Έχει γίνει συνήθεια στον Λευτέρη Πετρούνια. Μόλις βρεθεί μπροστά στο βάθρο των νικητών, σε οποιαδήποτε μεγάλη διοργάνωση, πρέπει να κάνει το μεγαλύτερο άλμα για να σταθεί στο ψηλότερο σκαλί!
Κι όλες τις φορές που έχει συμβεί και βεβαιότατα θα συμβεί ξανά στο μέλλον, έχει την ίδια συγκίνηση όταν ακούει τον Εθνικό Ύμνο. Τον διαπερνά το ίδιο ρίγος, όπως την πρώτη φορά που τον άκουσε για ένα δικό του κατόρθωμα.
Το ίδιο έγινε και στο Ρίμινι. Στα έβδομο χρυσό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος που κατέκτησε στα 33 του χρόνια. Ο Πετρούνιας δεν συγκινείται μόνο για την Ελλάδα που τιμά, αλλά και για τις ατέλειωτες ώρες προπόνησης για να φθάσει και στη συνέχεια να παραμείνει σε αυτό το υψηλό επίπεδο. Γιατί αυτά τα λίγα λεπτά πάνω στο βάθρο με φόντο την ελληνική σημαία αντιπροσωπεύουν χιλιάδες ώρες προετοιμασίας. Σκληρής δουλειάς, σοβαρών τραυματισμών, αλλά και αντιπαραθέσεων, όταν χρειάστηκε να στηρίξει τους συναθλητές του.
