Σε αγώνα για την αναζήτηση των ποντιακών του ριζών έχει επιδοθεί τα τελευταία χρόνια ο ελληνικής καταγωγής βουλευτής της Ρηνανίας Χρήστος Κατζίδης, που γεννήθηκε το 1970 στο Ντίσελντορφ.
Πριν εκλεγεί βουλευτής, οι επαφές του με Έλληνες περιορίζονταν στον στενό οικογενειακό κύκλο του και στη Μητρόπολη Γερμανίας με έδρα τη Βόνη. Μετά την ανάληψη των νέων του καθηκόντων, όμως, διεύρυνε τις γνωριμίες του με άλλους Έλληνες και, χάρη στο Γενικό Προξενείο του Ντίσελντορφ, άνοιξε ένας νέος κόσμος σε σχέση με την ελληνική του καταγωγή και τις ποντιακές του ρίζες. «Πριν από πέντε με έξι χρόνια ξεκίνησα να ψάχνω την καταγωγή μου, τους προγόνους μου από την πλευρά του πατέρα μου» είπε στην Deutsche Welle, τονίζοντας πως ο πατέρας του δεν είχε ντοκουμέντα ούτε για τους γονείς του ούτε για τους προπαππούδες του. «Ηξερα μόνο τα ονόματα της γιαγιάς και του παππού μου από την Ελλάδα και από συζητήσεις με τα ξαδέλφια μου. Ήξερα ότι ήταν Έλληνες του Πόντου, τίποτα άλλο» συμπλήρωσε.
Ωστόσο, ο Σύλλογος Ελλήνων Ποντίων του Ντίσελντορφ αποτέλεσε για τον κ. Κατζίδη μια «γέφυρα» με το παρελθόν, καθώς με τη βοήθειά του βρήκε έναν κατάλογο με το γενεαλογικό του δέντρο. «Είναι κάτι ιδιαίτερο, όταν έχει κανείς μια ιστορία πίσω του που είναι κομμάτι της ιστορίας μιας γενοκτονίας, μιας εθνοκάθαρσης. Σου δίνεται αφορμή για σκέψη, ιδιαίτερα σε αυτή την επίκαιρη στιγμή, με τους ισλαμιστές ρατσιστές, με τους αντισημίτες. Δείχνει ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Είναι φοβερό να γίνονται ακόμη στον 21ο αιώνα, και φοβάμαι ότι θα συνεχιστούν και στο μέλλον. Γι’ αυτό, εκδηλώσεις μνήμης όπως αυτή είναι πολύ σημαντικές και πρέπει να συνεχίσουν να γίνονται» δήλωσε χαρακτηριστικά κατά τη διάρκεια της φετινής εκδήλωσης στη μνήμη των Ελλήνων του Πόντου, στην εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στο Ντίσελντορφ.
Δύο καρδιές
Αναφερόμενος στο γεγονός πως η χώρα όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει δεν έχει αναγνωρίσει ακόμη τη Γενοκτονία των Ποντίων, ο ομογενής βουλευτής δηλώνει αισιόδοξος πως αυτό θα αλλάξει στο μέλλον. Οσο για το αν νιώθει περισσότερο Έλληνας ή Γερμανός, ξεκαθαρίζει πως στο στήθος του χτυπούν δύο καρδιές, μία για κάθε χώρα. «Είναι βέβαιο ότι έχω πάρει πολλά από τον Έλληνα πατέρα μου. Από το παρουσιαστικό μέχρι πράγματα που απολαμβάνω, όπως κάνει κάθε Έλληνας. Είμαι Γερμανός και είμαι Έλληνας, είμαι και τα δύο. Δεν τίθεται καν θέμα ποια πλευρά πρέπει να διαλέξω» λέει.
Ο κ. Κατζίδης σκοπεύει να συνεχίσει την αναζήτηση των ριζών του και ελπίζει μια μέρα να καταφέρει να περπατήσει στο χωριό του προπάππου του, στον Πόντο.
