Εξυπακούεται ότι επιβάλλεται πολιτική αλλαγή, αλλά με προϋποθέσεις

Η τελευταία δημοσκόπηση της Μέτρον Ανάλυσης δείχνει ότι το 64% των Ελλήνων επιθυμεί πολιτική αλλαγή. Η ανάγκη για αλλαγή, θα έλεγα ότι είναι περισσότερο από ποτέ επιτακτική, καθώς η χώρα καταρρέει από όποια οπτική γωνία και αν την εξετάσει κανείς. Γι αυτό, και το 64% των πολιτών που επιθυμούν αυτή την αλλαγή, θα έλεγα ότι είναι υπερβολικά χλωμό.

Η αντίρρησή μου, ωστόσο, αναφέρεται στην εμφανή τάση ορισμένων αναλυτών, να συσχετίζουν την απολύτως κατανοητή αυτή επιθυμία των πολιτών, με την προσπάθεια ανάδειξης συγκεκριμένων πολιτικών κομμάτων, που ήδη υπάρχουν ή και που εκκολάπτονται.

Συγκεκριμένα, κρίνω απαραίτητο να υπογραμμιστεί ότι η επιθυμία αλλαγής των πολιτών δεν αφορά αόριστα και αφηρημένα κάθε νέο πολιτικό κόμμα, που εμφανίζεται στο ελληνικό προσκήνιο.

Η Ελλάδα, δυστυχώς, βρίσκεται αυτή την ώρα, στο έσχατο σκαλί της υπόστασής της, κινδυνεύοντας να μην υπάρχει αύριο, ως κυρίαρχο κράτος. Η υπόλοιπη υφήλιος, είτε εντός, είτε εκτός της ΕΕ, ουδόλως λαμβάνει υπόψη την ύπαρξή της, τις ανάγκες της, τους κινδύνους που την περιστοιχίζουν. Δεν πρόκειται, αναγκαστικά, περί μίσους εναντίον της, ή περί ειλημμένης απόφασης να την εξαφανίσουν. Απλώς, θεωρείται αμελητέα ποσότητα, δυσδιάκριτη κουκίδα στους χάρτες, δεδομένη, αποδεχόμενη εκ των προτέρων ότι έρχεται εναντίον της, χωρίς να αντιδρά, αλλά επιπλέον και με εμφανείς τάσεις εξωραϊσμού του.

Σαφέστατα, το αφήγημα περί «ήρεμων νερών» ευθύνεται σε αποφασιστικό βαθμό για τη σημερινή ελληνική κατάντια. Αλλά, όμως, δεν έχει την αποκλειστικότητα.

Μια ατέλειωτη σειρά από κρίκους αλυσίδας, που καθένας από αυτούς προσθέτει μια επιπλέον καταδικαστική απόφαση της ύπαρξής της, οδήγησαν την πατρίδα μας στην τωρινή απελπιστική της κατάσταση. Είναι, ανάμεσα και σε άλλα, η κάκιστη απόφαση πρόωρης εισόδου στην ΕΟΚ, πριν ακόμη η οικονομία της, που έκανε σωστά βήματα προς την ανάπτυξη τότε, να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τον άγριο διεθνή ανταγωνισμό στα προϊόντα της. Είναι η εσπευσμένη είσοδος στην Ευρωζώνη με καταστρεπτική ισοτιμία του εθνικού της νομίσματος, αλλά κυρίως με την εφεξής αδυναμία υποτίμησης της εξωτερικής αξίας του νομίσματος της.

Ήταν στη συνέχεια, εκείνα τα ληστρικά, τα ατιμωτικά και τα εγκληματικά εδάφια, των Μνημονίων, που δεν θα είχαν σίγουρα γίνει αποδεκτά από καμία χώρα της υφηλίου, ακόμη και από άγριους και ξυπόλυτους ιθαγενείς. Που όμως τιμήθηκαν με τις υπογραφές Ελλήνων πρωθυπουργών και βουλευτών. Και μάλιστα, με αριθμό υπογραφών, διαχρονικά ανερχόμενο (172 στο 1ο Μνημόνιο,199 στο 2ο, και 229 στο 3ο). Ήταν εκείνη η περίεργη, για να μην παρασυρθώ σε άλλης φύσης χαρακτηρισμούς, υπόθεση του κ. Γεωργίου, που δεν είμαι σίγουρη ότι έκλεισε τελεσίδικα, αλλά οπωσδήποτε, κάθε εκδίκαση της (και ήταν πολλές), αναστάτωνε συθέμελα την ΕΕ, που αγωνιούσε για να μη συμβεί κάτι δυσάρεστο στον κ. Γεωργίου.

Υπενθυμίζω, ότι η υπόθεση αναφερόταν στην ανάγκη, η περίπτωση του ελληνικού χρέους, να χαρακτηριστεί (όπως, και τελικά χαρακτηρίστηκε) ως το χρηματιστικό έγκλημα του αιώνα. Και γι’αυτό, έπρεπε να αποδειχθεί υψηλό έλλειμμα στον προυπολογισμό, το οποίο και εξασφαλίστηκε. Ήταν η υπόθεση της προδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών, με τα συλλαλητήρια, που κόντεψαν να βυθίσουν την προκυμαία της Θεσσαλονίκης, των οποίων ωστόσο η θέληση αγνοήθηκε προκλητικά. Ήταν και το δημοψήφισμα του 2015, που συγκέντρωσε όλη τη μαύρη μαγεία της Γης, έτσι που το Όχι έγινε Ναι. Και πολλά-πολλά άλλα, που δεν έχω χώρο για να αναφερθώ, εδώ, σε όλα αυτά.

Δεν έχω, σε καμιά περίπτωση, στο μυαλό μου δικαστήρια και καταδικαστικές αποφάσεις για όλους όσοι κατέστρεψαν την Ελλάδα. Όχι, πάντως, εγώ.

Ωστόσο, θεωρώ απολύτως απαραίτητο, αυτή η μουντή, αυτή η αρρωστημένη ατμόσφαιρα, που περισφίγγει την πατρίδα, και δυσκολεύει την ανάσα, να ξεκαθαρίσει.

Πως, όμως, θα ξεκαθαρίσει; Κατά τη γνώμη μου, πάντοτε, η μοναδική δυνατότητα είναι η υποχρέωση όλων όσοι έθεσαν υπογραφή κάτω από καταστρεπτικά Μνημόνια κλπ.,κλπ. να μιλήσουν. Να εξηγήσουν, επιτέλους τι ακριβώς τους συνέβη, και ει δυνατόν να εξιλεωθούν. Ασφαλώς, και δεν ήταν προδότες. Τουλάχιστον, αυτό χρειάζομαι να πιστεύω εγώ. Και, βεβαιότατα, εξαναγκάστηκαν να εκτελέσουν (αλλά όμως σίγουρα, εν γνώσει τους) την πατρίδα.

Και αν, και εφόσον εξαναγκάστηκαν να καταδικάσουν την πατρίδα τους, ερωτάται γιατί δεν απευθύνθηκαν στον ελληνικό λαό, καλώντας τον στο Σύνταγμα, όπου θα του εξηγούσαν τι συμβαίνει, και θα ζητούσαν τις οδηγίες του για τα περαιτέρω; Και, όχι μόνο, αλλά και την προστασία του. Να μας εξηγήσουν, λοιπόν, με ποιο σκεπτικό τον αγνόησαν.

Εξυπακούεται ότι ο ελληνικός λαός, ο οποίος είναι και θα παραμείνει για απεριόριστο αριθμό δεκαετιών, στην εξευτελιστική, στην τραγική αυτή τωρινή του κατάσταση, έχει δικαίωμα να πληροφορηθεί τι ακριβώς συνέβη σε όλους αυτούς τους δικούς του ανθρώπους, και πως δηλαδή δέχθηκαν να καταδικάσουν τους ίδιους, τα παιδιά τους, τα εγγόνια-δισέγγονα-τρισέγγονα και βάλε. Γιατί, βέβαια, η διαβεβαίωση, που ναι, ακούγεται συχνά, ότι δήθεν τα «Μνημόνια τελείωσαν» αποτελεί ευτράπελο.

Και να υπενθυμίσω, για πολλοστή φορά, ότι δεν είμαι εναντίον των Μνημονίων, που ήταν απαραίτητα εφόσον υπήρχε χρέος. Αναφέρομαι, αντιθέτως, σε ορισμένα γνωστά εδάφια, αυτόχρημα εγκληματικού περιεχομένου, στα οποία έχω ήδη, πλειστάκις, αναφερθεί.

Επρόκειτο, λοιπόν, τελικά, για περίστροφο στον κρόταφο; Επρόκειτο για χασαπομάχαιρο, που πίεζε το λαιμό τους; Επρόκειτο για απειλή εκτέλεσης, συζύγου, παιδιών, εγγονιών; Ή, τελοσπάντων, περί τι, άλλου ακριβώς, επρόκειτο;

Αυτό, το όποιο άλλο, ότι και αν ήταν, ο ελληνικός λαός έχει δικαίωμα να το πληροφορηθεί, και να το κρίνει. Ποιους θα συγχωρήσει, και ποιους θα καταδικάσει, στη συνείδησή του. Η ομερτά, που διαρκεί ήδη χρόνια και χρόνια, δηλητηριάζει την καθημερινότητα, ισοπεδώνει τα πάντα, αποκοιμίζει υγιείς αντιδράσεις, και οδηγεί την Ελλάδα στην εξαφάνιση.

Βεβαιότατα, λοιπόν, απαιτείται πολιτική αλλαγή. Αλλά, με κάποιες στοιχειώδεις εγγυήσεις, ώστε να μην καταλήξει σε δραματική αθέτηση υποσχέσεων, όπως συνέβη κατά κόρον στο παρελθόν. Να μην αγνοήσει, για πολλοστή φορά τη γνώμη και τη θέληση του ελληνικού λαού. Να θεσμοθετήσει, άμεσα, μεταβολές στο Σύνταγμα και στη Δικαιοσύνη, ώστε να πάψει η Ελλάδα να εμφανίζει τριτοκοσμικές όψεις. Να λαμβάνεται υπόψη η ιδιότητα του λαού ως κυρίαρχου, και να μην επιχειρείται να βαυκαλίζεται με ανύπαρκτα φούμαρα και μεγαλεία. Να καταστρώσει ένα σοβαρό, μακροχρόνιο, αναπτυξιακό πρόγραμμα, που να αξιοποιήσει, σε εθνική βάση, ανάμεσα και σε πολλά άλλα, τη δυνατότητα επιβολής δασμών, ώστε να αρχίσει η μεγέθυνση, μετά από 15 χρόνια οικονομικού μαρασμού. Να μελετηθεί ένα σχέδιο εξωτερικής πολιτικής, που να επιβάλλει την Ελλάδα, ως ανεξάρτητο κράτος, και που μέσα από αυτό να προσπαθήσει να προσελκύσει, εκ νέου, το σύνολο των συμμάχων, που διέθετε, αλλά που έδιωξε με τέτοια ελαφρότητα και με τόσο επικίνδυνους τρόπους για τη συνεχεια της.

Συνοπτικά, να επιστρατευτουν όλοι οι Έλληνες, εντός και εκτός επικράτειας, με σοβαρές και όχι επιπόλαιες, στο εκάστοτε αντικείμενό τους, σπουδές και γνώσεις, για να «ξανακάνουν την Ελλάδα μεγάλη», κατά το πολύ ωραίο λεγόμενο του Τραμπ για την Αμερική.

Συμπερασματικά, λοιπόν, κάθε Έλληνας που χρημάτισε ή όχι πρωθυπουργός, υπουργός, βουλευτής, δήμαρχος κλπ., ή και τίποτα από αυτά, φυσικά και έχει δικαίωμα να κάνει πολιτικό κόμμα, και να ζητήσει την ψήφο του λαού. Αν, ωστόσο, έχει υπογράψει Μνημόνια, καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον της χώρας, απόκρυψη πραγματικών γεγονότων, που τον κατέστρεφαν κ.ά. ανάλογου περιεχομένου, οφείλει να δώσει λόγο στον ελληνικό λαό, πριν του ζητήσει ψήφο.