Η αρρώστια της Δύσης

Ο Τραμπ συνάντησε τον Τζολάνι και τον επαίνεσε ως «ωραίο, νέο και σκληρό τύπο», κάπως έτσι, αυτό ήταν το νόημα πάντως. Ο πρόεδρος της μεγαλύτερης Δημοκρατίας του κόσμου έδωσε το χέρι στον τζιχαντιστή, που τα χέρια του στάζουν αίμα Χριστιανών, Αλαουιτών και Δρούζων, και οι φιλότουρκοι κατσαπλιάδες του τριγυρίζουν γύρω από το Κομπάνι και τους Κούρδους σαν ύαινες, ενώ ήδη η καταπίεση των γυναικών χτυπάει κόκκινο.

Πριν είχε γίνει δεκτός από τον Μακρόν, που προειδοποίησε τον Νετανιάχου πως αν πάει στη Γαλλία, θα συλληφθεί με βάση το φαιδρό ένταλμα του Διεθνούς Ποινικού «Δικαστηρίου». Δέχθηκε το τσανάκι του Ερντογάν και όχι τον σημαντικότερο σύμμαχο της Δύσης, το σημαντικότερο ανάχωμα ανάμεσα σε εμάς και τους φιλότουρκους τζιχαντιστές. Η δε Μελόνι έκανε συμφωνίες στρατιωτικής, οικονομικής συνεργασίας με τον Ερντογάν, επωφελείς για τα στενά βραχυπρόθεσμα ιταλικά συμφέροντα, που όμως αντίκεινται στα συμφέροντα της Ευρώπης, της Χριστιανικής Ευρώπης και στα μακροπρόθεσμα ιταλικά συμφέροντα, αφού κάθε παραχώρηση στον μεγαλύτερο λαθροδιακινητή του κόσμου υπονομεύει την ασφάλεια και την εθνική και κοινωνική συνοχή της Ιταλίας. Η Τζόρτζια Μελόνι, που τόσο προβάλλει την υπεράσπιση του Χριστιανισμού, εδώ το έκανε γαργάρα. Δεν είναι η πρώτη φορά.

«Είμαι η Τζόρτζια, είμαι Ιταλίδα, είμαι γυναίκα, είμαι μητέρα, είμαι Χριστιανή, αλλά αν είναι να τα κονομήσουμε, φοράω και μαντήλα». Η Ιταλία πάντα είχε, δυστυχώς, αντίθετα συμφέροντα μαζί μας, και δεν εννοώ μόνο το 1940. Οι γνωρίζοντες θυμηθείτε την πολιτική της το 1919-1922 στη Μικρά Ασία και τις πλάτες που έκανε στον Κεμάλ. Διαβάστε για την ιταλική αθλιότητα στο Αϊδίνιο και πόσο σκληρά τιμώρησε όχι μόνον τους Τσέπες αλλά και τους Ιταλούς για την ιταμή στάση τους ο Στρατηγός Κεραυνός, ο Κονδύλης, που να αγιάσουν τα χέρια του.

Απλά εμείς οι Ελληνες, επειδή οι Ιταλοί μάς μοιάζουν σε κάποια πράγματα, έχουμε επιλέξει να τους συμπαθούμε. Στο πεδίο της Ιστορίας και της διεθνούς πολιτικής μάς έχουν φερθεί με πολύ πιο ύπουλα εχθρικό τρόπο από τους Γερμανούς. Αυτά τα φαινόμενα, μαζί με την εγκατάλειψη των Κούρδων από τις ΗΠΑ, προδοσία προς έναν πιστό σύμμαχο, είναι ισχυρά συμπτώματα της αρρώστιας της Δύσης, της παρακμής και της έλλειψης ενιαίων βασικών συμπεφωνημένων αρχών. Π.χ., σε έναν κόσμο κοινών αρχών ασφάλειας και κοινών πολιτιστικών στοιχείων θα ήταν αυτονόητο πως όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, το Ισραήλ, η Ιαπωνία, η Ινδία, η Αργεντινή και όποιες άλλες χώρες συντάσσονται με τον Πρώτο Κόσμο, θα θεωρούσαν αυτονόητη τη μαχητική στάση απέναντι σε κάθε τζιχαντιστή, την τιμωρία του, την προάσπιση των συνόρων της Ευρώπης σε Ανατολή, Δύση, Βορρά και Νότο, την υπεράσπιση του Ισραήλ και τη συντριβή όλων των σουνιτών ή σιιτών τρομοκρατών παντού στον κόσμο.

Και φυσικά θα ήταν αυτονόητη η υπεράσπιση των τριών πυλώνων της Ε.Ε., της Αρχαίας Ελλάδας, της Ρώμης και του Χριστιανισμού. Βλέπουμε, όμως, ηγέτες της Δύσης να ακκίζονται με καθάρματα όπως ο Τζολάνι, να πουλάνε τους Κούρδους στον Ερντογάν, οι Ισπανοί να ναυπηγούν ελικοπτεροφόρο πλοίο για τους Τούρκους, να μην τηρούν μια ενιαία πολιτική σε βασικά ζητήματα. Δεν έχουμε ένα πολυπολικό σύστημα. Εχουμε ένα σύστημα χωρίς αρχές, άναρχο, όπου ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει με βάση πολύ στενά συμφέροντα, που σε βάθος χρόνου θα βλάψουν και τις χώρες τους μία προς μία. Και δεν αναφέρομαι σε ρομαντικά ζητήματα πολιτισμού και Ιστορίας, σε μια αλληλεγγύη των Ευρωπαίων, των Αγγλοσαξόνων και των ευρύτερων συμμάχων μας πάνω σε μια ηθικολογική βάση. Το σουνιτικό Ισλάμ κυρίως και δευτερευόντως το Ιράν και οι Σιίτες, περισσότερο στη Μ. Ανατολή, επιτίθενται στη Δύση και στα συμφέροντά της, κινητοποιώντας τις μεγάλες μάζες που έχουν φέρει στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις η αποικιοκρατία παλαιότερα και σήμερα η λαθρομεταναστευτική εισβολή.

Οι δυνάμεις πίσω από αυτό είναι πρωτίστως η Τουρκία, το Κατάρ και το Πακιστάν, μαζί με διάφορους ιμάμηδες σε όλο τον κόσμο και «χρήσιμο ηλίθιο» την Αριστερά των χωρών μας. Αυτού του είδους τη μετανάστευση για επέκταση του Ισλάμ την προβλέπουν τα ιερά τους κείμενα. Η αντιμετώπιση αυτής της απειλής, που είναι ενεστώσα και εντεινόμενη, δεν μπορεί να γίνει αποσπασματικά και από κάθε χώρα μόνη της. Και αν η κυβέρνηση Τραμπ έχει εσφαλμένα, γιατί εκπέμπει μήνυμα ενθάρρυνσης στο μαχητικό Ισλάμ, επιλέξει να αδιαφορήσει για αυτή την απειλή για την Ευρώπη, θεωρώντας πως η Αμερική είναι πολύ μακριά, προστατευμένη από δύο Ωκεανούς, η Ευρώπη δεν μπορεί να αδιαφορήσει για τον εαυτό της. Αυτό προϋποθέτει μια νέα ευρωπαϊκή συμμαχία με άλλες αρχές, που να προτάξει την υπεράσπιση κοινών συνόρων και της κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας και όχι τα… καλαμάκια και πράσινα άλογα.

Ποιος θα πάρει την πρωτοβουλία για αυτό, αν όχι εμείς, που είμαστε οι κυρίως θιγόμενοι; Και φυσικά το δικό μας λόμπι και το εβραϊκό στις ΗΠΑ πρέπει να αναλώσουν χρόνο, κόπο και χρήμα για να στρέψουν την υπερδύναμη προς μια πολιτική κοινού συμφέροντος, με βάση κοινές αρχές ασφάλειας αλλά και υπεράσπισης μιας κοινής ταυτότητας, χωρίς τον τυχοδιωκτικό και επικίνδυνο κυνισμό που βιώνουμε τελευταία, ο οποίος δημιουργεί επικίνδυνες συνθήκες αστάθειας και αποθράσυνση της επιθετικότητας των Τούρκων και των τζιχαντιστών πληρεξουσίων της.