Το ημερολόγιο έγραφε 13 Νοεμβρίου 2009 όταν ο Χεσούς Νάβας, παίκτης και τότε της Σεβίλης φορούσε για πρώτη φορά τη φανέλα της εθνικής Ισπανίας. Ήταν ένα φιλικό με την Αργεντινή που προπονούσε ο Ντιέγκο Μαραντόνα και αγωνιζόταν ο Λιονέλ Μέσι. Οι «λα ρόχα» ονειρεύονταν να πατήσουν την κορυφή του κόσμου στο επερχόμενο Μουντιάλ, όπως και έγινε.
Δύο χρόνια νωρίτερα, στις 13 Ιουλίου 2007 γενιόταν σε μια γειτονιά της Βαρκελώνης ο Λαμίν Γιαμάλ.
Οι δρόμοι του συναντήθηκαν χρόνια αργότερα στο Μόναχο στον ημιτελικό του Euro που συνοδεύτηκε από την πρόκριση στον τελικό. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπαιζαν μαζί, αλλά ήταν η πρώτη που η συμμετοχή τους συνοδεύτηκε από δύο σημαντικά ρεκόρ.
Ο Χεσούς Νάβας σε ηλικία 38 χρόνων και 231 ημερών έγινε η μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που έπαιρνε μέρος σε ημιτελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ή Παγκοσμίου Κυπέλλου. Έβαλε στο αρχείο το σχετικό ρεκόρ του Γερμανού Φριτς Βάλτερ και του Σουηδού Γκούναρ Γκρεν που σε ηλικία 37 χρόνων και 236 ημερών είχαν παίξει στα Σουηδικά γήπεδα σε ημιτελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου το πολύ μακρινό 1958.
Ήταν η ίδια εποχή που ένας θρύλος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ο Πελέ έδινε τα διαπιστευτήρια του στο διεθνές κοινό. Σε ηλικία 17 χρόνων και 244 ημερών αντιμετώπιζε τη Γαλλία.
Ο Γιαμάλ κατέρριψε το ρεκόρ του «βασιλιά» αφού το βράδυ της Τρίτης ήταν 16 χρόνων και 362 ημερών. Κι επειδή η ιστορία γράφει τις ομορφότερες, αληθινές ιστορίες, αντίπαλος και τότε ήταν η Γαλλία.
Ο Νάβας και ο Γιαμάλ δίνουν την εικόνα αυτής της Ισπανίας. Δεν είναι μόνο τα ρεκόρ τους, ή η χαώδης ποδοσφαιρικά διαφορά χρόνων. Είναι κάτι σημαντικότερο. Η ενσωμάτωση στην ομάδα παλιών και νέων παικτών, η ύπαρξη ποδοσφαιριστών με διαφορετική κουλτούρα. Εκτός από τους Βάσκους, τους Καταλανούς, εκπροσώπους της Ανδαλουσίας, της Καστίγιας, της Γαλικίας, της Βαλένθια, υπάρχουν πλέον και τα παιδιά των μεταναστών που κατέφυγαν στη χώρα. Πόσο διαφορετική θα ήταν η εθνική χωρίς τον «Γκανέζο» Νίκο Γουίλαμς ή χωρίς τον «Μαροκινό» Γιαμάλ, ακόμα και τους Γάλλους Λε Νορμάν και Λαπόρτ.
