Η παρούσα κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως και οι επόμενες, μαζί με τις άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα αναγκαστούν να συνηθίσουν στις μαζικές και ταυτόχρονες κινητοποιήσεις αγροτών από πολλά κράτη-μέλη.
- Από την Κύρα Αδάμ
Θα αναγκαστούν ακόμα να βλέπουν όλο και πιο συχνά τους αγρότες να πλημμυρίζουν τους δρόμους των ευρωπαϊκών πρωτευουσών και των ευρωπαϊκών κτιρίων στις Βρυξέλλες. Ηδη, Βρυξέλλες, Ρώμη, Μαδρίτη «πολιορκούνται» από τα αγροτικά μπλόκα – γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη αρνείται να δει την πραγματικότητα και προσπαθεί, απειλώντας με αστυνομικές δυνάμεις, να αποτρέψει βίαια αυτό που θα συμβεί την προσεχή Τρίτη στην Αθήνα;
Τον τελευταίο μισό αιώνα, οι κινητοποιήσεις των Ευρωπαίων αγροτών είχαν συγκεκριμένη θεματολογία, που αποσκοπούσε στη βελτίωση τόσο της παραγωγής όσο και της εφοδιαστικής αλυσίδας. Για πρώτη φορά φέτος, οι αγροτικές κινητοποιήσεις στην Ευρώπη είναι διαφορετικές, διότι, παρά το γεγονός ότι κάθε χώρα προβάλλει το δικό της επείγον θέμα, όλα μαζί αθροιζόμενα έχουν έναν κοινό παρονομαστή: την επιβίωση των ευρωπαϊκών πληθυσμών.
Αυτό το κοινό συμπέρασμα οδηγεί στο άλλο κοινό συμπέρασμα, ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν ακολουθήσει λάθος δρόμο και λάθος πολιτικές απέναντι στην Κοινή Αγροτική Πολιτική. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έσπευσαν, υπό τον «τρόμο» της κλιματικής αλλαγής, σε μια βεβιασμένη Πράσινη Συμφωνία με εξαιρετικά βεβιασμένες αποφάσεις, που στην πράξη αποδεικνύεται ότι δύσκολα εφαρμόζονται, με πρώτα θύματα τους Ευρωπαίους αγρότες αλλά και τους καταναλωτές, οι οποίοι βρίσκονται έρμαια πλέον στα χέρια των ισχυρών της Ευρώπης -και όχι μόνο-, χωρίς οδούς διαφυγής.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι λανθασμένοι χειρισμοί των Ευρωπαίων ηγετών έχουν κατεβάσει τις δαπάνες του Κοινοτικού Προϋπολογισμού στον τομέα αυτόν περίπου στο 1/3, ενώ δύο δεκαετίες πριν υπερέβαινε τον μισό προϋπολογισμό ολόκληρης της Ενωσης. Οι αγρότες της Ε.Ε. αυτή τη στιγμή έχουν μειωθεί κατά 40%, ενώ η «αναγκαστική αγρανάπαυση» έχει ήδη οδηγήσει, όπως και στη χώρα μας, σε μεγάλη αύξηση των εδαφών σε μόνιμη αγρανάπαυση.
Στους λανθασμένους χειρισμούς της βιαστικής Πράσινης Συμφωνίας προστέθηκε και η λανθασμένη απουσία ευρωπαϊκής διπλωματίας (δηλαδή, υπεράσπιση των ευρωπαϊκών συμφερόντων) στη δυτική αντίθεση με τη Ρωσία στον πόλεμο στην Ουκρανία. Η απόλυτη ευθυγράμμιση της ανύπαρκτης ευρωπαϊκής διπλωματίας με την Ουάσινγκτον (που τρίβει τα χέρια της) οδήγησε σε εκτίναξη των τιμών ενέργειας (ένα βασικό και ενιαίο αίτημα των αγροτών), σε σοβαρές ελλείψεις πρώτων υλών -κυρίως λιπασμάτων-, που χωρίς αυτά εκτινάσσεται το κόστος αντιμετώπισης των ευρωπαϊκών αναγκών.
Το πρόβλημα με την Κοινή Γεωργική Πολιτική
Το γενικό αποτέλεσμα -και καρδιά των πανευρωπαϊκών αιτημάτων- είναι ότι η ευρωπαϊκή Κοινή Γεωργική Πολιτική δεν εξυπηρετεί πλέον την ευρωπαϊκή αυτάρκεια και την ευρωπαϊκή επισιτιστική ασφάλεια. Η αντίδραση των Ευρωπαίων ηγετών ήταν να διοχετεύουν τα βασικά κονδύλια στις πιο βιομηχανοποιημένες γεωργικές εκμεταλλεύσεις της Κεντροευρώπης, επιτρέποντας παράλληλα στις πολυεθνικές να ζορίζουν τους Ευρωπαίους αγρότες σε φυτοφάρμακα, λιπάσματα, ζωικά φάρμακα, αλλά και σπόρους. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, με πράσινο φως από εθνικές Αρχές, εταιρίες τροφίμων και μεσάζοντες επιβάλλουν χαμηλές τιμές στους αγρότες και τις υψηλότερες για τους εαυτούς τους.
Αυτές οι μόνιμες ανατροπές οδηγούν την ευρωπαϊκή κοινωνία σε φτωχοποίηση, από την οποία δεν εξαιρείται κανένα κράτος-μέλος, γι’ αυτό και πληθαίνουν μέσα στην Ε.Ε. οι δράσεις για «την καταπολέμηση της φτώχειας» και την εξασφάλιση του πολύτιμου ελάχιστου εισοδήματος.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ελληνική δύσκολα χωνεύουν ότι αυτά τα αιτήματα των αγροτών δεν είναι «εποχιακά» και δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με ευκαιριακά ψίχουλα, γιατί πίσω τους σέρνουν την επισιτιστική ανασφάλεια και τη φτωχοποίηση των Ευρωπαίων, που ούτε αυτά είναι «στιγμιαίες αστοχίες». Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει υποχρέωση να δει τους αγρότες στο Σύνταγμα (στο κάτω κάτω της γραφής, για οποιοδήποτε μικρό ή μείζον αίτημα πολιτών κατακλύζεται το Σύνταγμα, γιατί όχι και από τους αγρότες;) και να ξεκινήσει έναν ελληνικό δρόμο για τη διάσωση της ελληνικής αγροτιάς, αναγκαία για την επιβίωση της χώρας.
