Ποια Ελλάδα να υπερασπιστούν;

Το υπουργείο Εθνικής Αμυνας ετοιμάζει νομοσχέδιο για να καταργήσει τα ψυχιατρικά πιστοποιητικά, ώστε να περιοριστεί η άρνηση στράτευσης. Σε μια χώρα όμως που βρίσκεται στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως σε ψυχικά νοσήματα και κατανάλωση ψυχοφαρμάκων, η εξουσία δεν σκέφτεται πώς να θεραπεύσει την πληγή στη ρίζα της. Σκέφτεται μόνο πώς θα αυξήσει τα κοινωνικά προβλήματα σε έναν ήδη ταλαιπωρημένο λαό, που νομοτελειακά θα εκδηλωθούν με την αύξηση των αυτοκτονιών και την εμφάνιση υποβοσκόντων ψυχικών νοσημάτων από την πίεση του στρατού.

Το πρόβλημα δεν είναι αριθμητικό. Δεν είναι κοινωνικό. Είναι βαθιά πολιτικό, ιδεολογικό και υπαρξιακό. Ζούμε σε ένα κράτος που δεν ξέρει ποιο είναι. Από τη μία, ο ίδιος ο πρωθυπουργός δηλώνει «αντινατιβιστής» κατά των αυτοχθόνων, δηλαδή κατά των Ελλήνων, και καμαρώνει που η Ελλάδα γίνεται πολυπολιτισμικό πείραμα. Από την άλλη, κόμματα της Αριστεράς κυματίζουν με πάθος παλαιστινιακές σημαίες, ενώ η ελληνική ταράζει τα μάτια τους. Ολοι οι εθνικισμοί βαφτίζονται «προοδευτικοί και δημοκρατικοί», εκτός από τον ελληνικό, που στιγματίζεται ως «φασιστικός».

Μέσα σε αυτή την παράνοια οι νέοι καλούνται να στρατευτούν. Να υπηρετήσουν όμως τι; Ενα πολιτικό σύστημα που σιτίζεται από τον ελληνικό λαό, αλλά ντρέπεται για την ίδια του την πατρίδα; Να δώσουν τη ζωή τους για μια χώρα που ξεπουλάει τα λιμάνια, τα χωράφια, τα σπίτια της, τον ίδιο της τον εαυτό; Για μια Μακεδονία που χαρίστηκε με μια υπογραφή; Οι νέοι βλέπουν τα ελληνικά όπλα να καταλήγουν σε ξένους πολέμους, τις μητέρες τους να μετρούν κέρματα στο σούπερ μάρκετ, ενώ δίπλα οικογένειες εισβολέων με 5-6 παιδιά γεμίζουν τα καρότσια με τους φόρους τους. Τις περιουσίες των γονιών τους να βγαίνουν στο σφυρί και να αγοράζονται από ξένα funds και πολιτικούς. Γείτονες φίλοι, συγγενείς, έρωτες, αγάπες, συμμαθητές φεύγουν. Ενα εκατομμύριο Ελληνες έχουν φύγει στο εξωτερικό, για να αντικατασταθούν από εισαγόμενους πληθυσμούς.

Στην Πελοπόννησο οι ελαιώνες περνούν σε Αραβες. Στα παράλια Σκοπιανοί, Τούρκοι, Βούλγαροι γίνονται ιδιοκτήτες. Η «χρυσή βίζα» γεμίζει τη Θεσσαλονίκη και τα νησιά με Τούρκους. Σπίτια, χωράφια, επιχειρήσεις φεύγουν από τα χέρια των Ελλήνων και λεηλατούνται από ξένους και κομματικούς μηχανισμούς.

Μέσα σε όλα αυτά, το κράτος ζητάει από τον Ελληνα νέο να πει «παρών». Αλλά σε ποια πατρίδα; Στην πατρίδα που δεν του ανήκει; Στην πατρίδα που τον φορολογεί μέχρι θανάτου, ενώ χαρίζει προνόμια στους εισβολείς; Στην πατρίδα που μισεί την ίδια της την ταυτότητα; Στην πατρίδα που επιδοτεί τους ξένους και διώχνει τα παιδιά της; Στην πατρίδα που αφήνει τους πιλότους της να πετούν με μισθούς πείνας, ενώ τα κομματόσκυλα αμείβονται με 150.000 ευρώ τον χρόνο; Οχι, δεν είναι τυχαία η άρνηση στράτευσης. Είναι κραυγή. Είναι αντίδραση. Είναι το τελευταίο «όχι» μιας προδομένης γενιάς που βλέπει πως η Ελλάδα που της ζητούν να υπερασπιστεί δεν της ανήκει.

Και υπάρχει και άλλη πλάνη. Δεν μπορεί μια χώρα που θέλει να επιβιώσει να δίνει αναβολή στράτευσης μέχρι τα 27 έτη. Σε αυτή την ηλικία οι νέοι εντός και εκτός Ελλάδας έχουν πάρει τον δρόμο τους και δεν μπορούν να πετάξουν τη ζωή τους στα σκουπίδια για μια Ελλάδα που τους πρόδωσε. Το πολιτικό σύστημα και η ελίτ, εάν καταφέρουν να επιλύσουν την ιδεολογική τους τρικυμία, τότε και μόνο τότε θα μπορέσουν να επιβάλουν την υποχρεωτική στράτευση στα 18, αναγκαία για να επιβιώσει η πατρίδα, που θα πρέπει όμως να ανήκει σε όλους, όχι στους πολιτικούς, όχι στην ελίτ, όχι στους ξένους.

Μέχρι τότε οι νέοι θα δραπετεύουν από την Ελλάδα κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Οσα νομοσχέδια και να περάσει ο Δένδιας, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να επιδεινώσει το δημογραφικό πρόβλημα.