Οι γιορτές, ειδικά των Χριστουγέννων, σε άλλους φέρνουν αίσθημα προσμονής, χαράς, ειδικά στα παιδιά, σε άλλους πάλι μελαγχολικές στιγμές. Για άλλους, το σκηνικό δεν αλλάζει καθώς βλέπουν ότι δεν υπάρχει βοήθεια ούτε αυτές τις Άγιες μέρες, οπότε κάθε μέρα είναι ίδια… Από την στολισμένη και εορταστική Αθήνα στο σκοτάδι της απομόνωσης. Οι άστεγοι στους δρόμους της χαοτικής πρωτεύουσας είναι εκεί, θυμίζοντας ότι κανείς δεν σκέφτεται για αυτούς, ουδείς φροντίζει/μεριμνεί για εκείνους, παρά τις κατά καιρούς -μη επαρκείς- πρωτοβουλίες. Από την πολύβουη οπτική της Αθήνας, στην εκκωφαντική μοναξιά κι εγκατάλειψη…
Με τους συνανθρώπους μας, αβοήθητους, μόνους κι εγκαταλελειμμένους στα παγωμένα σοκάκια, χωρίς τα βασικά (τροφή, στέγη). Η λέξη ανθρωπιά, η λέξη αγάπη συνήθως εμφανίζονται στις γιορτές, μα όπως υποδηλώνουν οι εικόνες, όχι για όλους. Περισσότερο επικρατεί η ντροπή για το πώς μπορεί μία κατά τα άλλα ευρωπαϊκή πρωτεύουσα να παρουσιάζει αυτή την εικόνα. Πολλοί άνθρωποι που έχουν πραγματική ανάγκη, είναι αφημένοι/παρατημένοι στο έλεος του Θεού, με το κοντράστ των στιγμιοτύπων από τον φωτογραφικό φακό να είναι σαφές για την κατάσταση στην… υπέρλαμπρη και φαντασμαγορική Αθήνα.
Άποψη από την στολισμένη Αθήνα
Όποιος θέλει να νιώσει πραγματικά τα Χριστούγεννα, ας πάει σ’ έναν άστεγο λίγη τροφή, ή κανένα ρούχο. Αλλά κυρίως, ας καθίσει να τού κάνει λίγο παρέα και ν’ ακούσει τον πόνο του.