Οι Έλληνες που θυμούνται

Προσωπική μαρτυρία. Τη Μεγάλη Παρασκευή, μεσημέρι προς απόγευμα, βρέθηκα κι εγώ στο κέντρο της Αθήνας, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που βρίσκεται στην οδό Μητροπόλεως. Περιμένοντας στην ουρά για να προσκυνήσω τον Τίμιο Σταυρό και τον Επιτάφιο, είδα μια σκηνή που θα με ακολουθεί: δύο άνθρωποι σε προχωρημένη ηλικία, στη δύση του βίου τους, προσεύχονταν όχι απλώς με κατάνυξη, αλλά με μεγάλη ψυχική ένταση, μπροστά στη σαρκοφάγο του αγίου Γρηγορίου Ε’, του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, που βασάνισαν, διαπόμπευσαν και κρέμασαν οι Τούρκοι στις 22 Απριλίου 1821, ανήμερα της Ανάστασης. Τον τιμώρησαν γαρ για το ξέσπασμα της Εθνεγερσίας.

Οι δύο προσκυνητές έκαναν μια ιδιαίτερα μεγάλη προσευχή, κατά τη διάρκεια της οποίας έκαναν τον σταυρό τους και αγκάλιαζαν συγκινημένοι τη σαρκοφάγο, λες και έβλεπαν συγγενή που είχαν χρόνια να δουν. Γονάτιζαν μπροστά της και συμπεριφέρονταν λες και δεν τους έκανε καρδιά να φύγουν από αυτόν τον ιερό τόπο.

Δίπλα τους προσεύχονταν και κάποιοι άλλοι μεσήλικες και νέοι. Με ευλάβεια και σεβασμό, όμως δίχως τη βουβή, αλλά έκδηλη ένταση των ηλικιωμένων. Ηταν, άραγε, Κωνσταντινουπολίτες; Μικρασιάτες; Πόντιοι; Ελλαδίτες με ιστορικές ευαισθησίες; Ουδέναν ρώτησα. Δεν μιλάς σε κανέναν την ώρα της προσευχής.

Αυτό το μικρό πλήθος μπροστά στη λάρνακα που περιέχει τα οστά του αγίου Γρηγορίου Ε’ αποτελεί μια μεγάλη εγγύηση για την τελική, επιτυχή έκβαση του αγώνα για τη σωτηρία του Γένους μας. Οι άνθρωποι αυτοί, που μέσα στις φουρτούνες του βίου τους έχουν στον νου, στην καρδιά και την ψυχή τους τη Βασιλεύουσα και τον άγιο Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’, δεν θα αφήσουν την ελπίδα να χαθεί, τη δάδα της πίστης να σβήσει. Γι’ αυτούς, που έχουν καρδιά φλεγόμενη, πίστη ζωντανή και βούληση ακλόνητη, δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες. Οι πατρίδες δεν χάνονται. Εκεί βρίσκονται και περιμένουν τους προσκυνητές της ελευθερίας.

Αυτό το αναστάσιμο μήνυμα έλαβα τη Μεγάλη Παρασκευή, όταν μέσα στα μαύρα σκοτάδια της θλίψης αχνόφεξε το λυτρωτικό φως της Ανάστασης.