Πριν το τζάμπολ του αγώνα της Τουρκίας με την Σουηδία ο Έργκιν Άταμαν είχε μιλήσει για έλλειψη σεβασμού προς την ομάδα του. Η δεύτερη καλύτερη ομάδα του τουρνουά, σύμφωνα με την ίδια την παγκόσμια ομοσπονδία δεν μπορεί να παίζει 12 το μεσημέρι.
Το τελικό 85-79 τον επιβεβαίωσε και στην συνέντευξη Τύπου επανήλθε:
«Η FIBA πρέπει να σκεφτεί την βελτίωση της διοργάνωσης, υπάρχουν ομάδες με εννέα και με δέκα παίκτες. Ξεκινάς με 12 και χάνεις τραυματίες. Ο άνθρωπος πηγαίνει στο φεγγάρι, ήρθε η ώρα για να αλλάξει το σύστημα, να μην υπάρχουν αγώνες στις 12 το πρωί. Δουλεύουμε μήνες γι’ αυτά τα παιχνίδια. Γιατί να παίξουμε τέτοια ώρα; Στο Βερολίνο παίξαμε καθημερινή, την ίδια ώρα. Η FIBA πρέπει να προοδεύσει. Δεν θέλω να γκρινιάζω, θέλω να προτείνω πράγματα για την ποιότητα του αθλήματος. Είμαστε εδώ δύο μήνες, πρέπει να δίνουμε κάτι καλύτερο».
Ο Άταμαν δεν έχει άδικο. Σχετική συζήτηση έχει ανοίξει και στη δική μας Εθνική. Όταν οι παίκτες προέρχονται από μια δύσκολη χρονιά, περισσότερο από αυτούς που αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα υπάρχουν δύο δρόμοι: Να πάνε ή να μην πάνε στην Εθνική. Τι γίνεται όμως όταν αυτοί οι τραυματισμοί βγαίνουν στη διάρκεια του τουρνουά. Σε τόσο απαιτητικό τουρνουά δεν μπορεί να εμφανίζονται ομάδες με 10 ή και λιγότερους παίκτες αντί των 12.
Όσο για τις ώρες δεν θα βρει ποτέ το δίκιο του. Αποφεύγει η διοργανώτρια αρχή να ορίσει εξαρχής τις ώρες των αγώνων για τα νοκ άουτ ματς για να κάνει… μικροεξυπηρετήσεις. Αν δεν το ήθελε θα όριζε εξαρχής τις ώρες και θα ήξερε ο καθένας πότε και τι ώρα θα παίξει όπως γίνεται σε όλες τις σοβαρές διοργανώσεις.
