Θρηνούμε τα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη από την κρατική αδιαφορία και την εγκληματική αμέλεια, μα δεν συνειδητοποιούμε ότι και οι χιλιάδες άλλοι νεκροί, από ναρκωτικά, από ελλείψεις στο σύστημα υγείας, από την ανέχεια, είναι νεκροί από την ίδια αιτία…
- Του Γιάννη Κουριαννίδη*
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η εξουσία φθείρει. Αυτό που ίσως δεν έχει γίνει απολύτως αντιληπτό είναι ότι δεν φθείρει μόνο τους εκάστοτε εξουσιαστές, αλλά και το ίδιο το σύστημα εξουσίας. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί πια να αυτοϊαθεί, δεν έχει, δηλαδή, πλέον τις εγγενείς δυνάμεις που θα του επιτρέψουν κάτι τέτοιο.
Ολόκληρο το σύστημα νοσεί και είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει έσωθεν. Το πιο τραγικό είναι όταν αυτή η φθορά έχει περάσει από τους εξουσιαστές και στις πλατιές μάζες των εξουσιαζομένων. Τότε είναι που συμβαίνει αυτό που γράφει ο Ιων Δραγούμης στο έργο του «Οσοι ζωντανοί»: «Οι πολιτικοί, οι αδιόρθωτοι κομπογιαννίτες, πανομοιότυποι με τη μάζα των ατόμων, έχουν σκοτωμένο, για την ησυχία τους, τον ενθουσιασμό για ό,τι άλλο». Αυτό κάνει ακόμη πιο δύσκολη την επιστροφή σε έναν φυσιολογικό τρόπο διοίκησης, όπου η θέληση του ηγέτη δεν θα επιβάλλεται στον λαό, αλλά θα δημιουργείται από αυτόν και θα υλοποιείται από τον ηγέτη του.
Μια τέτοια διοίκηση απαιτεί αυτό που είχε διατυπώσει προ πολλών ετών ο καθηγητής Γενικής Πολιτειολογίας Δημήτριος Βεζανής, κάνοντας λόγο για μια «στενότατη σχέση μεταξύ κράτους και ηθικής ιδέας». Τόνιζε, μάλιστα, ότι η απουσία μιας ισχυρής ηθικής αξίας, την οποία να υπηρετεί διαχρονικά ένα εθνικό κράτος, ήταν κάτι αδιανόητο για την ελληνική σκέψη της αρχαιότητας.
Αυτό είναι κάτι που αποτυπώνεται με τραγικό πλέον τρόπο στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Το βιώνουμε σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας. Ενίοτε συμβαίνουν φοβερά γεγονότα, όπως στη Μάνδρα, στο Μάτι, στην Εύβοια, στα Τέμπη, που γίνονται αιτία αυτή η πραγματικότητα να βγει απότομα και βίαια στο προσκήνιο, αναδεικνύοντας όλη την παθογένεια του πολιτικού συστήματος. Τότε αποκαλύπτονται εμφατικά όλη αυτή η σήψη, η διαφθορά και η ανικανότητα των ηγεσιών, αλλά και η επικινδυνότητά τους για την πατρίδα και τους πολίτες.
Θρηνούμε τα νέα παιδιά των Ελλήνων που χάθηκαν στα Τέμπη από την κρατική αδιαφορία και την εγκληματική αμέλεια, όπως θρηνήσαμε τους νεκρούς μας και στις άλλες περιπτώσεις. Δεν συνειδητοποιούμε, όμως, ότι και οι χιλιάδες άλλοι νεκροί, από ναρκωτικά, από την αχαλίνωτη βαριά εγκληματικότητα, από τις ελλείψεις στο σύστημα υγείας, από την ανέχεια στην οποία ζει μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, είναι νεκροί από την ίδια αιτία!
Η ίδια αιτία είναι κι αυτή που οδηγεί τα παιδιά μας σε μετανάστευση, που τα δικά τους παιδιά μεγαλώνουν σε περιβάλλοντα ξένα, όπου οι παππούδες και οι γιαγιάδες του Viber δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη στοργή μιας φυσικής αγκαλιάς.
«Οχι» πια κολεγιόπαιδα…
Για να αλλάξουν όλα αυτά, πρέπει να αναλάβουν τις τύχες της πατρίδας φυσιολογικοί άνθρωποι. Αυτοί που ξέρουν τι σημαίνει εργασία και αγωνία για το αύριο της οικογένειάς τους. Αυτοί που καθημερινά παλεύουν με συνείδηση της συμμετοχής τους στην κοινωνία και στο έθνος τους.
«Οχι» πια κολεγιόπαιδα που έτυχε να έχουν ένα «βαρύ» επώνυμο και που ζουν μέσα σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον κοινωνικής αποστασιοποίησης. «Οχι» και στους κοινωνικά και εργασιακά απαίδευτους, που αποβαίνουν μοιραίοι για την πατρίδα και τους πολίτες.
Δεν χρειαζόμαστε πια άλλους νεκρούς από την ανικανότητα, την αδιαφορία και εν τέλει το μίσος τους για τους Ελληνες, που τους συντηρούν από το υστέρημά τους. Αλίμονο, αν νομιμοποιήσουμε τη διαιώνισή τους, για άλλη μια φορά, με την ψήφο μας, τους επόμενους μήνες.
Σε κάθε εκδοχή του, το πολιτικό σύστημα αποδείχθηκε επικίνδυνο για την κοινωνική, αλλά και για την εθνική ασφάλεια. Τα μόνο που χρειαζόμαστε πια είναι η εξυγίανσή του και η παραδειγματική τιμωρία όλων των εκπροσώπων του!
*Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης
«Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»
[email protected]
