Τα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά αποτελούν για το ελληνικό Κράτος μια ιστορία αποτυχιών, εσφαλμένων επιλογών και παραλείψεων.
Η απόφαση του Διεθνούς Κέντρου Επιλύσεως Επενδυτικών Διαφορών, της 24ης Ιουλίου, που δικαιώνει τον ιδιοκτήτη των ναυπηγείων Ισκαντάρ Ζάφα αποτελεί την κορωνίδα των σφαλμάτων που άρχισαν με την άρνηση παραλαβής των υποβρυχίων 214, χωρίς να καταγγελθεί η σύμβαση αγορά τους.
Συνεχίσθηκαν με μια αναθεώρηση της σύμβασης -η οποία ψηφίσθηκε μάλιστα από 268 βουλευτές- και η οποία εμπεριείχε την ίδια αμαρτωλή διάταξη της αρχικής. Δεν συνδέονταν οι πληρωμές με αντίστοιχη πρόοδο εργασιών στα υπό ναυπήγηση υποβρύχια. Έτσι ουδεμία εργασία γινόταν και οι κατασκευαστές είχαν την αξίωση να εισπράττουν.
Αν δεν είχε υπάρξει παρέμβαση του Πολεμικού Ναυτικού να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, λειτουργώντας στα όρια της νομιμότητος, όχι μόνον τα ναυπηγεία θα είχαν καταρρεύσει πλήρως, τα τέσσερα παραγγελθέντα υποβρύχια δεν θα είχαν ακόμη παραδοθεί.
Και ενώ θα έπρεπε το Δημόσιο να διεκδικεί αποζημιώσεις, οι εσφαλμάνοι χειρισμοί του το έφεραν στο σημείο να καλείται από το Διεθνές Κέντρο Επιλύσεως Επενδυτικών Διαφορών σε ακρόαση, για τον καθορισμό του ύψους των χρημάτων που θα καταβάλλει στον Ισκαντάρ Ζάφα.
Ποιοι είναι υπεύθυνοι για αυτήν την αποτυχία; Μήπως είναι οι ίδιοι νομικοί σύμβουλοι που από την αρχή της ιστορίας αυτής οδηγούν το Δημόσιο από γκάφα σε γκάφα;
