Στην Ελληνική Μυθολογία ο Άτλαντας, μετά τη νίκη των Θεών απέναντι στους Τιτάνες, καταδικάστηκε από τον Δία να σηκώνει με τα δυνατά του χέρια και τις πλάτες του ολόκληρο τον Ουράνιο Θόλο. Κάπως έτσι φαντάζει στα μάτια των φίλων του Powerlifting και ο Δημήτρης Ράλλης, ο Έλληνας παγκόσμιος πρωταθλητής που, κάθε φορά που αγωνίζεται και σηκώνει τα βάρη που του χαρίζουν μεγάλες διακρίσεις και μετάλλια, αισθάνεται ότι σηκώνει μαζί και την Ελλάδα λίγο ψηλότερα. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος που υπομένει, προσωπικές θυσίες, στερήσεις, ταλαιπωρία, πίεση και ό,τι άλλο συνεπάγεται το γεγονός ότι είναι υποχρεωμένος να συνδυάζει την αγάπη του για τον αθλητισμό, και δη τον πρωταθλητισμό, με τη δουλειά του στις ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας.
- Από τον Προκόπη Αγγελόπουλο
Φωτογραφίες: Νίκος Καρανικόλας
Ομολογώ ότι, πριν τη συνέντευξη δεν τον είχα δει από κοντά. Και όταν αυτό συνέβη, πέρασε από το μυαλό μου, έστω και φευγαλέα, το πόσο τυχερός ήμουν που η συνάντησή μας γινόταν με αφορμή μια συνέντευξη για τις μεγάλες του επιτυχίες στο άθλημα που τόσο πολύ αγάπησε και το υπηρετεί με συνέπεια, εδώ και αρκετά χρόνια. Η σωματοδομή του είναι αληθινά εντυπωσιακή. Ασφαλώς και θα ήθελες να τον έχεις φίλο παρά να βρεθείς απέναντί του, διαπράττοντας ένα αδίκημα, την ώρα που υπηρετεί τα καθήκοντά του ως αστυνομικός. Ωστόσο, ακόμη και αυτή η αίσθηση του φόβου μπροστά σε έναν άνθρωπο με προσωπικό ρεκόρ άρσης τα 410 κιλά, εξαφανίζεται πάρα πολύ γρήγορα, όταν αρχίζει η κουβέντα μαζί του. Πολύ γρήγορα γνωρίζεις ένα παιδί χαμογελαστό, ευγενικό, με συγκροτημένη προσωπικότητα που προσπαθεί να χτίσει έναν χαρακτήρα με βασικό συστατικό την αίσθηση του Δικαίου και του σεβασμού στον Άνθρωπο, τον οποίο, έτσι κι αλλιώς υπηρετεί με αυτές τις αρχές, ως μέλος της Αστυνομίας.
Ο Δημήτρης Ράλλης ασχολείται με ένα άθλημα που είναι ελάχιστα γνωστό στη χώρα μας, αλλά εξαιρετικά διαδεδομένο στο εξωτερικό και ιδίως σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, απ’ όπου και ξεκίνησε, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Το Powerlifting (Δυναμικό Τρίαθλο στα Ελληνικά) συνίσταται από τρεις βασικές ασκήσεις: το Βαθύ Κάθισμα ή αλλιώς Squat, τις Πιέσεις Οριζοντίου Πάγκου ή Bench Press και τις Άρσεις Θανάτου (Deadlift). Στη χώρα μας έχει αρχίσει να ανεβαίνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια, περίπου όσο διάστημα ασχολείται με αυτό και ο Δημήτρης. Βασίζεται στη μέγιστη δύναμη. Ο αθλητής έχει δικαίωμα για τρεις προσπάθειες στην κάθε κίνηση και, στο τέλος, προσμετράται η μεγαλύτερη από τις τρεις. Υπάρχει βαθμολογία στο σύνολο αλλά και σε κάθε κίνηση ξεχωριστά, αναλόγως και τον αγώνα.
Ο Κερκυραίος έφηβος που έμελλε να γίνει ο πιο δυνατός άνδρας στον Κόσμο
Ο Δημήτρης γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στον τόπο απ’ όπου κατάγεται, το νησί της Κέρκυρας. Σε αντίθεση με τα άλλα παιδιά, από νωρίς φάνηκε να μην συγκινείται ιδιαίτερα με τα ομαδικά αθλήματα όπως τα περισσότερα παιδιά. Στο χωριό που μεγάλωνε, η επαφή με τους αθλητικούς συλλόγους και τα γυμναστήρια δεν ήταν εύκολη. Ο ίδιος δεν είχε κάποια ιδιαίτερη καθοδήγηση από το οικογενειακό περιβάλλον που θα μπορούσε να τον ωθήσει προς κάποιο από τα γνωστά και δημοφιλή αθλήματα. «Ξεκίνησα αρκετά μεγάλος να κάνω αθλητισμό με ένταση, αλλά αρκετά μικρός για να κάνω βάρη. Ήμουν 14 ετών, το 2002, και θέλοντας να αλλάξω το σώμα μου, να δυναμώσω, να αδυνατίσω γιατί είχα περιττά κιλά, ξεκίνησα μόνος μου. Γράφτηκα σε γυμναστήριο και άρχισα να παλεύω με τις ώρες γιατί μου άρεσε. Έφτασα σε σημείο, μάλιστα, να κάνω υπερβολές, πηγαίνοντας τρεις και τέσσερις ώρες γυμναστήριο ενώ είναι περιττό τόσο πολύ, και έτσι άρχισα να αλλάζω το σώμα μου».
Ο Δημήτρης, φυσικά, ήταν ένα δυνατό παιδί, με ανάλογα γονίδια. Η μεγάλη αλλαγή, ωστόσο, έγινε μέσα σε ένα καλοκαίρι, όπως συμβαίνει, άλλωστε με τα παιδιά της ηλικίας αυτής. «Τον Σεπτέμβρη που ξαναπήγα στο σχολείο, όλοι πίστευαν ότι ήμουν καινούργια μεταγραφή. Δύσκολα κανείς μπορούσε να με αναγνωρίσει». Η αίσθηση που του δίνει αυτή η μεταμόρφωση τον ανεβάζει και ψυχολογικά. Σύντομα κάνει σχέδια για το μέλλον, με άξονα τον αθλητισμό, βάζοντας, μάλιστα, στο μυαλό του την ιδέα της Γυμναστικής Ακαδημίας. Τα πράγματα στο μυαλό του ξεκαθάρισαν γρήγορα. Το πρώτο επαγγελματικό βήμα έγινε, τελικά, με τη σχολή της Αστυνομίας, έχοντας παράλληλο και αδιαμφισβήτητο στόχο, την ενασχόληση με τον αθλητισμό, μέσα από ένα άθλημα για δυνατούς.
Μπήκα στον πειρασμό να τον ρωτήσω αν υπήρχε μέσα του το στοιχείο του εγωισμού που διαμορφώνει μια ανταγωνιστική διάθεση, η επιθυμία να ξεχωρίσει, να γίνει καλύτερος από τους άλλους και, τελικά, αρεστός. Για να απαντήσει, ανακαλεί στη μνήμη του εικόνες από τα εφηβικά του χρόνια στο γυμναστήριο με τα βάρη, την εποχή που οι συμμαθητές του ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ και παραδέχεται ότι όταν έβλεπε το σώμα του να αλλάζει, να γίνεται πιο αρρενωπός, να φαίνεται πιο δυνατός από τους άλλους, αισθανόταν μέσα του να λειτουργεί με έναν ελαφρύ ανταγωνισμό. «Ήμουν ανέκαθεν δυνατός λόγω της φύσης μου αλλά μετά σιγά-σιγά το αισθανόμουν όλο και πιο ωραίο, καθώς αντανακλούσε και στο γυναικείο πληθυσμό, οπότε μου έδινε αυτοπεποίθηση για να συνεχίσω».
Όλα αυτά εξελίσσονται σε μια εποχή που η άρση βαρών εξακολουθεί να είναι το εθνικό μας άθλημα. Ο Δημήτρης ζει με ένταση τις μεγάλες επιτυχίες ενός αθλήματος που είναι πολύ κοντά στα ενδιαφέροντά του και επηρεάζεται. Δεν είναι εύκολο, όμως, να στραφεί στο Ολυμπιακό άθλημα των μεγάλων Ελληνικών διακρίσεων και των μεταλλίων, το άθλημα της Ελληνικής Dream Team του Πύρρου Δήμα, του Ακάκιου Καχιασβίλι, του Βαλέριου Λεωνίδη και των υπολοίπων, όσο μεγάλωνε στο χωριό του, τον Άνω Γαρούνα της Κέρκυρας. «Με συνάρπαζε που έβλεπα μία εθνική επιτυχία, έβλεπα αθλητές να προσπαθούν και να δοξάζουν τη χώρα μας και με επηρέαζε θετικά. Αναμφίβολα, μου δημιούργησε κάποιες βάσεις για να φτάσω σε αυτό που είμαι σήμερα. Δεν ασχολήθηκα, όμως, με την άρση βαρών λόγω συγκυριών και εξαιτίας συγκυριών ανακάλυψα ότι έχω ταλέντο στο Powerlifting».
Ο Δημήτρης στέκεται στις μεγάλες απαιτήσεις που έχει αυτό το άθλημα ως προς την προπόνηση, τον χρόνο που πρέπει να αφιερώνεις, αλλά και την καταπόνηση του σώματος. «Οποιοδήποτε άθλημα κι αν κάνεις σε επίπεδο πρωταθλητισμού είναι απαιτητικό, υπάρχει κίνδυνος για τραυματισμούς και απαιτεί θυσίες. Συγκεκριμένα, το Powerifting είναι ένα άθλημα που βασίζεται στη μέγιστη δύναμη (που σημαίνει ότι σε μία προσπάθεια θα δώσεις το 100% των δυνατοτήτων σου). Χρειάζεται μεθοδικότητα και πρόγραμμα ώστε να μπορέσεις να φτάσεις σ’ αυτό το σημείο, αποφεύγοντας τραυματισμούς που μπορούν να σε αφήσουν πίσω, σε σχέση με τις προπονήσεις, τους αγώνες κλπ. Χρειάζεται, επίσης, πολύ μεγάλος χρόνος αποκατάστασης, καθώς το σώμα λειτουργεί νευρομυϊκά, που σημαίνει ότι κουράζεται πάρα πολύ το κεντρικό νευρικό σύστημα. Μία προπόνηση powerlifting, ειδικά σε περίοδο προετοιμασίας, δεν νομίζω ότι θα σε κάνει να ιδρώσεις ή να πιαστείς την ώρα της προπόνησης και μετά, αλλά θα καταστείλει το νευρικό σύστημα και θα σου δώσει ένα αίσθημα κούρασης, που σημαίνει ότι θα χρειάζεσαι κάποιες ώρες ανάπαυσης και αποκατάστασης στο σπίτι, χωρίς έντονες δραστηριότητες».
Με την ωριμότητα που δείχνει ότι τον διακρίνει, ο Δημήτρης αντιμετωπίζει, με ιδιαίτερη προσοχή, τη διαχείριση του σώματός του και σε σχέση με τους τραυματισμούς. Έχει φροντίσει να χτίσει σωστά και μεθοδικά το σώμα του και γι’ αυτό, μέχρι σήμερα, δεν έχει υποστεί τίποτα περισσότερο από μικροτραυματισμούς, που ξεπέρασε εύκολα. «Εξαρτάται από τι ιστορικό έχεις από άλλους τραυματισμούς, τι τεχνική έχεις, αν έχεις κάποιο πρόβλημα όπως εγώ έχω από την εφηβεία ένα θέμα με το γόνατο. Κάποιες φορές θα με ενοχλήσει, αλλά χωρίς να έχω κάποιο βαρύ τραυματισμό. Είναι ένα από τα πράγματα που, απλώς, δεν θα με αφήσουν να είμαι στο 100%. Άλλο ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι αθλητές του Powerlifting είναι οι ώμοι οι οποίοι, λόγω της μη συμβατής γωνιάς των χεριών στο βαθύ κάθισμα, πιέζονται πάρα πολύ, σε συνδυασμό με το τεράστιο βάρος που επωμιζόμαστε. Για μένα, όμως, δεν είναι ένα από τα σημεία που ενοχλούν, κι αυτό οφείλεται στο ότι έχω χτίσει το σώμα μου σταδιακά, μέσα σε πολλά χρόνια, οπότε έχω θωρακίσει το μυοσκελετικό μου κι έχω αποφύγει αυτούς τους τραυματισμούς».
Ασφαλώς, τα αθλήματα, και ακόμη περισσότερο, ίσως, το Powerlifting, απαιτούν ειδική διατροφή και στερήσεις. Ο Δημήτρης, ωστόσο, δεν αισθάνεται ότι στερείται τον χρόνο με τους φίλους του και τη σύντροφό του, η οποία, όπως αποκαλύπτει, στέκεται δίπλα του σε όλη αυτή την προσπάθεια και τον συνοδεύει σε πολλά από τα ταξίδια του για αγώνες στο εξωτερικό. «Όσο περισσότερο δίνεις σε κάτι τόσα περισσότερα θα σου δώσει. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχω ούτε τον χρόνο ούτε τη διάθεση να βγω, πόσο μάλλον να ξενυχτήσω, κάνοντας παράλληλα πρωταθλητισμό. Ανέκαθεν πρόσεχα τη διατροφή μου. Προσπαθώ πάντοτε να τρώω υγιεινά. Επίσης, πρέπει να προσέχω αν θέλω να μείνω στην κατηγορία μου. Δεν θεωρώ ότι είμαι ακραίος και προσπαθώ να έχω μία κανονική ποιότητα ζωής, με άλλες δραστηριότητες. Σε όλα αυτά, πρέπει να προσθέσω και τις μεγάλες απαιτήσεις που έχει η δουλειά μου».
«Η σύντροφός μου με στηρίζει και με ακολουθεί και στους αγώνες μου στο εξωτερικό. Αυτό με βοηθάει τόσο στο ψυχολογικό κομμάτι όσο και στο κομμάτι της καθημερινότητας της προετοιμασίας μου για την προπόνηση. Σαφώς και η παρουσία της μου είναι απαραίτητη, όπως σημαντικός είναι και ο ρόλος της για να μπορεί να μου δίνει κίνητρο», συμπληρώνει ο Δημήτρης και διευκρινίζει ότι η κοπέλα που βρίσκεται στο πλάι του έχει κάνει, επίσης, αθλητισμό, γυμνάζεται και σήμερα αρκετά και της αρέσει η ενασχόλησή του με το Powerlifting. «Προσφέρει συνέχεια σε αυτό που κάνω, με στηρίζει απόλυτα. Αν είχα γκρίνιες και παράπονα στο σπίτι και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ θα υπήρχε ένας λόγος παραπάνω να μην θέλω να συνεχίσω». «Φυσικά και ανησυχεί όταν βλέπει να φτάνω στα όριά μου να σηκώνω όλα αυτά τα κιλά που σηκώνω. Ξέρει, όμως, έχει μάθει πώς βλέπω τα πράγματα, ότι δεν μου αρέσουν οι υπερβολές και προσέχω σε αυτό που κάνω».
Ο Δημήτρης Ράλλης ζει μια από τις ωραιότερες περιόδους από τη στιγμή που αποφάσισε να βάλει το Powerlifting στη ζωή του. Το μόνο δύσκολο, όπως ομολογεί, είναι να κατορθώνει να συνδυάζει τον πρωταθλητισμό με τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Δεν διστάζει, όμως, ούτε στιγμή να ξεχωρίσει τις προτεραιότητές του και ξεκαθαρίζει ότι η δουλειά του έχει πρωτεύουσα σημασία. Προσπαθεί, με όλη την κούραση και όλες τις υποχρεώσεις που έχει στη δουλειά, να συμπεριλαμβάνει τον πρωταθλητισμό στη ζωή του, με τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία. «Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το τι χαρακτήρας είσαι. Εμένα με τραβάνε τα δύσκολα γι αυτό κάνω πρωταθλητισμό σε αυτό το άθλημα, αλλά είμαι και στη συγκεκριμένη υπηρεσία, με τις δυσκολίες αλλά και τις απαιτήσεις που αυτή έχει. Προσπαθώ να κρατάω ισορροπίες ανάμεσα στα δύο έτσι ώστε να μη στερούμαι τη δουλειά μου, αλλά παράλληλα να μπορώ να δίνω το μέγιστο δυνατό στο άθλημά μου και θεωρώ ότι, μέχρι στιγμής, το καταφέρνω αρκετά καλά».
Η δύναμη, η εγκαρτέρηση, οι αντοχές στην πίεση είναι αρετές που χαρακτηρίζουν τον Δημήτρη. Ακόμη κι έτσι, όμως, οι απαιτήσεις του πρωταθλητισμού τον έχουν αναγκάσει, κάποιες φορές, να “γονατίσει”. Και τότε σκέφτηκε να εγκαταλείψει, να πει “μέχρι εδώ”. «Όσο και να αγαπάω το άθλημα που κάνω» λέει ο ο Έλληνας πρωταθλητής. Ταυτόχρονα, υπάρχουν και κάποιες επαγγελματικές υποχρεώσεις, αλλά και άλλα εμπόδια που έχουν να κάνουν με τις συνθήκες με τις οποίες αγωνίζεται, που τον έχουν οδηγήσει σε δύσκολες καταστάσεις. Άλλωστε, στο εξωτερικό, οι περισσότεροι από τους συναθλητές του ασχολούνται με το Powerlifting κατ’ αποκλειστικότητα. Ο Δημήτρης δεν έχει αυτή την πολυτέλεια και παλεύει να αντεπεξέλθει και να παραμείνει στον χώρο που έχει προσφέρει πολλά, τόσο σε εκείνον όσο και στην Ελλάδα, μέσα από τις επιτυχίες του.
Τον ρωτάω αν το Powerlifting είναι μοναχικό άθλημα, καθώς, πέρα από το γεγονός ότι είναι, ουσιαστικά, ατομικό, υπάρχει η εντύπωση, τουλάχιστον σε όσους δεν γνωρίζουν αθλητές και σωματεία, ότι η κοινότητα των powerlifters στην Ελλάδα δεν είναι πολύ μεγάλη. «Είναι ατομικό άθλημα αλλά όχι δεν είναι μοναχικό. Υπάρχουν πολλά παιδιά στην Ελλάδα που ασχολούνται με το άθλημα, ο καθένας στον βαθμό που μπορεί και στο επίπεδο του. Προσωπικά έχω φίλους και συναθλητές που κάνουν προπονήσεις μαζί μου, ανταλλάσσουμε απόψεις, με κάποιους από αυτούς πηγαίνουμε σε αγώνες και στο εξωτερικό. Χρειάζεται να υπάρχουν και άλλοι αθλητές στην προπόνησή σου, spoters, όπως τους λέμε, δηλαδή βοηθοί, ώστε να μπορέσεις να κάνεις τις κινήσεις, να μπορέσεις να ετοιμαστείς, να φορέσεις τον εξοπλισμό, να σε βοηθήσουν με τα κιλά. Είναι κάτι που δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου, σε καμία περίπτωση, τουλάχιστον όχι στο 100%».
Ένας «άτλαντας» που λέει όχι στη χρήση της Βίας
Υπήρξαν φορές που ο Δημήτρης βρέθηκε μπροστά σε καβγά, όπου τα πράγματα θα μπορούσαν να ξεφύγουν. Και το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόταν κανείς είναι ότι «με τον Δημήτρη στην παρέα σου δεν θα έχεις να φοβηθείς τίποτα», ότι ο ίδιος θα μπει μπροστά και θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Και είναι έτσι, αλλά όχι όπως κανείς θα το φανταζόταν, καθώς ο πρωταθλητής της Δύναμης και ένα από τα εντυπωσιακότερα κορμιά στα ΕΚΑΜ λέει όχι στη χρήση της Βίας. «Αν νιώθω ότι δεν μπορεί να δοθεί κάποια λύση από κάποιον άλλον στην παρέα και ξεφεύγει η κατάσταση, θα προσπαθήσω να πάρω τον πρώτο ρόλο, σίγουρα όχι με τη βία, αλλά να δώσω λύση ανάλογα με την κάθε περίπτωση. Ωστόσο το παρουσιαστικό σου, η δύναμή σου μπορούν από μόνα τους να λειτουργήσουν αποτρεπτικά». Η Βία για τον Δημήτρη δεν είναι και δεν πρέπει ποτέ να αποτελεί τη λύση σε ακραίες καταστάσεις, τουλάχιστον αν δεν έχουν πρώτα εξαντληθεί όλες οι άλλες πιθανότητες για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Παρά το γεγονός ότι κάνει αυτό το άθλημα και ταυτόχρονα υπηρετεί στις ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας, η θέση του για τη χρήση Βίας στον αθλητισμό, στις αντιπαραθέσεις μεταξύ κοινωνικών ομάδων, σε οποιαδήποτε κοινωνική εκδήλωση που εμπεριέχει το στοιχείο της σύγκρουσης, είναι ξεκάθαρη. «Ανέκαθεν η ανθρώπινη φύση ήταν βίαιη από τότε που άρχισε να υπάρχει ο άνθρωπος ιστορικά. Στην εποχή μας η Βία μπορεί να είναι λεκτική, ιδεολογική, βία απέναντι σε διάφορες κοινότητες».
Αναφέρεται στο μεγάλο ζήτημα του ρατσισμού στις σύγχρονες κοινωνίες και κάνει ιδιαίτερη αναφορά στον ρατσισμό που, πιθανόν να αισθάνεται και ο ίδιος ως αστυνομικός. Θεωρεί ότι οι συνάδελφοί του είναι τα μεγαλύτερα θύματα ρατσισμού στην ελληνική κοινωνία. Παράλληλα, καυτηριάζει τη Βία στα γήπεδα με τρόπο απόλυτο, αποκαλύπτοντας ότι αυτός ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους που δεν τον συγκίνησαν το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. «Είναι ένας από τους λόγους που δεν μου αρέσουν τα ομαδικά αθλήματα και ο οπαδισμός. Δεν συμμετέχω, δεν πηγαίνω στο γήπεδο, δεν μου αρέσει καθόλου η παιδεία που υπάρχει στην πλειοψηφία τουλάχιστον των Ελλήνων φιλάθλων – οπαδών. Γι’ αυτό κάνω ένα ατομικό άθλημα, το οποίο διδάσκει αυτοπειθαρχία και βασίζεται στην αθλητική παιδεία, τόσο προς τους συναθλητές όσο και στον κόσμο γύρω σου».
Όχι στην αλόγιστη χρήση συμπληρωμάτων
Είναι αλήθεια ότι στον αθλητισμό και ίσως λίγο περισσότερο στα αθλήματα που έχουν να κάνουν με τη σωματική ρώμη, βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας καταγγελίες για ανεξέλεγκτη χρήση ουσιών. Δεν θα μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό να βάλω στη συζήτηση με τον Δημήτρη αυτή την παράμετρο, καθώς ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν ένα ζήτημα που θα τον έχει απασχολήσει, στη διάρκεια της καριέρας του ως αθλητής. Παραδέχεται ότι στις μέρες μας γίνεται αλόγιστη χρήση και κυρίως από ομάδες ατόμων που δεν έχουν ούτε τη γνώση ούτε την καθοδήγηση για κάτι τέτοιο. Γνωρίζει πόσο επικίνδυνο είναι αυτό για την υγεία, από τα πρώτα χρόνια που άρχισε να ασχολείται με τη γυμναστική και τον αθλητισμό. «Υπήρχαν περιπτώσεις που έβλεπα γύρω μου διάφορους που δεν είχαν ιδιαίτερο σκοπό, ιδιαίτερο στόχο αλλά έκαναν αλόγιστη χρήση, θέλοντας να βγουν στην παραλία, να φτιάξουν το σώμα τους, να σηκώσουν 5 κιλά παραπάνω στο γυμναστήριο. Αυτό που έχω καταλάβει, στα χρόνια που ασχολούμαι με τον αθλητισμό, σε αυτό το επίπεδο, είναι ότι και να χρησιμοποιήσεις, αν δεν προπονηθείς, εάν δεν αφοσιωθείς για χρόνια σ’ αυτό, οι χημικές ουσίες δεν πρόκειται να σου προσφέρουν τίποτα απολύτως, αντιθέτως, μάλιστα, θα σου κάνουν πολύ μεγάλο κακό».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο mensarena.gr
