28η Οκτωβρίου 1940. Οι Έλληνες είμαστε τόσο ποιητικός λαός, τόσο ορμητικός κι ασυγκράτητος (όταν νιώθουμε ότι έχουμε δίκιο), ώστε φτάνουμε στο σημείο να γιορτάζουμε την αρχή ενός πολέμου αντί για το τέλος του.
Αφελείς δεν είμαστε. Ερχόμαστε από πολύ μακρινό σημείο του χρόνου ώστε να γνωρίζουμε ότι πόλεμος σημαίνει θάνατος, στερήσεις, πείνα, πόνος, δάκρυα, αγωνίες και συντρίμμια πάνω στα συντρίμμια. Όμως, με την αυθόρμητη γιορτή, αυτόν τον ιδιαίτερο, σπάνιο κραδασμό που νιώθουν οι Έλληνες στις καρδιές τους κάθε φορά που το ημερολόγιο δείχνει 28 Οκτωβρίου, δείχνουμε στον εαυτό μας και στον κόσμο ολόκληρο ότι για αυτά που ζεις, αν είναι της προκοπής, αξίζει και να πεθάνεις.
Τα καταφέραμε τότε να θαμπώσουμε Δύση κι Ανατολή, διασύροντας στα βουνά της Βορείου Ηπείρου τον άρτια εξοπλισμένο ιταλικό στρατό γιατί πιστεύαμε στο δίκιο μας και είχαμε κατάλληλη ηγεσία – κι εκεί είναι το κλειδί της ακμής αλλά και η ρίζα των κακών του Γένους μας.
Ο λαός ίδιος είναι ανά τους αιώνες. Έχει δυναμικό για να δημιουργήσει ευνομούμενα κράτη, ακόμα κι αυτοκρατορίες, να αναπτύξει πολιτισμό, να διδάξει άλλους λαούς τέχνες, φιλοσοφία, δίκαιο. Η πολεμική αρετή των Ελλήνων δεν ξεχνιέται. Δεν εγκαταλείπει αυτή η ιδιότητα τη φυλή μας, όπως δεν την εγκαταλείπουν η προσαρμοστικότητα σε άγνωστες συνθήκες, η ναυτοσύνη, η επιχειρηματικότητα.
Οι ηγεσίες είναι αυτές που αλλάζουν. Εκεί, αλλά και στη διχόνοια, εντοπίζεται η αχίλλειος πτέρνα του Ελληνισμού. Όταν διχαζόμαστε, καταστρεφόμαστε. Όταν οι ηγεσίες είναι βαλτές από τους ξένους, διεφθαρμένες, έχουν κοτζαμπάσικη νοοτροπία και τους νοιάζουν μόνο τα οφίτσια, η προσωπική ισχύς και τα χρήματα, τότε όλα βαίνουν κατά κρημνών.
Με τα «ΟΧΙ» γράφεται η Ιστορία. Στην ιερή «τρέλα» των πολεμιστών μας στις Θερμοπύλες, στο Μεσολόγγι, στην Πίνδο, στη γέφυρα της Αλαμάνας οφείλουμε την ελευθερία και τη δόξα μας. Με τα «ΝΑΙ» στους ξένους, τα λαδώματα και τις βαλίτσες με τα μετρητά που πήραν ανάξιοι λαδοπόντικες της πολιτικής, φτάσαμε να γίνουμε περίγελος του κόσμου.
πηγή: «δημοκρατία»
