Το υπουργείο Εθνικής Αμυνας ετοιμάζει νομοσχέδιο για να καταργήσει τα ψυχιατρικά πιστοποιητικά, ώστε να περιοριστεί η άρνηση στράτευσης. Σε μια χώρα όμως που βρίσκεται στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως σε ψυχικά νοσήματα και κατανάλωση ψυχοφαρμάκων, η εξουσία δεν σκέφτεται πώς να θεραπεύσει την πληγή στη ρίζα της. Σκέφτεται μόνο πώς θα αυξήσει τα κοινωνικά προβλήματα σε έναν ήδη ταλαιπωρημένο λαό, που νομοτελειακά θα εκδηλωθούν με την αύξηση των αυτοκτονιών και την εμφάνιση υποβοσκόντων ψυχικών νοσημάτων από την πίεση του στρατού.
Το πρόβλημα δεν είναι αριθμητικό. Δεν είναι κοινωνικό. Είναι βαθιά πολιτικό, ιδεολογικό και υπαρξιακό. Ζούμε σε ένα κράτος που δεν ξέρει ποιο είναι. Από τη μία, ο ίδιος ο πρωθυπουργός δηλώνει «αντινατιβιστής» κατά των αυτοχθόνων, δηλαδή κατά των Ελλήνων, και καμαρώνει που η Ελλάδα γίνεται πολυπολιτισμικό πείραμα. Από την άλλη, κόμματα της Αριστεράς κυματίζουν με πάθος παλαιστινιακές σημαίες, ενώ η ελληνική ταράζει τα μάτια τους. Ολοι οι εθνικισμοί βαφτίζονται «προοδευτικοί και δημοκρατικοί», εκτός από τον ελληνικό, που στιγματίζεται ως «φασιστικός».
Μέσα σε αυτή την παράνοια οι νέοι καλούνται να στρατευτούν. Να υπηρετήσουν όμως τι; Ενα πολιτικό σύστημα που σιτίζεται από τον ελληνικό λαό, αλλά ντρέπεται για την ίδια του την πατρίδα; Να δώσουν τη ζωή τους για μια χώρα που ξεπουλάει τα λιμάνια, τα χωράφια, τα σπίτια της, τον ίδιο της τον εαυτό; Για μια Μακεδονία που χαρίστηκε με μια υπογραφή; Οι νέοι βλέπουν τα ελληνικά όπλα να καταλήγουν σε ξένους πολέμους, τις μητέρες τους να μετρούν κέρματα στο σούπερ μάρκετ, ενώ δίπλα οικογένειες εισβολέων με 5-6 παιδιά γεμίζουν τα καρότσια με τους φόρους τους. Τις περιουσίες των γονιών τους να βγαίνουν στο σφυρί και να αγοράζονται από ξένα funds και πολιτικούς. Γείτονες φίλοι, συγγενείς, έρωτες, αγάπες, συμμαθητές φεύγουν. Ενα εκατομμύριο Ελληνες έχουν φύγει στο εξωτερικό, για να αντικατασταθούν από εισαγόμενους πληθυσμούς.
Στην Πελοπόννησο οι ελαιώνες περνούν σε Αραβες. Στα παράλια Σκοπιανοί, Τούρκοι, Βούλγαροι γίνονται ιδιοκτήτες. Η «χρυσή βίζα» γεμίζει τη Θεσσαλονίκη και τα νησιά με Τούρκους. Σπίτια, χωράφια, επιχειρήσεις φεύγουν από τα χέρια των Ελλήνων και λεηλατούνται από ξένους και κομματικούς μηχανισμούς.
Μέσα σε όλα αυτά, το κράτος ζητάει από τον Ελληνα νέο να πει «παρών». Αλλά σε ποια πατρίδα; Στην πατρίδα που δεν του ανήκει; Στην πατρίδα που τον φορολογεί μέχρι θανάτου, ενώ χαρίζει προνόμια στους εισβολείς; Στην πατρίδα που μισεί την ίδια της την ταυτότητα; Στην πατρίδα που επιδοτεί τους ξένους και διώχνει τα παιδιά της; Στην πατρίδα που αφήνει τους πιλότους της να πετούν με μισθούς πείνας, ενώ τα κομματόσκυλα αμείβονται με 150.000 ευρώ τον χρόνο; Οχι, δεν είναι τυχαία η άρνηση στράτευσης. Είναι κραυγή. Είναι αντίδραση. Είναι το τελευταίο «όχι» μιας προδομένης γενιάς που βλέπει πως η Ελλάδα που της ζητούν να υπερασπιστεί δεν της ανήκει.
Και υπάρχει και άλλη πλάνη. Δεν μπορεί μια χώρα που θέλει να επιβιώσει να δίνει αναβολή στράτευσης μέχρι τα 27 έτη. Σε αυτή την ηλικία οι νέοι εντός και εκτός Ελλάδας έχουν πάρει τον δρόμο τους και δεν μπορούν να πετάξουν τη ζωή τους στα σκουπίδια για μια Ελλάδα που τους πρόδωσε. Το πολιτικό σύστημα και η ελίτ, εάν καταφέρουν να επιλύσουν την ιδεολογική τους τρικυμία, τότε και μόνο τότε θα μπορέσουν να επιβάλουν την υποχρεωτική στράτευση στα 18, αναγκαία για να επιβιώσει η πατρίδα, που θα πρέπει όμως να ανήκει σε όλους, όχι στους πολιτικούς, όχι στην ελίτ, όχι στους ξένους.
Μέχρι τότε οι νέοι θα δραπετεύουν από την Ελλάδα κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Οσα νομοσχέδια και να περάσει ο Δένδιας, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να επιδεινώσει το δημογραφικό πρόβλημα.
«Οι νέοι βλέπουν τα ελληνικά όπλα να καταλήγουν σε ξένους πολέμους, τις μητέρες τους να μετρούν κέρματα στο σούπερ μάρκετ, ενώ δίπλα οικογένειες εισβολέων με 5-6 παιδιά γεμίζουν τα καρότσια με τους φόρους τους»
Μέσα σε 2 γραμμές τα είπες όλα!! Η Ελλάδα έχει αδειάσει όχι μόνο από μυαλά αλλά και από τίμιους εργαζόμενους οι οποίοι συνεχίζουν να φεύγουν στο εξωτερικό! Όσοι έχουν μείνει έχουν αρχίσει να σκέφτονται σοβαρά ότι η χώρα πολύ σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη σε μια κατάσταση χειρότερη από το 2010. Δεύτερη φορά τα ίδια νομίζω ότι πάει πάρα πολύ, η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με την ιστορία της και ο λαός με το παρελθόν του. Ένας λαός που δεν λέει να ξεκολλήσει από το 1980-90 και ψηφίζει καθαρά για τα ρουσφέτια και για το προσωπικό συμφέρον. Είναι μαθηματικά βέβαιο πλέον ότι αυτός ο λαός θα αντικατασταθεί.
Eνα Α-λα-λουμ ιδεών, πληθυσμών, αξιών. Χριστιανοί λοατκι και αντινατιβιστές πατριώτες. Πάρε τ’αυγό και κούρευτο.
ΤΙ ΚΑΤΑΝΤΙΑ … ΑΠΟ ΤΟΥΣ 300 ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΣΤΟΥΣ 300 ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ…..
Άμισθους κληρωτούς είχε η Ελλάδα, δηλαδή μια χώρα που ήταν ΠΑΤΡΙΔΑ ενός έθνους και ως τέτοια είχε αξιώσεις από το έθνος.
Οι πολυεθνικές χοάνες δεν δικαιούνται να ζητάνε θυσίες από τους πολίτες τους.
Με ποιο σκεπτικό να υπερασπιστώ ένα κράτος που με μισεί, μια ηγεσία αντινατιβιστικη, μια Κάστα ανθελλήνων;
Αυτά οι ΗΠΑ τα ήξεραν από ιδρύσεως, ως η ορίτζιναλ πολυεθνική χοάνη.
Αλλά οι άλλες χώρες, όταν έγιναν χοάνες κατήργησαν την άμισθη θητεία κληρωτών, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, άνοιξαν τα σύνορα και ταυτόχρονα κατήργησαν την θητεία.
Θητεία έχει η Πολωνία, δικαίως, αφού έχει και σύνορα.
Η Μεταπολίτευση τα θέλει μόνα ζυγά δικά της, ΚΑΙ χαβούζα, ΚΑΙ ατιμωρησία βιαστών και φονιάδων ΚΑΙ άμισθους κληρωτούς.
Δώκαμε, δώκαμε.
H Μεταπολίτευση έκανε τις επιλογές της και τώρα θα υποστεί της συνέπειες.
Στο επόμενο σημείωμα θα σας πω αν έχουν κρατικές συντάξεις και κρατικά νοσοκομεία οι αεθνες χοάνες (δεν έχουν).