Πόσο ασφαλής μπορεί να νιώθει ένας Ελληνας πολίτης σήμερα στην πατρίδα του; Το ερώτημα δεν αφορά την εθνική του ασφάλεια, που είναι αρμοδιότητα του στρατού μας, αλλά αυτή καθαυτή την καθημερινότητά του. Πόσο μπορεί, δηλαδή, να εγγυηθεί η Πολιτεία ότι ένας πολίτης θα επιστρέψει ασφαλής στο σπίτι του μετά την έξοδό του είτε για την εργασία του είτε για κάποιον άλλον λόγο; Δυστυχώς, αυτό είναι κάτι για το οποίο χωρεί πολύ μεγάλη συζήτηση.
Το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών αλλά και οι εγκληματικές αμέλειες των Αρχών σε Μάνδρα, Μάτι και αλλού, με τις εκατοντάδες απώλειες ανθρώπινων ζωών, κατέδειξαν τόσο την αδιαφορία όσο και την ανικανότητα των αρμοδίων να διαφυλάξουν τη ζωή των πολιτών.
Τα εν λόγω, όμως, γεγονότα, αποτελούν απλώς την κορυφή της πυραμίδας της εγκληματικής αμέλειας στην τήρηση και την εφαρμογή των νόμων και των κανονισμών στην Ελλάδα. Στη βάση αυτής της πυραμίδας υπάρχει ένα πλήθος περιστατικών στην καθημερινότητά μας, όπου αυτή η αμέλεια επιφέρει ή μπορεί δυνητικά να δημιουργήσει θύματα μιας γενικευμένης παραβατικότητας που δεν αντιμετωπίζεται εν τη γενέσει της.
Η οικογένεια του αδικοχαμένου 46χρονου συμπατριώτη μας και πατέρα δύο ανηλίκων παιδιών στην Αλεξανδρούπολη, το Μεγάλο Σάββατο, δεν θρηνεί λιγότερο από αυτές των επίσης αδικοχαμένων θυμάτων των Τεμπών. Κι αν εκεί φόρτωσαν σε έναν σταθμάρχη και δύο τρεις υπαλλήλους τις ευθύνες και την ανεπάρκεια της ελληνικής Πολιτείας, στην περίπτωση αυτή σε ποιον πρέπει να φορτωθούν οι ευθύνες που κάποιοι επέτρεψαν στο αυτοκίνητο με τους λαθρομετανάστες να συνεχίσει την ξέφρενη πορεία του αντί να το σταματήσουν πυροβολώντας, έστω, στα λάστιχά του; Πώς να το κάνουν όμως, όταν λίγες ημέρες νωρίτερα συνελήφθησαν… αστυνομικοί που απλώς προσπάθησαν να σώσουν τη ζωή τους, αλλά και περιουσία του Δημοσίου, είτε πυροβολώντας στον αέρα είτε κάνοντας απλούς ελιγμούς με το όχημα που τους είχε εμπιστευτεί η υπηρεσία τους;
Εκρηκτικά και μολότοφ…
Από την άλλη, στην καρδιά της Αθήνας, στον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονος στην Αχαρνών, για δεύτερη συνεχή χρονιά ο ιερέας και οι πιστοί δεν τολμούν να βγουν στην πλατεία για το «Χριστός Ανέστη», αφού υπάρχει σοβαρός κίνδυνος για τη ζωή τους, όπως κατήγγειλε ο ίδιος ο ιερωμένος, από τους εκατοντάδες μουσουλμάνους που ζώνουν την πλατεία με εκρηκτικά. Οι αρμόδιες Αρχές εδώ είναι απλώς… απούσες, παρά τις σχετικές εκκλήσεις του ιερέα. Μέχρι κάποια στιγμή να γίνει το κακό…
Και δεν είναι η μόνη περίπτωση, αφού λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα, στον Νέο Κόσμο, κάποιες συμμορίες αντιεξουσιαστών και χούλιγκαν κατάφεραν και επέβαλαν τα τελευταία χρόνια, υπό την αδιαφορία των κατασταλτικών Αρχών, να επιβάλουν την ώρα της Ανάστασης ένα πολεμικό κλίμα με τη χρήση εκατοντάδων βομβών μολότοφ, «καθιερώνοντάς» το ως… έθιμο! Είναι θέμα χρόνου και εδώ, κάποια στιγμή, να θρηνήσουμε θύματα.
Ας μην αναφερθούμε, φυσικά, στον ανύπαρκτο για πολλά χρόνια προσεισμικό έλεγχο των σχολικών κτιρίων, στα οποία καθημερινώς σπουδάζουν εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνόπουλα και μόνο μετά τους σεισμούς στη Συρία και την Τουρκία αποφασίστηκε να γίνει. Από τύχη και μόνο δεν είχαμε μέχρι σήμερα θύματα στους χώρους αυτούς.
Αν σκεφτεί κανείς την ανεξέλεγκτη παραβατικότητα συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων, τους άσκοπους πυροβολισμούς αλλά και τις εν ψυχρώ δολοφονίες σε δημόσιους χώρους, την ανεξέλεγκτη διακίνηση ναρκωτικών σε σχολεία και κέντρα διασκέδασης της νεολαίας, τότε το αρχικό ερώτημα παίρνει από μόνο του την απάντησή του.
Δυστυχώς, όμως, στον προεκλογικό λόγο των φιλόδοξων «σωτήρων» μας όλα αυτά φαίνεται πως δεν έχουν πρωτεύουσα θέση.
Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης,«Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»
[email protected]
