Είναι εδώ και πολύ καιρό συνέχεια στην επικαιρότητα το θέμα των Ελληνοτουρκικών σχέσεων και της γενικότερης συμπεριφοράς-ρητορικής του Ερντογάν.
- Από τον Νίκο Κιτσάκο
Δικηγόρος/Διεθνολόγος
Νομική Αθηνών/ΜΑs University of Geneva
Θεωρώ ότι αυτή η συμπεριφορά του Ερντογάν δεν πρέπει να μας ξενίζει ούτε να μας τρομάζει. Πρέπει λοιπόν να προσπαθήσουμε να την εξηγήσουμε.
Η πολιτική που εφαρμόζει ο Πρόεδρος Ερντογάν λέγεται «Πολιτική του τρόμου» και ουσιαστικά είναι η σταθερή πολιτική που ακολουθεί η Τουρκία απέναντι στη χώρα μας από το 1974 (εισβολή στην Κύπρο) μέχρι σήμερα.
Ο Ερντογάν δεν είναι ένας «τρελός» ηγέτης που φωνάζει και απειλεί διαρκώς, αλλά είναι ένας πανέξυπνος ηγέτης, ο οποίος με αυτήν την πολιτική προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ του εσωτερικού του κοινού και της διεθνούς του θέσης-επικράτησης.
Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι η Τουρκία έχει 70 εκ. πληθυσμό, από τα οποία τα 15 εκ. ζουν στην Κωνσταντινούπολη και στην Άγκυρα και είναι σε ένα υψηλό μορφωτικό-ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά τα υπόλοιπα 55 εκ. είναι Τούρκοι που έχουν μείνει εκατό χρόνια πίσω. Πώς λοιπόν ο Ερντογάν να ελέγξει 55 εκ. φανατικών Τούρκων, αν δεν τους πουλήσει λίγο εθνικισμό?
Διεθνώς τώρα η Τουρκία εδώ και μισό αιώνα μονίμως μας απειλεί, μονίμως κάτι μας διεκδικεί, χωρίς όμως να το τραβάει ποτέ στα άκρα. Αυτό λοιπόν που ζούμε αυτήν την περίοδο, δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά μία έξαρση της σταθερής τουρκικής πολιτικής.
Μετά λοιπόν την ανωτέρω ανάλυση, θα ήθελα να σας παραθέσω τους δύο λόγους, για τους οποίους πιστεύω ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε για ενδεχόμενη πολεμική σύρραξη με την Τουρκία:
Αν είχαμε πολεμική σύγκρουση στο Αιγαίο, μιλάμε για μία αεροναυτική πολεμική σύρραξη εντός μίας μικρής γεωγραφικής περιοχής, η οποία αποτελείται από στενά θαλάσσια τμήματα ανάμεσα σε νησιά και παράλια.
Αυτό τι σημαίνει? Μία καταστροφικότατη σύρραξη και σε επίπεδο πολεμικής μηχανής, αλλά και σε επίπεδο επίγειων-ανθρώπινων καταστροφών και οικολογικής καταστροφής της θάλασσας.
Τα μοντέρνα αεροναυτικά όπλα είναι τέτοιας ισχύος, που αν χρησιμοποιηθούν σε τέτοια γεωγραφική περιοχή, θα τα διαλύσουν όλα, με καταστροφικά αποτελέσματα και για τις δύο χώρες, ανεξάρτητα με το ποια θα κέρδιζε τον πόλεμο.
Η κοινή θάλασσα που βρέχει τα ελληνικά νησιά και τα τουρκικά παράλια, θα μετατρεπόταν σε έναν υγρό τάφο σιδερικών και βομβών, οπότε ο τουρισμός θα πέθαινε δια παντός για τις χώρες μας –ποιος θα ξανακολύμπαγε σε αυτά τα τοξικά μολυσμένα νερά;
Επιπλέον η τουρκική οικονομία έχει στηριχθεί πολύ στις επενδύσεις ξένων κολοσσών (π.χ. αυτοκινητοβιομηχανίες), οπότε είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι μία εμπλοκή της σε πόλεμο, θα έδιωχνε αυτομάτως όλες αυτές τις επιχειρήσεις από το έδαφός της, γιατί σε καμία περίπτωση αυτοί οι οικονομικοί κολοσσοί δεν θα ρίσκαραν τα λεφτά τους σε μία πολεμικά εμπλεκόμενη χώρα.
Το ζήτημα των διεθνών εξοπλισμών
Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι οι καλύτεροι πελάτες των μεγάλων δυνάμεων αναφορικά με την αγορά εξοπλιστικών προγραμμάτων.
Αυτό γίνεται, γιατί συντηρείται μονίμως αυτή η απειλή πολέμου, όποτε οι δύο χώρες είναι αναγκασμένες η μία να ακολουθεί την άλλη στην αγορά των τελειότερων εξοπλιστικών συστημάτων.
Αν γινόταν λοιπόν πόλεμος Ελλάδος Τουρκίας και λυνόταν οι διαφορές, τότε στο μέλλον οι δύο αυτές χώρες δεν θα είχαν ανάγκη να ξαναγοράσουν όπλα.
Τι θα κάνουν μετά όμως οι ΗΠΑ και η Ρωσία? Πού θα χρυσοπουλάνε τα όπλα τους?
Ένα επίκαιρο παράδειγμα είναι τα αεροπλάνα F35. Γίνεται διπλωματική μάχη ποιος από τους δύο θα τα αγοράσει πρώτος, για να τα παραλάβει σε τουλάχιστον 5 χρόνια. Αν στο ενδιάμεσο γινόταν ελληνοτουρκικός πόλεμος ποιος θα τα πλήρωνε τα F35 και από πού οι ΗΠΑ θα πατσίσουν την οικονομική χασούρα?
Νομίζω λοιπόν ότι πρέπει να καθησυχαστεί η κοινή γνώμη και να καταλάβει ο πόλεμος είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει, γιατί απλά δεν συμφέρει κανέναν.
Η χαμένη ευκαιρία της ελληνικής διπλωματίας το 2015
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω την μεγάλη διπλωματική ευκαιρία, που έχασε η χώρα μας το 2015. Λόγω του πραξικοπήματος στην Τουρκία, ο Ερντογάν για 8 μήνες περίπου ήταν γονατισμένος, με διαλυμένη πολεμική αεροπορία (λόγω της φυγής των Τούρκων πιλότων) και απομονωμένος διεθνώς.
Τι κάναμε εμείς τότε διεθνώς για να επιβάλλουμε τις θέσεις μας π.χ. στα ενεργειακά?
Τίποτα, χάσαμε τον υπέρ μας χρόνο και περιμέναμε να σηκωθεί ο Ερντογάν ξανά και να μας καβαλήσει. Δυστυχώς πληρώσαμε και σε αυτό το γεγονός ότι το 2015 ο κ. Τσίπρας σπούδαζε ακόμα πρωθυπουργός!
