Με πήρε στο τηλέφωνο ο φίλος μου ο απόστρατος και λίγο θυμωμένος μού είπε: «Κάποτε, σε εκείνα τα μαγνητικά τηλέφωνα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που χρησιμοποιούσε ο Στρατός μας, έβαζαν ένα πινακιδάκι που έγραφε “Προσοχή! Ο εχθρός ακούει”, θέλοντας έτσι να προλάβουν διαρροές πληροφοριών από το τηλέφωνο. Σήμερα μάλλον δεν χρειάζεται να ακούει ο εχθρός, αφού του τα λέμε μόνοι μας και μάλιστα πανηγυρίζοντας. Βλέπουμε σχεδόν καθημερινά πόσα αεροπλάνα ή φρεγάτες παραγγείλαμε, ακόμα και το χρονοδιάγραμμα παραλαβής τους.
Προ μηνών αναγγείλαμε θριαμβευτικά σε ιδιωτική εκδήλωση την κατάργηση στρατοπέδων και το ότι έχουμε υπερπληθώρα ανωτάτων στελεχών, που πρέπει να αποκεφαλιστούν, όπερ και εγένετο. Προχθές ανεπτύχθησαν χαρτί και καλαμάρι οι σκέψεις για τον νέο τρόπο χειρισμού της εφεδρείας, αφού αναφέρθηκαν οι αριθμοί των εφέδρων που κλήθηκαν και δεν παρουσιάστηκαν παλαιότερα, άρα το σύστημα έπασχε, αλλά και πόσους τελικά σκοπεύουμε να επιστρατεύσουμε και όλα εκείνα τα οποία εάν γνωρίζει ο εχθρός, τότε ο εχθρός θα νικήσει τον εχθρό. Δεν μου λες τώρα εσύ, που είσαι μέσα στα πράγματα, ξέρεις κάτι; Εχω δίκιο;». Προσπάθησα να τον πείσω ότι δεν είμαι ακριβώς μέσα στα πράγματα, αλλά στάθηκε αδύνατον. Ωσπου ο φίλος εξανέστη: «Ρε, μήπως ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε εμείς;». Τι να του πω. Μάλλον ήταν μέσα στα πράγματα…
