φούσκα.
Έπειτα εφηύραν την υγειονομική τρομοκρατία. Μας φόρεσαν μάσκες καιγάντια, μας έκλεισαν στα σπίτια, μας έβαλαν να κάνουμε εμβόλια, να τηρούμε αποστάσεις ο ένας από τον άλλον, για καλό και για κακό να μην μιλιόμαστε και πάνω απ’ όλα να σιωπούμε. Όλοι τσιμπήσαμε. Σκύψαμε το κεφάλι, δεν είπαμε κουβέντα, κάποιοι έκαναν και τις 25 δόσεις εμβολίων και όλοι μαζί κάνουμε πως συνεχίζουμε τις ζωές μας. Κάθε τόσο, μάλιστα, βγαίνει ένας ειδήμων για να μας προειδοποιήσει ότι το κακό δεν έχει αντιμετωπιστεί και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα.
Ύστερα ήρθε η σειρά της κλιματικής τρομοκρατίας. Μας λένε ότι καταστρέφουμε τα δάση, μολύνουμε τα νερά και τον αέρα. Φταίμε που χρησιμοποιούμε αυτοκίνητο για να πάμε στις δουλειές μας, φταίνε οι αγελάδες που εκλύουν μεθάνιο και μολύνουν τον αέρα, φταίνε τα στρουμφάκια που έχουν κάνει τα σπίτια τους στο δάσος. Με τον τρόπο αυτό αλλάζει το κλίμα και ο πλανήτης θα καταστραφεί. Αυτή είναι η μόνιμη επωδός για ο,τιδήποτε. Και τι κάνουν για να αντιμετωπιστεί αυτή η περίφημη κλιματική αλλαγή; Κόβουν όσα δέντρα έχουν απομείνει (αν υπάρξει αντίδραση από κατοίκους καίνε όλη την περιοχή) και στήνουν ανεμογεννήτριες! Καταπληκτική ιδέα και πάρα πολύ οικολογική! Η πλάκα είναι ότι κανείς μας δεν αντιλαμβάνεται πως αυτός που κινδυνεύει με αφανισμό δεν είναι ο πλανήτης, αλλά το ανθρώπινο είδος και μάλιστα με δική του υπαιτιότητα.
Η καλύτερη τρομοκρατία από όλες όμως είναι η τελευταία, που λέγεται ενεργειακή και πάει πακέτο με την επισιτιστική κρίση. Φταίμε! Φταίμε γιατί χρειαζόμαστε φως για βλέπουμε το βράδυ, φταίμε γιατί ανάβουμε θερμοσίφωνα για να πλυθούμε, φταίμε γιατί μαγειρεύουμε για να φάμε. Γι’ αυτό και μας τιμωρούν. Οι μόνοι που θα περάσουν καλά αυτό το χειμώνα είναι εκείνοι που θα ζήσουν μόνο με κονσέρβες κι ας πάθουν σκορβούτο, που τα βράδια θα τριγυρίζουν στο σκοτεινό σπίτι με το μανουάλι στο χέρι, σαν τον σιόρ Τάπα στον «Συμβολαιογράφο» και όταν κρυώνουν θα ρίχνουν το πάπλωμα στην πλάτη και θα τρέχουν από δωμάτιο σε δωμάτιο φωνάζοντας «στάσου, μύγδαλα».
Εννοείται ότι τέτοιου είδους κρίσεις συνοδεύονται από παπαγαλάκια, που στηρίζουν απόλυτα αυτές τις πολιτικές και αποτελούν απαραίτητο στοιχείο κάθε κυβέρνησης που σέβεται τον εαυτό της. Σπέρνουν τον πανικό, μοιράζουν ευθύνες, επισείουν τιμωρίες και ποινές.
Η διαπίστωση πάντως είναι ότι οι πολιτικοί (μάλλον σε παγκόσμιο επίπεδο) είτε δεν διαβάζουν ιστορία είτε δεν μαθαίνουν από αυτήν. Γιατί οι λαοί είναι σαν τον ατμό, όσο τους πιέζεις τόσο μεγαλώνεις τον κίνδυνο ενός μεγάλου ξεσπάσματος. Ιδίως όταν κάποια στιγμή αντιληφθούν (όσο κι αν φαντάζει αδύνατο δεν είναι αναπόφευκτο) πως όσα υποφέρουν, όσα έχουν υποστεί είναι «…για ένα πουκάμισο αδειανό», για να δανειστώ τον στίχο του Σεφέρη.
Δήμητρα Παναγοπούλου
