Oλοι είπαν την άποψή τους. Ακόμα και ο κ. Λιάγκας. Να την πω κι εγώ. Η Κλαυδία ήταν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ! Και εξηγώ το «γιατί». Δεν ανήκει στην οικογένεια των ΛΟΑΤΚΙ, όπως… ΤΟ Νέμο! Δεν συνοδευόταν από καραγκιόζηδες που τάχαμου τάχαμου ήταν μπαλέτο. Υστερούσε απελπιστικά σε κραυγές, ενώ είχε -μέγα μειονέκτημα- μια φωνή εκπληκτική. Πού πας, κυρά μου, με τέτοια φωνή;
Ηταν ντυμένη κανονικά και δεν έφυγε με τα εσώρουχα από το σπίτι ή ακόμα και με το μαγιό, όπως μερικές μερικές. Τόλμησε να τραγουδήσει ένα εθνικοϊστορικό θέμα και όχι για (δήθεν) ειρήνη, δικαιωματισμό ή «επαναστατικά μανιφέστα». Εδειξε παντελώς άσχετη. Αν κοίταζε γύρω της, θα έβλεπε τον «Κόκκινο Ντάνι» (κατά κόσμον, Ντανιέλ Κον Μπεντίτ) του Μάη του 1968, που με τα επαναστατικά μανιφέστα βολεύτηκε για 10 έτη ως ευρωβουλευτής στις Βρυξέλλες (ο αγώνας τώρα δικαιώνεται).
Αλλά και η ημετέρα Μαρία Δαμανάκη, η οποία, αφού αγωνίστηκε για τον λαό και τους εργάτες, είπε να κοιτάξει και το μέλλον της και έγινε ευρωβουλευτής, και τώρα υποφέρει στην αυλή του πρίγκιπα Αλβέρτου Β’ του Μονακό, ως σύμβουλος. Ολα αυτά δεν τα είδε η Κλαυδία, «τσίμπησε» όμως την 6η θέση ανεμίζοντας τη σημαία μας (άλλο λάθος…). Και δεν έφθαναν αυτά… Εριξε και μια μεγαλοπρεπή φάπα στον παντογνώστη Λιάγκα. Μπράβο, τζιβαέρι μου;
