Όταν βγαίνουν οι κουκούλες!

Τι αποδείχθηκε για πολλοστή φορά από τη σύλληψη των κουκουλοφόρων τραμπούκων για την επίθεση στη Νομική; Προτού τους μπαγλαρώσουν είναι «ασφαλίτες», «προβοκάτορες» κ.λπ. Μόλις τους σβερκώσουν και βγουν τα κράνη και οι κουκούλες, είναι πάντα συντρόφια, είναι αυτό που ξέρουμε, φρικιά, που έλεγε η γενιά μου, τουτέστιν αναρχικοί ή αριστεριστές, συχνά γνωστοί στις Αρχές, γιατί τους έχει ξαναμαζέψει ο μπόγιας για ανάλογα κατορθώματα.

Και μετά, οι ίδιοι πολιτικάντηδες τση μπροόδου και δημοσιογραφούντες εκ του προχείρου με τα ήθη του χοίρου, γυρίζουν ανάποδα στο πικάπ τον δίσκο με τις συνωμοσιολογίες και παίζουν το άλλο τραγουδάκι, περί αλληλεγγύης στους μπαγλαρωθέντες «αγωνιστές». Αλλη μια πορδή κόντρα στον άνεμο, άλλο ένα κωμικοτραγικό επεισόδιο σε έναν μικρόκοσμο μπίχλας, τραμπουκισμού, τυφλής βίας, όπου δυστυχώς, μαζί με τους βαρεμένους, παγιδεύονται και πιτσιρικάδες που βράζει το αίμα τους, από ένα αίσθημα δικαίου, που όμως οδηγείται σε περιθωριακά και αδιέξοδα μονοπάτια.

Τόσο όσο για να αυτοκαταστραφούν, να παγιδευτούν σε αυτό τον μικρόκοσμο, ο οποίος δεν έχει καμία απολύτως επιρροή στην κοινωνία. Τα έχουμε ξαναπεί, ωφελημένοι οι τζαμάδες και οι ασφαλιστικές. Ομως κάθε τόσο οδηγούνται στο νοσοκομείο τα θύματά τους από τα λιντσαρίσματα που οργανώνουν, με δεύτερο θύμα τη δημόσια και την ιδιωτική περιουσία που τυφλά καταστρέφουν και το κόστος των ζημιών επιβαρύνονται οι πολίτες. Με την εξοργιστική αλλά ταυτόχρονα φαιδρή ιστορία του «αυτοδιαχειριζόμενου κυλικείου της Νομικής» αποδείχθηκε επίσης για άλλη μία φορά, από τις εικόνες που είδαμε, η αισθητική αυτών των περιθωριακών τύπων, που αντανακλά την αισθητική των ρυπαρών και ολοκληρωτικών ιδεών τους.

Μπίχλα, βρόμα και δυσωδία, μια δυστοπία, μέσα στην οποία απορείς ποιοι αισθάνονται άνετα να πίνουν τον καφέ τους. Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που έλεγαν «ας πάμε να πιούμε κάτι μέσα σε μια χαβούζα γεμάτη σκουπίδια, με μουτζούρες στους τοίχους και τουαλέτα για να κονομήσεις ηπατίτιδα» και άλλα ωραία. Διότι μιλάμε για χώρο που ήταν στην απόλυτη εξουσία τους.

Δυσωδία

Τον παρέλαβαν σε άλλη κατάσταση, καθαρό, αισθητικά νορμάλ και τον έκαναν έτσι, διάλεξαν να τον κάνουν και να κάθονται μέσα στη δυσωδία αυτή. Κάποιος ειδικός της ψυχικής υγείας θα πρέπει να μας ερμηνεύσει αυτό το φαινόμενο, το οποίο είναι ίδιο κάθε φορά που σπάει μια κατάληψη. Ποτέ δεν είδαμε έναν χώρο στον οποίο να υπήρχε καθαριότητα, αξιοπρέπεια, μια αισθητική που να προκαλεί, αν όχι ευφορία, μια στοιχειώδη γαλήνη και ευχαρίστηση. Τι μυαλά είναι αυτά, που επιδιώκουν να ζουν μέσα στα σκατά, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά;

Τα κουτάβια, για να τα μάθεις να μην κάνουν την ανάγκη τους μέσα στο σπίτι, τους αγοράζεις ένα κλουβί και για κάποιες εβδομάδες τα βάζεις εκεί και τα βγάζεις έξω στον κήπο μόλις κλάψουν, για να κάνουν την ανάγκη τους. Ακόμη και ένα κουτάβια δύο τριών μηνών δεν λερώνει τον χώρο του μέσα στο κλουβί. Εδώ μιλάμε για «κουτάβια» που μπαίνουν μόνα τους στο κλουβί, για να κοπρίσουν και μετά να κάτσουν πάνω τους, να κυλιστούν. Ενας υγιής άνθρωπος, με στοιχειώδη ανακλαστικά κοινωνικών αξιών, θα επιδιώξει να βελτιώσει τον χώρο που έχει στην εξουσία του, ώστε να του είναι ευχάριστη η παραμονή στον χώρο αυτό.

Τι αρρώστια έχει αυτό το μαύρο κόκκινο φασισταριό; Είναι σαν να σου δώσουν ένα σπίτι περιποιημένο, λειτουργικό, καθαρό, και να το γεμίσεις σκουπίδια, να πετάς βρομιές στο πάτωμα, η τουαλέτα να ζέχνει σε σημείο να σου έρχεται να ξεράσεις, οι τοίχοι να είναι γεμάτοι μουτζούρες, να το καταστρέφεις, ώσπου να είναι ξηλωμένα και σπασμένα όλα και μετά να αράζεις πάνω σε αυτά που κατέστρεψες. Εχουν κάποιο είδος πολιτικής κατάθλιψης, μισούν τον εαυτό τους, τη γη που πατούν; Ακόμη και τα ζώα, αγρίμια ή οικόσιτα, δεν βρομίζουν τη φωλιά τους, διατηρούν καθαρό τον χώρο που κοιμούνται, που ζουν με τα μωρά τους. Ακόμη και τα κουτάβια και οι ασβοί δεν κοπρίζουν εκεί που είναι το σπίτι τους. Απορία εκφράζω. Και δεν είναι φυσικά δουλειά του κράτους, ούτε δική μου να κάνουμε ψυχανάλυση σε κάθε περιθωριακό παραβατικό, απλώς θα ήταν χρήσιμο να καταλάβουμε πόθεν προέρχεται αυτή η ρυπαρή αντικοινωνική συμπεριφορά.

Αυτός ο μικρόκοσμος έχει μηδαμινό αντίκτυπο στην πολιτική και κοινωνική εξέλιξη, παρά τις βαρύγδουπες εκφράσεις και τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου πως είναι κομμάτι και συνέχεια κάποιου παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος. Τρικυμία σε φλιτζάνι, αλλά άνθρωποι στο νοσοκομείο με βαριές και επικίνδυνες σωματικές βλάβες δεν είναι αστείο. Θα είχε πλάκα, αν μέσα από την περιθωριακή δράση τους δεν διαπιστώναμε τη βλακεία και ανεπάρκεια του κράτους. Το κυλικείο, διάβασα, το είχε απελευθερώσει από την μπίχλα η Αστυνομία και το ξαναπαρέδωσε στους μπάχαλους η διοίκηση της σχολής! Αν αληθεύει, μιλάμε για απίθανα άχρηστη και επίορκη συμπεριφορά. Ετσι προστατεύεται η περιουσία του Δημοσίου; Είναι άλλη μία απόδειξη πόσο αποτυχημένο είναι το λεγόμενο αυτοδιοίκητο. Δεν μπορούν να διαφυλάξουν ούτε το στοιχειώδες, δεν μπορούν να φυλάξουν ούτε τον απαυτό τους. Και θα θυμίσω κάτι βασικό. Τα Πανεπιστήμια ΔΕΝ ανήκουν στους φοιτητές ούτε στους διδάσκοντες ούτε στους διοικητικούς υπαλλήλους, πολύ δε περισσότερο δεν ανήκουν σε «εξωσχολικούς» επαναστάτες του απευθυσμένου, περαστικούς, ντίλερ μπάφου, κόκας και πρέζας, δεν ανήκουν σε κλεφτρόνια, λαθρομετανάστες και τζαμπατζήδες λαθραίους, που κατσικώνονται ακόμη και σε φοιτητικές εστίες. Τα Πανεπιστήμια ανήκουν στους φορολογούμενους Ελληνες πολίτες. Αυτών, ημών όλων, η περιουσία καταπατείται, λεηλατείται, βρομίζεται, γίνεται ορμητήριο για κακοποιούς, βάνδαλους, ροζ, κόκκινους ή κοκκινόμαυρους τραμπούκους, που λιντσάρουν ανθρώπους και καταστρέφουν. Οπως απέδειξαν τα τελευταία γεγονότα, με τα σύγχρονα μέσα, κάμερες, DNA κ.λπ., δεν υπάρχει πια τέλειο, ακαταδίωκτο έγκλημα.

Με λίγη μεθοδική δουλειά των δυνάμεων καταστολής εύκολα βγαίνουν οι κουκούλες, τα κράνη και ταυτοποιούνται οι δράστες των εγκλημάτων αυτών κατά της ζωής και περιουσίας αλλά και κατά της αληθούς ακαδημαϊκής ελευθερίας και ζωής, που δεν περιλαμβάνει ρόπαλα, πυροσβεστήρες και ανοιγμένα κεφάλια. Ας κάνουν ό,τι πρέπει, επιτέλους, για να γίνουμε κανονική χώρα. Και αυτό το κάτι λέγεται μηδενική ανοχή.