Ο πόλεμος είναι μία κατάσταση κατά την οποία «άνθρωποι που δεν γνωρίζονται, σφάζονται μεταξύ τους, επειδή άνθρωποι που γνωρίζονται πολύ καλά, δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν».

Αυτό είναι μια παρωχημένη οπτική. Στη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα, πόλεμος είναι το κόλπο των πολυεθνικών για να πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους, όπως είδαμε ξεκάθαρα να γίνεται στην Ουκρανία. Εξαίρεση φυσικά το αιώνιο μέτωπο Ελλάδας – Τουρκίας, το οποίο διαφέρει.

Ο Μητσοτάκης λοιπόν πρωτοστάτησε τόσο στον πλουτισμό των πετρελαϊκών, των εφοπλιστών αλλά και της αμυντικής βιομηχανίας, παριστάνοντας το γεράκι κατά της Ρωσίας. Μία εθνικά αυτοκτονική απόφαση που μπορεί να εξηγηθεί μόνο με γνώμονα το συμφέρον. Το οικονομικό συμφέρον και όχι το εθνικό.

Εσχάτως, ο Μητσοτάκης πλασάρεται και ως «στρατηλάτης της Ευρώπης», προαναγγέλλοντας «σιδερένιους θόλους» και διευρυμένες αντιπυραυλικές ασπίδες, στοχεύοντας φυσικά στη θέση του επιτρόπου άμυνας η οποία αναμένεται να ανακοινωθεί.

Η σατανική σύμπτωση στο σχέδιο που εκπόνησε ο Μητσοτάκης, είναι ότι αποτελεί αντιγραφή του σχεδίου που έχει υλοποιήσει η γερμανική βιομηχανία Rheinmetall, η οποία φυσικά και θησαυρίζει από τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Εάν κάποιος ήταν βαθιά συνωμοσιολόγος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο Μητσοτάκης λειτουργεί ως πλασιέ της συγκεκριμένης γερμανικής βιομηχανίας. Ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση με τη Siemens κλπ.

Ορμώμενοι λοιπόν από αυτή την περίεργη σύμπτωση ταύτισης θέσεων Μητσοτάκη και μίας γερμανικής βιομηχανίας, θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να μάθουμε τι απέγινε η επίσημη απαίτηση του ελληνικού Δημοσίου, ύψους 45 εκατομμυρίων ευρώ, από την εν λόγω εταιρεία. Ναι, μέχρι πρότινος, το Ελληνικό Δημόσιο διεκδικούσε αυτό το ιλιγγιώδες ποσό από την Rheinmetall, λόγω αθέτησης όρων των παλαιότερων συμφωνιών.

Τι συμβαίνει λοιπόν με αυτή την υπόθεση κύριε Μητσοτάκη που δεν κόβετε το ΦΠΑ από την φέτα μην και γκρεμιστούν τα δημοσιονομικά;