Προκαλεί αποτροπιασμό το γεγονός ότι η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Δημοκρατίας, τίμησε έναν άνθρωπο που δικαιολογεί το απεχθέστερο των εγκλημάτων κατά γυναικών. Αλλά προσπαθεί να αιτιολογήσει ακόμα και εγκλήματα εις βάρος ανηλίκων.
Στις αρχές Σεπτεμβρίου, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, εγκαινίασε την έκθεση με τίτλο «Κώστας Τσόκλης. Ζωγραφική. Όρια και Υπερβάσεις», κάνοντας μάλιστα μια διθυραμβική ομιλία για τον κ. Κώστα Τσόκλη.
«Τιμάμε σήμερα έναν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του καιρού μας, έναν διεθνή εικαστικό, έναν πολυσχιδή και τολμηρό πειραματιστή» ήταν η εισαγωγή της.
Η πρόεδρος της Δημοκρατίας κυρία Σακελλαρόπουλου έχει την κυρία ευθύνη για το ατόπημα που διέπραξε, διότι με την παρουσία της και την διθυραμβική της ομιλία τίμησε έναν υπερασπιστή άθλιων εγκληματιών, έναν υποστηρικτή του βιασμού και των κτηνών που τον διαπράττουν, έναν απολογητή των βιαστών ανηλίκων. Και αυτές οι θέσεις του κυρίου Τσόκλη ήταν απολύτως γνωστές και δημόσια διατυπωμένες, πολύ πριν τον τιμήσει η κυρία Σακελλαρόπουλου. Είχαν προβληθεί βλέπετε και στην δημόσια τηλεόραση!
Το γεγονός ότι η ΠτΔ τον τίμησε ως «καλλιτέχνη» και όχι ως απολογητή της κουλτούρας του βιασμού, δεν αποτελεί δικαιολογία. Η ΠτΔ έχει την θεσμική υποχρέωση εκπροσώπησης του έθνους και δεν είναι κριτικός τέχνης. Όπως ακριβώς υποδέχτηκε την Σοφία Μπεκατώρου, όχι ως αξιωματικό ή Ολυμπιονίκη, αλλά ως θύμα του απεχθέστερου των εγκλημάτων κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Ο Κώστας Τσόκλης, ο βιασμός και η παιδεραστία
https://vimeo.com/485822924
Οι δηλώσεις του Κώστα Τσόκλη, χωρίς περικοπή στο βίντεο.
Συγκεκριμένα:
«Δεν καταλαβαίνω γιατί ο βιαστής είναι πιο κακός άνθρωπος από την κοπέλα που βγάζει τα βυζιά της απόξω, φορά τη φούστα και φαίνεται η κιλότα της, προκαλεί. Εγώ νομίζω ότι τη βία τη ζητά η ίδια. Θέλει να τη βιάσουν. Δεν καταλαβαίνω γιατί η αστυνομία πιάνει τον άνθρωπο που τη βίασε και δεν βάζει αυτή την ίδια που τον προκαλεί; Αφού η φύση τον σπρώχνει να κάνει αυτό. Έχω άλλες απόψεις για τα πράγματα, πως να στο πω βρε παιδί μου. Δεν ξέρω, θα ήθελα κάθε φορά που γίνεται ένας βιασμός να δω γιατί γίνεται, ποιός έφταιξε από τους δυό, ποιός είναι αλήθεια πιο ζωντανός άνθρωπος – ο γέρο-ηλίθιος που κάθεται στο σπίτι του και δεν έχει κανένα ερωτισμό μέσα του, ή εκείνος που ρισκάροντας τη ζωή του την ίδια, την ελευθερία του, επιτίθεται σε ένα πλάσμα σεξουαλικό και θέλει να το φιλήσει, να το αγκαλιάσει, να το σφίξει; Μα, γιατί, ποιός είναι ο πιο καλός; Και πως η ζωή θα γινόταν πιο ενδιαφέρουσα, με εκείνους τους ανέραστους που δε συγκινούνται μπροστά στο φαινόμενο ή με εκείνους που το πάθος ξεχειλίζοντας τους κάνει να επιτεθούν; Και δεν είναι ωραίο πράγμα στο κάτω κάτω η επίθεση βρε παιδί μου, να καταλάβεις αυτό το πράγμα, αυτό που η φύση έπλασε προκλητικό, να το γευτείς, να το χαρείς; Είναι αναρχικές αυτές οι σκέψεις, το ξέρω, αλλά δεν είναι φυσικές;»
Εδώ δηλαδή ο κύριος Τσόκλης παρουσιάζει τον βιαστή ως μία «φυσική κατάσταση» και τον μη βιαστή ως μία «απεχθή προσωπικότητα»! Και η πρώτη γυναίκα της Δημοκρατίας, έσπευσε να τον αποθεώσει ως καλλιτέχνη.
