Ο Παναγιώτης Παύλος, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Οσλο στη Νορβηγία, μίλησε με τον Στηβ Λάλας και γράφει στη «δημοκρατία»: «…αναρωτιέμαι γιατί το ελληνικό κράτος δεν τίμησε ποτέ ουσιαστικά αυτόν τον άνθρωπο, δεν τον συνέδραμε με το να στηρίξει αφειδώς τον ίδιο και την οικογένειά του. Δεν μιλώ για ένα τσίγκινο επίχρυσο μετάλλιο ή μία αναμνηστική πλακέτα. Μιλώ για την πλήρη στήριξη της συζύγου του και των μικρών παιδιών του, που τους άφησε στο έλεος του Θεού επί δεκαετίες. Γιατί το ΥΕΘΑ και ο υπουργός δεν τον εισήγαγαν στις τάξεις των επί τιμή αξιωματικών τους; Γιατί ο υπουργός Εσωτερικών είναι άφαντος; Η Εκκλησία της Ελλάδος γιατί είναι εξαφανισμένη; Τι κάνει η Ακαδημία Αθηνών; Η Περιφέρεια; Η Μητρόπολη; Πότε κάποιο υπουργείο ή κρατικός οργανισμός ή η Ενωση Ελλήνων Εφοπλιστών ή το Βιομηχανικό Επιμελητήριο τον κάλεσε να αξιοποιήσει την τεράστια γνώση και κατάρτισή του δίνοντάς του θέση έστω χαμηλόβαθμου υπαλλήλου…».
Να απαντήσω εγώ στον κ. Παύλου. Ποιος είναι ο κ. Λάλας; Να ήταν ο Στρατηγός Δεκαβάλας, που θα μπορούσε να αφήσει κάποιο όφελος στα λαμόγια η βράβευσή του, μάλιστα. Να του κάναν και άγαλμα. Αλλά να περιμένει να τον «Θυμηθεί η Πατρίς», όπως νόμιζε ο Δεκαβάλας, τότε σώθηκε και ο Λάλας και ο ρομαντικός και αιθεροβάμων κ. Παύλου.
Μόνο ο ευπατρίδης κ. Πρόδρομος Εμφιετζόγλου στήριξε και βοήθησε διακριτικά χωρίς δημοσιότητα προβολής τον κ. Λάλα στις δυσκολίες του, αναγνωρίζοντας την προσφορά του στην Πατρίδα.