Ακουγα προχθές τον φιλόσοφο Στέλιο Ράμφο στην εκπομπή της Κωνσταντίνας Βαρσάμη στον Σκάι να λέει ότι ο Καποδίστριας ήταν ένα λαχείο που πέταξαν οι Ελληνες και να εξηγεί ότι η πεμπτουσία της πολιτικής του ήταν «να μην αλλοιωθεί το βαθύ στρώμα του ψυχισμού των Ελλήνων από την προσαρμογή στις νέες συνθήκες».
Διάβασα προχθές αναδρομικά, με την ευκαιρία της πρόσφατης παρουσίας του στο Φόρουμ των Δελφών, το βιβλίο του εξαιρετικού Αμερικανού δημοσιογράφου Ρόμπερτ Κάπλαν «Η επερχόμενη αναρχία» (Ροές), στο οποίο αναφερόταν ακριβώς σ’ αυτό: ότι η αμερικανική εξωτερική πολιτική επιχείρησε αποτυχημένα να αλλάξει τον βαθύ ψυχισμό των λαών της Μέσης Ανατολής για να εφαρμόσει τη δημοκρατία. Και αποφαινόταν κυνικά ότι «αυτοί μας ζητούσαν ψωμί κι εμείς τους δίναμε ψήφο». Και επειδή, τόσα χρόνια μετά, η Αμερική επέμεινε να εφαρμόσει το δόγμα της ήπιας ισχύος τού μόλις εκλιπόντος Τζότζεφ Νάι, της επικράτησης της δηλαδή μέσω των ηθικών αξιών, μεταξύ των οποίων και η δημοκρατία, οι λαοί αυτοί, απελπισμένοι, χωρίς ψωμί, σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους, μάζεψαν το βιος τους και μετανάστευσαν στην Ευρώπη. Στην οποία αναζητούν και πάλι ψωμί, αλλά όχι ψήφο. Ειδικώς οι μουσουλμάνοι.
Παρά ταύτα, συγκεκριμένα κέντρα στη Δύση επιμένουν να προσπαθούν να αλλοιώσουν τον βαθύ ψυχισμό των λαών διά της επιβολής. Γίνεται να εφαρμόσεις δημοκρατία στη Ρωσία; Μα πρόκειται για ένα μεγάλο κράτος το οποίο ιστορικά γνώρισε την υπερεξουσία του Τσάρου, την υπερεξουσία των Σοβιέτ και την υπερεξουσία του Πούτιν. Ο λαός αυτός έχει μάθει στο «ενός ανδρός αρχή», στη δόξα και την επιδιωκόμενη ευημερία.
Γίνεται να εφαρμόσεις κανονική δυτική δημοκρατία στην Τουρκία; Δύσκολο. Σε μια χώρα όπου μέχρι και το 2016 έγινε απόπειρα πραξικοπήματος για να ανατραπεί η εκλεγείσα κυβέρνηση και της οποίας η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες ανατροπές και δικτατορίες, η δημοκρατία είναι καταδικασμένη να είναι sui generis – γεμάτη συνωμοσίες. Ακόμα και μέσα στους κεμαλιστές, που υποτίθεται ότι είναι το πιο κοντινό κόμμα προς τη Δύση. Προσφάτως, ένας οπαδός των κεμαλιστών χαστούκισε τον νέο αρχηγό τους μπροστά στις κάμερες. Μήπως μπορεί να φανταστεί κανείς γιατί; Ο θρύλος λέει ότι τα στοιχεία που «έκαψαν» τον δήμαρχο Ιμάμογλου και τον οδήγησαν στη φυλακή εστάλησαν στη Δικαιοσύνη και στον εισαγγελέα μέσα από το ίδιο του το κόμμα. Οχι από τον Ερντογάν.
Μπορεί να μιλήσει κανείς για δημοκρατία στα κράτη της Μέσης Ανατολής, με τα οποία σήμερα κάνουμε συμμαχίες ή έχουμε καλές σχέσεις, όπως η Σαουδική Αραβία, τα Εμιράτα, το Κατάρ, το Ιράν; Η δημοκρατία δεν ήταν ποτέ στην κουλτούρα τους. Ούτε θα είναι. Το ίδιο ακριβώς ισχύει βεβαίως για τα κράτη της Αραβικής Ανοιξης. Κάρπισε ο σπόρος της δημοκρατίας που έριξε η Μαντλίν Ολμπράιτ; Η Λιβύη είναι εκεί για να μας δείχνει πόσο μεγάλη είναι η αποτυχία της Δύσης. Η κουλτούρα των κρατών αυτών είναι να διοικούνται από φυλές και από φυλάρχους. Διαφορετικά, βυθίζονται στον εμφύλιο. Δεν μπορείς να υποχρεώσεις έναν λαό να ακολουθήσει αυτό το οποίο είναι ηθικά σωστό. Ο,τι έχει ριζωμένο στο μυαλό του και στον βαθύ ψυχισμό του είναι το σωστό. Οι Ελληνες είμαστε γεννημένοι για τη δημοκρατία, γιατί ανακαλύψαμε τη δημοκρατία. Γι’ αυτό απέτυχαν και η μοναρχία και η δικτατορία. Δεν τη σηκώνουμε, ούτε πρόκειται ποτέ να τη σηκώσουμε. Οποιος τη διαβρώνει στο τέλος την πληρώνει.
Οι λαοί της Μέσης Ανατολής βλέπουν τη δημοκρατία ως ένα μέσο παρέμβασης στα εσωτερικά τους και χειραγώγησής τους. Οχι ως μέσο που θα τους οδηγήσει στην ευημερία. Και το αντιλαμβάνονται αυτό, βλέποντας ότι η Δύση προσπαθεί να επιβάλει τη δημοκρατία όπου δεν μπορεί να επιβάλει τα συμφέροντά της. Οπου επιβάλλει τα συμφέροντά της στα θεοκρατικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής δεν την ενδιαφέρει αν έχουν δημοκρατία – ενδιαφέρουν τα δολάρια. Οπου δεν μπορεί να τα επιβάλει, τότε χρειάζεται τη δημοκρατία και τις υπηρεσίες της για τις ανατροπές της. Δείτε τι γίνεται στην Ουκρανία – το οξύμωρο: ζητά εκλογές ο… Πούτιν και δεν ζητά εκλογές η Δύση. Μπορεί να κάνει συμφωνίες με κυβέρνηση που δεν έχει πρόσφατη νομιμοποίηση! Ο ιδεαλισμός, όμως, δεν είναι μια συνταγή την οποία αλλάζεις ανάλογα με το κράτος.
Το πολίτευμα στη δύση που κάποιοι ονομάζουν δημοκρατία, δεν είναι παρά φιλελεύθερη ολιγαρχία, όπως το ονόμαζε ο Καστοριάδης. Δεν έχεις δημοκρατία όταν Ασάνζ και Σνόουντεν είναι επικηρυγμένοι, όταν κάνεις ηλεκτρονική νοθεία στις εκλογές (βλέπε ΗΠΑ 2000, 2004, 2020), όταν μπαίνεις φυλακή για memes (Αγγλία, Γερμανία), όταν αποκλείεται η Λεπέν από τη συμμετοχή στις εκλογές, όταν δολοφονείται ο γιος της εισαγγελέως των Τεμπών από την μαφία επειδή η μητέρα του απλά έκανε τη δουλειά της και το κράτος συγκαλύπτει τους δολοφόνους του. Οι δε πολιτικοί στη δύση είναι απλά μαριονέτες των ολιγαρχών. Το ότι η εξουσία στη δύση είναι μοιρασμένη σε περισσότερους από έναν ολιγάρχες οι οποίοι έχουν μικρούς ή μεγάλους ανταγωνισμούς μεταξύ τους, οπότε και δεν υπάρχει μια συμπαγής κρατική εξουσία ανατολικού τύπου, αυτό παρέχει μια ψευδαίσθηση δημοκρατίας και ελευθερίας. Όμως κάτι τέτοιο απέχει παρασάγγας από την πραγματική σημασία της λέξης “δημοκρατία”: δήμος (λαός) + κρατώ (εξουσιάζω).
Οἱ – πρόωρες – δημοκρατικές διαδικασίες (=δολοπλοκίες) ἐν μέσῳ τῶν ἀγώνων ὑπέρ ἀνεξαρτησίας ὁδήνησαν στόν ἐμφύλιο πόλεμο τό 1824-25, μέ τήν φυλάκιση τοῦ Κολοκοτρώνη καί ἄλλων ἀγωνιστῶν καί λοιπές καταστροφικές συνέπειες. Ὁ “δικτατορικός” (κατά τούς ἀντικπάλους του) Καποδίστριας ἀπεδείχθη ἐκ τῶν κορυφαίων ἡγετῶν τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Ἡ δημοκρατία καί δημαγωγία ὁδήγησαν στή ἧττα τοῦ 1897. Τό κίνημα τοῦ 1909 (χωρίς δημοκρατική διαδικασία) ὁδήγησε στήν ἀνόρθωση καί στίς νίκες τοῦ 1912-13. Ἡ δικτατορία Μεταξᾶ ἀπήηλαξε τήν Ἑλλάδα ἀπό τούς πολιτικάντηδες καί τά κινήματα κάθε τρίμηνο καί ὀργάνωσε τήν κοινωνία μέ φιλολαϊκά μέτρα καί προετοίμασε τό ἔπος τοῦ ’40. Ἡ δικτατορία Παπαδοπούλου διέγραψε τά ἀγροτικά χρέη, ἔστειλε τήν ΔΕΗ σέ κάθε χωριά τῆς χώρας, ἔδωσε δωρεάν φοιτητικά συγγράμματα, ἔφερε νερό ἀπό τόν Μόρνο στήν Αθήνα, κατέστειλε τήν διαφθορά καί τήν ἐγκληματικότητα καί ἄφησε ἀσήμαντο ἐθνικό χρέος. Τά ἀποτελέσματα τῆς “καλύτερης δημοκρατίσς πού εἶχε ποτέ ἡ χώρα” εἶναι ὁρατά. Τά χειρότερα ἕπονται.
Απόλυτα σωστός
Και όλοι οι ηγέτες που βοήθησαν την πατρίδα έμειναν αφραγκοι
Χωρίς εκατοντάδες εκατομμύρια αν και ήταν από καταγωγή ξεβρακωτοι
Δημοκρατία μπορεί να υπάρξει μόνο σε εθνοκρατη, με Δήμο.
Με δημογραφία Λίβανου, η δημοκρατία είναι αυτονόητα αδύνατη.
Ξεκινάτε με Στέλιο Ράμφο, τον γελοιοδέστερο των Ελλήνων ΄διανοουμένων΄.
Μοιάζετε μπερδεμένος. Ο Ράμφος είναι ο ιδεολογικός σας αντίπαλος.
Δήλωνε ο ‘φιλόσοφος’ για τον πόλεμο στην Ουκρανία:
‘Ο τρόπος με τον οποίο ζει ο Πούτιν στο παρελθόν, είναι κάνοντας λίφτινγκ στο πρόσωπό του. Όταν έχεις την ανάγκη να νεάζεις έχεις και την ανάγκη να δέρνεις’. Μιλάμε για έξοχη ανάλυση που θα λάτρευε κάθε κομπανία προθύμων και κάθε κόμμα πολέμου.
Παλιότερα, επί Σημίτη, μας δήλωνε ότι πρέπει να υιοθετήσουμε το πρότυπο του προτεσταντικού ‘νεωτερικού’ ευρωπαϊκού βορρά και να ξεπεράσουμε την “βυζαντινή μας εκκρεμότητα”.
Λάτρης του Αμερικανισμού, έφτασε να θεωρεί ότι η Αμερική θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην ‘θέωση’ και πήρε θέση τότε υπέρ του πολέμου στο Ιράκ.
Κατανοητό γιατί ο ποταπός αυτός άνθρωπος έγινε ο αγαπημένος του life style, περιοδεύει στα νεοταξικά φόρα και λετρεύεται από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Κατανοητό και γιατί σαγήνευσε και τον πολιτικά χαζούλη Διονύση Σαββόπουλο.
Από εσάς άλλα περιμέναμε, κε Κοττάκη.
Αυτό ακριβώς. Ο μέγιστος των μεγάλων μετά τον Περικλή. Είχε αγάπη για την πατρίδα του. Ήξερε τι χρειάζεται ο Έλληνας. Και επειδή γνώριζε και ήθελε να τα υλοποίηση τον τελείωσαν οι άθλιοι των εθνών σε συνεργεία με μικρομυαλους ξενοδουλους ωφελιμιστες.
… πιστεύετε ότι τους ενδιαφέρει η Δημοκρατία; Να “αρπάξουν” τον πλούτο θέλουν και να έχουν τους λαούς “υποζύγια”. Η λέξη ” δημοκρατία” δεν έχει καμία αξία, την δημοκρατία την έχουν υπονόμευση στις χώρες της Ευρώπης , πολλά τα παραδείγματα, δεν πείθουν πλέον!