Θυμάστε το κακόγουστο αστείο «πρώτη φορά αριστερά», με το οποίο γέλασαν κυρίως οι δανειστές μας και ειδικότερα οι Γερμανοί; Ακόμα κι αν το έχετε ξεχάσει, δεν πρόκειται να λησμονήσετε τα αποτελέσματά του και -πάνω απ’ όλα- πόσο κόστιζε και κοστίζει ακόμα στον λαό, στο έθνος και θα συνεχίσει να κοστίζει στις γενιές που έρχονται.
Αυτό το ανέκδοτο είχε διάφορες γουστόζικες πτυχές: Κατάργηση μνημονίου μ’ έναν νόμο κι ένα άρθρο, εκμάθηση χορού στη Μέρκελ με νταούλια που θα τα βαρούσε ο Τσίπρας κι εκείνη θα χοροπηδούσε σαν αρκούδι, Βαρουφάκη να περιφέρεται με πέτσινα ανά την υφήλιο εκτοξεύοντας λεκτικούς μπακαλιάρους παρφουμαρισμένους με θεωρίες παιγνίων, «chicken game» (στα ελληνικά: το παιχνίδι της κότας), δημοψηφίσματα που γίνανε… γαργάρα και άλλα τινά.
Σήμερα, λοιπόν συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τη μέρα που συναντήθηκαν στο Βερολίνο ο Γιάννης (με ένα «ν» το γράφει ο ίδιος) Βαρουφάκης και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Οι πάντα γελαστοί και γελασμένοι οπαδοί και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ νόμιζαν ότι ο Βαρουφάκης θα εξαΰλωνε τις άμυνες του -όχι και τόσο φιλέλληνα- Σόιμπλε, θα του τρέσαρε καμιά μπαλαφάρα*, από δαύτες που έλεγε στα πρωινάδικα των «ενημερωτών» (λίγο πριν από τις αστρολογίες και τις μαγειρικές), θα τον έριχνε κάτω ξερό κι εκείνος όχι μόνο δεν θα ζητούσε περικοπές, αίμα, δάκρυα, κινητά κι ακίνητα από τους Ελληνες, αλλά θα τσόνταρε κι από την τσέπη του για να πάμε σινεμά και να δούμε την ταινία «Η πτώση», που εξιστορεί τις τελευταίες ημέρες του Χίτλερ.
Οπως ήταν φυσικό κι αναμενόμενο από κάθε λογικό άνθρωπο, το μεγαλοφυές σχέδιο Τσίπρα – Βαρουφάκη αποδείχτηκε ντιπ καταντίπ τζούφιο και οι Γερμανοί, που μας χρωστούσαν και μας χρωστούν (βλ. κατοχικό δάνειο και επανορθώσεις), μας «πήραν και το βόδι».
Το καλό στην υπόθεση της «πρώτης φοράς αριστερά» ήταν ότι δόθηκε εξουσία στην αριστερά για ν’ αποδείξει πόσο αξιοθρήνητα είναι όσα λέει, σχεδιάζει και δύναται να υλοποιήσει.
Τα κάκιστα είναι πως α) φεσωθήκαμε με το δικό της μνημόνιο και β) έφερε στην εξουσία τον Κυριάκο Μητσοτάκη με 41% για να σπάσει η κυβέρνησή του κάθε ρεκόρ θεομηνιών, αυταρχισμού, εγκλημάτων, όπως αυτό στα Τέμπη, αδιαφάνειας και ηθικού ξεχαρβαλώματος του κράτους.
Να ποιοι ήταν οι πατέρες του 41%.
* Μία από τις αξέχαστες μπούρδες που είπε τότε ο Βαρουφάκης ήταν η υπόσχεσή του πως θα καθησύχαζε τις ανησυχίες των Ευρωπαίων με μια «φρενίτιδα λογικής».
Μόνο και μόνο από το γεγονός ότι είχε απαιτήσει από τον κόσμο να γράφουν το όνομα του με ένα ν , κατάλαβαν οι περισσότεροι τι νούμερο ήταν ο Βαρουφάκης….
Κι εγώ που νόμιζα ότι πατέρες του 41% ήταν τα 2.500.000 εκατομμύρια ηλίθιοι, συνένοχοι και διεφθαρμένοι που πήγαν και ψήφισαν Νέα Δημοκρατία.
Που δεν τους έκοψε ότι οι μηντιάρχες που χτύπαγαν ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ αδυσώπητα δεν ήθελαν το καλό τους. Αν είχαν κάνει τα αντίστοιχα επί ΝΔούλας, ο Μητσοτάκης θα είχε πέσει πριν το 2023.
Που δεν τους έκοψε ότι ο εξακριβωμένα διεθνιστής και ακροκεντρώος Μητσοτάκης, της Siemens και του Λευκού Οίκου παιδιόθεν, δεν πίστευε τίποτε από όσα έλεγε για τις Πρέσπες ή για τα εθνικά.
Που δεν τους έκοψε ότι η μνημονιακή ΝΔ, που έστειλε τη χώρα στους κάδους επί Σαμαρά, που άνοιξε τις πόρτες της στους διεφθαρμένους του ΠΑΣΟΚ, που τακίμιασε με το λουμπεναριό του ΛΑΟΣ, δεν προμηνυε τίποτε καλό για τη χώρα.
Που δεν τους έκοψε που όταν κανάλια, παπάδες, ο Άρης με τον Σπυράδωνη, η Βούλτεψη με την Καϊλή συντόνιζαν το αντισύριζα μέτωπο στις Πρέσπες, κάποιον λάκο θα είχε η φάβα.
Που ξέχασαν τόσο γρήγορα πως ο παρασιτικός καπιταλισμός που είχε εφαρμοστεί στην Ελλάδα, η κρατικοδίαιτη ολιγαρχία, η διαπλοκή, η φορολογική ανομία, ο νεποτισμός, η οικογενειοκρατία και το πελατειακός κράτος που όλα μαζί οδήγησαν σε οικονομικό εκτροχιασμό και εθνική συρρίκνωση, δεν ήταν έργο του Βαρουφάκη και του Τσίπρα, αλλά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Πρέπει να είναι πραγματικά ηλίθιος, συνένοχος, ή διεφθαρμένος για να τα ξεχνάει κανείς όλα αυτά.
Όλοι αυτοί δεν ήταν οι πατέρες του 41%, αλλά τα υπάκουα και άμυαλα πρόβατα.