Το χρέος μας απέναντι στη Γενοκτονία

Σύσσωμος ο Ελληνισμός, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, τίμησε τη μνήμη των 353.000 Ελλήνων του Πόντου που εξοντώθηκαν από τους Τούρκους στον ιστορικό Πόντο, αλλά και των εκατοντάδων χιλιάδων που κατάφεραν να διασωθούν ξεριζωμένοι, βρίσκοντας καταφύγιο είτε στην μητροπολιτική πατρίδα τους είτε στα εδάφη της τότε Σοβιετικής Ενωσης. Δίπλα σε αυτούς, φυσικά, και οι χιλιάδες που παραμένουν σήμερα στα εδάφη του ιστορικού Πόντου, ως τουρκόφωνοι και πολλοί από αυτούς ως κρυπτοχριστιανοί.

Το δράμα του Ελληνισμού του Πόντου αποτελεί μόνο μία πτυχή της συνολικής Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής, μαζί με αυτές του Ελληνισμού της υπόλοιπης Μικρασίας και της Ανατολικής Θράκης, αλλά και των εν γένει χριστιανικών πληθυσμών της σημερινής Τουρκίας (Αρμένιοι και Ασσύριοι).

Οι τουρκικές Αρχές είχαν μελετήσει και καταγράψει, χρόνια πριν, σχέδια που δημοσιεύτηκαν στο Λονδίνο τον Οκτώβριο του 1910 (έναν χρόνο μετά το περίφημο Συνέδριο των Νεοτούρκων στη Θεσσαλονίκη). Σύμφωνα με αυτά, αρχικά θα ξεκινούσαν με τον αφοπλισμό των θρησκευτικών μειονοτήτων, θα συνέχιζαν με τον εμπορικό αποκλεισμό τους στην οικονομία της χώρας, θα έφερναν μουσουλμάνους πρόσφυγες από την Ευρώπη και την κεντρική Ασία και, τέλος, θα προέβαιναν σε οποιαδήποτε πράξη πίεσης για να φύγουν οι χριστιανοί «από τα εδάφη μας», όπως αποκαλούσαν τη Θράκη, τη Μικρά Ασία, τον Πόντο, την Καππαδοκία, την Αρμενία, την Αλεξανδρέττα. Και, φυσικά, όσοι θα επέμεναν να παραμείνουν στις πατρογονικές εστίες τους θα είχαν το τραγικό τέλος που τους επιφυλάχθηκε με την «τελική λύση» του «προβλήματος».

Αυτά αποφασίστηκαν και τελικά εφαρμόστηκαν από τους Τούρκους του Κεμάλ, που στη συνέχεια υποκατέστησαν το οθωμανικό καθεστώς. Τα σχέδια αυτά εφαρμόστηκαν από το 1914 και συνεχίζονται έως και σήμερα. Κι όμως, οι ομοσπονδίες του προσφυγικού Ελληνισμού και κυρίως οι ποντιακές, που κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες υποτίθεται πως υψώνουν φωνή διαμαρτυρίας και απαιτούν την καταδίκη της Τουρκίας για τα εγκλήματά της, εξακολουθούν να ανέχονται την προκλητική και υβριστική για την Ιστορία μας ύπαρξη δύο πινακίδων που μέσα στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, της μάνας των Ελλήνων προσφύγων, διαφημίζουν το «μουσείο του Μουσταφά Κεμάλ – Ατατούρκ» ως… τουριστικό προορισμό! Ενα «μουσείο του αίματος» που στεγάζεται μέσα στο κτίριο του τουρκικού προξενείου της Θεσσαλονίκης και το οποίο μάλιστα είχε εγκαινιάσει το 2013 ο τότε υφυπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης της Ν.Δ., ο Θρακιώτης Ακης Γεροντόπουλος!

Δίπλα όμως σε αυτά της Τουρκίας σε βάρος του Ελληνισμού υπάρχει και μία άλλη σειρά εγκλημάτων που συντελέστηκαν σε βάρος του Ελληνισμού της πρώην ΕΣΣΔ. Το 4ο Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού, εδώ και χρόνια, καθιέρωσε τη 13η Ιουνίου ως ημέρα μνήμης των περίπου 50.000 Ελλήνων θυμάτων των σταλινικών διώξεων. Ηδη επί Γκορμπατσόφ η ΕΣΣΔ είχε αναγνωρίσει τα εγκλήματα αυτά, που οδήγησαν τους αδελφούς στον θάνατο, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή στην εξορία στην κεντρική Ασία.

Κι όμως, αυτή η ημέρα δεν τιμάται από τις ποντιακές ομοσπονδίες, ίσως γιατί κάποιοι κάνουν τα γλυκά μάτια στο ΚΚΕ, που αξίζει να σημειωθεί ότι όχι μόνο δεν καταδίκασε ποτέ τα εγκλήματα του σταλινικού καθεστώτος, αλλά έφτασε στο σημείο να τα δικαιολογεί και να επιρρίπτει ευθύνες γι᾽ αυτά στους Ελληνες αδελφούς μας!Το τότε κομμουνιστικό καθεστώς δεν σεβάστηκε ότι ανάμεσα στα 27.000.000 νεκρούς που στοίχισε στην ΕΣΣΔ ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρχαν και χιλιάδες Ελληνες.

Η Ελλάδα, σεβόμενη τον ρόλο της ως εθνικού κέντρου, απαιτείται να αναγνωρίσει επιτέλους αυτή την ημέρα και να την καθιερώσει επίσημα ως ημέρα μνήμης του Ελληνισμού της πρώην ΕΣΣΔ.