Παρακολούθησα την τελετή παρουσιάσεως των υποψήφιων ευρωβουλευτών της Νέας Δημοκρατίας. Πραγματικά συγκινήθηκα μέχρι δακρύων. Δεν υπήρχε ένας υποψήφιος/α που να μην έκαψε τη δέουσα ποσότητα λιβανιού προς τον Μεγάλο Αρχηγό. Θεμιτόν και προβλεπόμενον!
Κάποια δόξασε τον κ. Μητσοτάκη για το ενδιαφέρον του για τα αδέσποτα και τότε σείστηκε το σύμπαν από τα χειροκροτήματα, που τρόμαξαν να σταματήσουν (τα σοβιέτ που λέγαμε). Κάποιος είπε: «Θα αλλάξουμε τους νόμους στην Ευρώπη», τώρα πώς εγώ θυμήθηκα το «ένα νόμο, ένα άρθρο» και το «εμείς θα παίζουμε τα νταούλια και η Ευρώπη θα χορεύει» είναι μυστήριο.
Ακουσα την κυρία Χριστοφιλοπούλου να λέει ότι δεν υπήρξε μετεγγραφή της στη Ν.Δ., αλλά προσχώρηση (προσχωρώ = εντάσσομαι σε ένα σύνολο αποδεχόμενος τις αρχές και τις θέσεις του). Δηλαδή ο Μπακασέτας, που μεταγράφηκε στον Παναθηναϊκό, δεν αποδέχθηκε τις αρχές του; Ακουσα εθνικά συνθήματα, τα οποία είχαν τοποθετηθεί προ πολλού στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, τα οποία όμως καταχειροκροτήθηκαν. Ενδεικτικό του ότι οι νεοδημοκράτες βρήκαν ευκαιρία να κάνουν αντίσταση στους… εαυτούς τους. Μέχρι και τη Βόρειο Ηπειρο θυμήθηκαν, όνομα απαγορευμένο και αντικατασταθέν από το «Νότιος Αλβανία». Κάποιοι στο βάθος σαν να τραγούδησαν και το «Εχω μια αδελφή…». Αφού σε κάποια στιγμή νόμισα ότι θα ακούσω το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Μπράβο, παιδιά.
