Για άλλη μια φορά η Τουρκία του Ερντογάν, ο διεθνής ταραξίας της περιοχής, που έχει εισβάλει στα εδάφη όλων των γειτονικών της χωρών, που απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο με την παραμικρή ευκαιρία που της δίνεται, που η έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό της παρά μόνον όταν εργαλειοποιείται για την εξυπηρέτηση των επεκτατικών βλέψεών της, αυτή ακριβώς η Τουρκία αναδεικνύεται και πάλι σε… παράγοντα ειρήνης και μάλιστα… παγκοσμίου επιπέδου!
Η πρόσφατη πρόταση του Βλαδίμηρου Πούτιν να συνεχιστούν οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, στον χώρο όπου είχαν διακοπεί, δηλαδή στην Κωνσταντινούπολη, καταδεικνύει έκδηλα πώς μπορεί μία χώρα που βαρύνεται με εγκλήματα σε βάρος του λαού της αλλά και γειτονικών χωρών να αναβαθμιστεί και να αποκαθαρεί, αν η ηγεσία της έχει συνείδηση του ρόλου και των υποχρεώσεών της για την πατρίδα.
Δυστυχώς, τον ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα στις δύο χώρες, αλλά και κατ᾽ επέκταση ανάμεσα σε δύο κόσμους, έπρεπε να τον παίξει η Ελλάδα, αλλά δεν το έκανε. Δεν εκμεταλλεύτηκε ούτε την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση ούτε το ομόδοξο και με τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές ούτε την ύπαρξη πολυπληθών ελληνικών μειονοτήτων και στις δύο χώρες ούτε τη διαχρονικά αδελφική σχέση μας με τους Ρώσους ούτε τη γεωπολιτική μας προοπτική που διανοιγόταν και πάλι ευοίωνη μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων. Επόμενο ήταν τον ρόλο αυτό να τον αναλάβει η Τουρκία.
Για να αντιληφθεί κάποιος το πόσο σοβαρά διαχειρίζεται η Αγκυρα τον ρόλο της ως «εθνικό κέντρο», αρκεί να επισημάνουμε το γεγονός της επίσκεψης του τότε προέδρου Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ (5 φορές μάλιστα!) στην περιοχή της Γκαγκαουζίας (ημιαυτόνομη περιοχή της Μολδαβίας), για να δείξει το ενδιαφέρον του για τους τουρκόφωνους χριστιανούς ορθόδοξους της περιοχής! Για μία μειονότητα, δηλαδή, η οποία κατέληξε εκεί διωγμένη από τα εδάφη τής πάλαι ποτέ οθωμανικής αυτοκρατορίας, ακριβώς λόγω της θρησκείας της, και που η λαϊκή της παράδοση είναι γεμάτη από τραγούδια και διηγήσεις για τα δεινά της από τους Τούρκους! Κι όμως, η τότε ηγεσία της Τουρκίας έκρινε πως έπρεπε να τους προσεγγίσει ως μία συνιστώσα του… τουρκικού έθνους!
Από την άλλη πλευρά έχουμε μία Ελλάδα που έχει καταντήσει ένα θλιβερό παρακολούθημα των πολεμοχαρών κύκλων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, χωρίς βούληση, απαξιωμένη από τους ίδιους τους εταίρους της, ανυπόληπτη και έρμαιο των πολιτικών τους. Ανίκανη να προσαρμοστεί, έστω, στις κοσμογονικές ανατροπές που συμβαίνουν σε Δύση και Ανατολή, αλλά δυστυχώς και με μία λαϊκή βάση που πελαγοδρομεί πολιτικά, απρόθυμη να συγκροτήσει ένα ευρύ πατριωτικό μέτωπο με εθνικά χαρακτηριστικά, όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες.
Ως αποτέλεσμα αυτής της ραγιάδικης νοοτροπίας και αβουλίας έχουμε τους τεμενάδες του ΥΠΕΞ στον «σουλτάνο» της γείτονος, που τόσο εκθειάστηκαν πρόσφατα για μία ακόμη φορά από Τούρκους πολιτικούς αναλυτές, χαρακτηρίζοντας τον κ. Γεραπετρίτη τη «μοναδική θετική φωνή» στην Ελλάδα και προβάλλοντας παράλληλα τη δήλωσή του ότι «η Τουρκία είναι σύμμαχος και δεν αποτελεί απειλή»! Κι όλα αυτά, φυσικά, με πηχυαίους δημοσιογραφικούς τίτλους πως «η Ελλάδα τα γύρισε αντιλαμβανόμενη την ισχύ της Τουρκίας».
Είναι αναμφισβήτητα θλιβερό το γεγονός ότι η πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) δεν δείχνει να έχει αντίληψη του ιστορικού και του γεωπολιτικού της ρόλου. Σε αντίθεση με την Τουρκία, όπου και η αντιπολίτευση ακόμη δείχνει ότι διακατέχεται από την ίδια μεγαλοϊδεατική αντίληψη, η οποία στα χρόνια του Ερντογάν επενδύθηκε και με θρησκευτικό μανδύα. Ποια τύχη έχουμε, άραγε, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση;
