Βρε, τι μαθαίνει κανείς όταν διαβάζει «κακά» βιβλία! Στον πρώτο τόμο της ιστορικής βιογραφίας του Γ. Παπαδόπουλου των εκδόσεων Radcom διαβάζουμε ότι, όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Μνήμες και μαρτυρίες 1941-1973» ο αντιπτέραρχος Αντ. Σκαρμαλιωράκης, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, όταν του έγινε πρόταση από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως τον Ιανουάριο του 1959, ζήτησε την έγκριση της ομάδας Παπαδόπουλου αν δεχθεί ή όχι, δεδομένου ότι είχε αποδεχτεί σχετική πρόταση να ηγηθεί μιας ενδεχομένης κινήσεως του Στρατού.
Βέβαια, η συνέχεια είναι γνωστή. Ο μακαρίτης ο Κανελλόπουλος υπήρξε διαπρύσιος κήρυκας του «αντιχουντισμού», όπως περίπου άλλα 9 εκατομμύρια Ελληνες. Αυτές τις ημέρες έψαξα και βρήκα ένα δίτομο βιβλίο, με τίτλο «Το μελάνι φωνάζει», του Ηλία Γκρη, που μοίρασε (ή εξέδωσε) στους αναγνώστες της η «Εφημερίδα των Συντακτών» και αναφέρεται στα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 – έχει πολύ ψωμί και θα μας δώσει αφορμή για πολλά σχόλια. Προς το παρόν θα περιοριστώ σε δύο πράγματα – σε ποιους αφιερώνεται. Το ξεκαθαρίζει από την αρχή με εξαιρετική σαφήνεια: «Σε αυτούς που ήταν εκεί και αγωνίστηκαν με ανιδιοτέλεια». Μεγάλη κουβέντα, αφού στην αμέσως επομένη σελίδα μάς δίνει ένα παράδειγμα του πώς κλίνεται το ρήμα «συμμετέχω». Ιδού: «Συμμετέχω, συμμετέχεις, συμμετέχει. Συμμετέχουμε, συμμετέχετε, επωφελούνται». Εγώ τι να προσθέσω; Μόνο την υπογραφή μου.
