Η φωτογραφία που βλέπετε ανήκει στον Αντώνη Νικολόπουλο, απεσταλμένο του πρακτορείο Eurokinissi με το οποίο συνεργάζεται το Newsbreak.gr. Αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο το δράμα που εξελίχθηκε το μεσημέρι (για την Ελλάδα, βράδυ για το Τόκιο) στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Ο Μίλτος Τεντόγλου αφήνει το Εθνικό Στάδιο στο Τόκιο, το ίδιο στάδιο που του χάρισε μια από τις μεγάλες χαρές του, το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2021. Ακούει τις ιαχές του κόσμου όχι για τον ίδιο, αλλά για τους φίλους του που συνεχίζουν στο μήκος.
Ο ίδιος πάλεψε όσο μπορούσε, αλλά δεν τα κατάφερε…
Τόσα χρόνια είχαμε καλομάθει. Βλέπαμε τον αθλητή και χάναμε τον άνθρωπο. Δεν πιστεύαμε ότι μπορεί κάποια στιγμή το σώμα του να τον… προδώσει.
Το μήκος είναι ένα επίπονο αγώνισμα. Υποφέρουν τα πόδια που πρέπει πρέπει να τρέξουν με επιδόσεις σπρίντερ και στη συνέχεια να δώσουν την σκυτάλη στο κορμί που με ικανότητες άλτη να… πετάξει το σώμα όσο πιο μακριά γίνεται.
Όλα αυτά απαιτούν τέλειο συγχρονισμό και σοβαρή προπόνηση. Μόνο που το σώμα κάποια στιγμή δεν αντέχει. Αυτό συνέβη και με τον Μίλτο.
Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του θα σταματούσε την προσπάθεια. Θα ήταν δικαιολογημένος. Αυτός όμως άκουσε την καρδιά που… επαναστάτησε. Ακολούθησε το πείσμα. Και έδωσε τη δική του μάχη που αποδείχτηκε άνιση.
Ποτέ άλλοτε μια αποτυχία δεν έκανε περισσότερο αγαπητό έναν μεγάλο αθλητή. Ακόμα και στα social που συχνά υπάρχουν άνθρωποι που αδικούν άλλους μόνο για το εφέ ή να ξεχωρίσουν, ή ακόμα χειρότερα να βγάλουν τα απωθημένα τους, δεν βρέθηκαν άνθρωποι να του κάνουν κριτική.
Αυτή τη φορά τα πληκτρολόγια ήταν συντονισμένα σε ένα κύμα στήριξης στον άνθρωπο που μας χάρισε τόσες χαρές, τόσα μετάλλια. Ακόμα και… στατιστικά να το πάρουμε δικαιούται να μας πικράνει κάποια φορά.
Κι όμως δεν τα κατάφερε. Ακόμα και αυτή τη δύσκολη στιγμή ο Μίλτος έγινε ακόμα πιο συμπαθής. Κι είναι βέβαιο ότι θα επιστρέψει ακόμα πιο δυνατός, όχι για να πάρει τη ρεβάνς όχι από τους συναθλητές και φίλους του, αλλά από την ίδια τη ζωή που του στέρησε ένα μετάλλιο, ή έστω τη δυνατότητα να πάρει μέρος σε μια μεγάλη γιορτή και έναν αγώνα υψηλών επιδόσεων.
Έχουμε ανάγκη ως λαός τον Μίλτο. Όχι για τα μετάλλια του, αλλά για την ηρεμία που βγάζει προς τα έξω, για τον τρόπο που κάνει τα δύσκολα να φαίνονται απλά, για το χαλαρό του στιλ, για όλα αυτά που τον έφεραν στην κορυφή.
Και θα παραμείνει για χρόνια. Χειροκρότησε παρά τους πόνους, τα νεύρα, τον αθλητή που του στέρησε άλλα τρία άλματα στην προσπάθεια που έκανε να επιστρέψει.
Μόνο και μόνο για αυτό το αθλητικό μεγαλείο αξίζει μια θέση στην καρδιά μας…
