Το θρίλερ που έζησα στο Μέγαρο Μουσικής

Ευχαριστώ το Θεό που είμαι, ακόμη, ζωντανή! Σώθηκα από θαύμα.

• Από τη Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη    

Καλεσμένη για τα 100 χρόνια του ΑΠΘ, παρακολούθησα με κατάνυξη την εξέλιξη του Πανεπιστημίου μου, που με προίκισε με τις απαραίτητες βάσεις της μετέπειτα σταδιοδρομίας μου. Εξαιρετική η ορχήστρα του ΑΠΘ.

Ήμουν καλεσμένη και στο μετέπειτα δείπνο, που έλαβε χώρα στο φουαγιέ του ίδιου κτιρίου. Δεν κατάλαβα το γιατί τα 100 χρόνια δεν γιορτάστηκαν στην πολύ ωραία αίθουσα τελετών του ΑΠΘ, αλλά φυσικά η σχετική απόφαση δεν με αφορά.

Για λόγους, στους οποίους δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτό μου το σημείωμα, αποφάσισα να μην παραμείνω στο δείπνο, και αναζήτησα ανελκυστήρα, για να κατέβω από τον 3ο όροφο, όπου το φουαγιέ, στο ισόγειο. Δυο γκαρσόνια, που ήταν εκεί στην αίθουσα του δείπνου, μου έδειξαν τον ανελκυστήρα. Μπήκα, ανυποψίαστη.

Βγήκα, σε κρίσιμη κατάσταση, μετά από μιάμιση ώρα, που παρέμεινα έγκλειστη μέσα σε αυτό. Η πόρτα δεν άνοιγε. Χτυπούσα με όλες μου τις δυνάμεις και φώναζα όσο πιο δυνατά μπορούσα, αλλά κανείς δεν άκουγε. Η αναπνοή μου γινόταν ολοένα πιο δύσκολη και έκανε απάνθρωπη ζέστη. Σκεφτόμουν, με τρόμο, ότι σε λίγο θα έφευγαν όλοι, θα έσβηναν τα φώτα, και θα τελείωνα εκεί.

Είχε ήδη περάσει μισή ώρα εγκλεισμού μου, όταν ψάχνοντας παντού, στον ελάχιστο χώρο του ανελκυστήρα, όπου κανένα κουμπί του δεν λειτουργούσε, αποκαλύφθηκε ένα κρυμμένο τηλέφωνο…το οποίο και ώ του θαύματος, απάντησε. Με ρώτησαν αν είμαι από την πλευρά του Λ. Πύργου, ενόσω εγώ έβλεπα προς το πουθενά, χωρίς να υπάρχει ελάχιστο άνοιγμα. Όταν φώναζα ότι τελειώνω, μια φωνή μου έλεγε να κάνω υπομονή. Οι φωνές μιλούσαν για τον…προβληματικό ανελκυστήρα, που ωστόσο, αν και το γνώριζαν, ήταν χωρίς ένδειξη βλάβης, στην καρδιά του φουαγιέ, όπου και το επίσημο δείπνο. Επάνω στη μία ώρα κατάφεραν και άνοιξαν την πόρτα, που όμως έβλεπε σε τοίχο. Και στο ελάχιστο άνοιγμα που υπήρχε από πάνω, κάποιος από τους σωτήρες μου, που όμως δεν τον είδα, είχε σφηνωμένο με πολύ κόπο το πόδι του στη σχισμή, για να παραμείνει ανοικτή η πόρτα, για το ελάχιστο οξυγόνο. Είχα φοβερή ταχυπαλμία, αδυνατούσα να αναπνεύσω, ήμουν όρθια και δεν με κρατούσαν πια τα πόδια μου, και είχα ήδη συμπληρώσει μιάμιση ώρα μέσα εκεί. Και τότε, ήρθαν αυτοί, που ακόμη κρατούν όρθια την Ελλάδα, σε ανάλογες περιπτώσεις. Οι πυροσβέστες! Βγήκα από τον εγκλεισμό, ευχαρίστησα όσο μπόρεσα τους σωτήρες μου, ουδείς άλλος ασχολήθηκε μαζί μου, ζήτησα ταξί που δεν βρέθηκε. Πήρα, τρικλίζοντας το δρόμο για να βρω ταξί, που φάνηκε μετά από 20 λεπτά αναμονής. Έτρεμα σύγκορμη. Όταν μπήκα στο ταξί, ανακάλυψα έντρομη ότι δεν θυμόμουν την οδό του σπιτιού μου. Μου ήρθε ευτυχώς μετά από ένα λεπτό.

Ω, ναι, αυτό το θρίλερ μου συνέβη στο, κατά τα άλλα, λαμπερό Μέγαρο Μουσικής. Ω, ναι, αυτό έζησα ενόσω το δείπνο, για τα 100 χρόνια του ΑΠΘ, με δεκάδες καλεσμένους ήταν στο φουαγιέ. Ω, ναι, δεν είμαι διόλου καλά, και δεν ξέρω τι επιπτώσεις, στην υγεία μου, έχει προκαλέσει αυτή η φρικτή περιπέτεια. Ω, ναι, σίγουρα δεν θα ζούσα, χωρίς τους πυροσβέστες, και νομίζω και χάρη σε κάποιους αστυνομικούς.

ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ, ΚΑΙ ΜΑΓΕΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ ΜΑΣ ΣΥΣΣΩΜΗ Η ΕΥΡΩΠΗ ΜΑΣ ΣΥΓΧΑΙΡΕΙ!!!!