Το ιστορικό Σωματείο – έτος ίδρυσης το 1865 – «Εταιρεία Φίλων του Λαού» ανακήρυξε τον τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας και Επίτιμο Καθηγητή της Νομικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Προκόπιο Παυλόπουλο ως Επίτιμο Εταίρο της.
Κατά την ευχαριστήρια αντιφώνησή του, ο κ. Προκόπιος Παυλόπουλος αναφέρθηκε στην άρρηκτη διαχρονική σχέση του Έθνους των Ελλήνων με την Ελευθερία. Τόνισε, ότι η σχέση των Ελλήνων με την Ελευθερία είναι – όπως αποδεικνύει η Ιστορία από την «γέννηση» του Έθνους των Ελλήνων πριν 3.000 χρόνια ως σήμερα – κυριολεκτικώς βιωματική. Με την έννοια ότι οι Έλληνες μόνον ελεύθεροι μπορούμενα ζήσουμε, να υπερασπισθούμε την αξία μας και ν’ αναπτύξουμε την προσωπικότητά μας.
Αυτή η βιωματική σχέση των Ελλήνων με την Ελευθερία, όπως την καταγράφει εμβληματικώς ο Ρήγας Φεραίος στον «Θούριο» – «καλύτερα μιάς ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή» -«πυροδότησε», αλλά και προδιέγραψε ως προς την ευόδωσή της, την Εθνεγερσία του 1821.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος μάλιστα, υπενθύμισε μία ιστορική αλήθεια η οποία όμως δεν έχει προβληθεί όσο θα έπρεπε. Μετά την απελευθέρωση της Καλαμάτας, οι επαναστατημένοι Έλληνες απέστειλαν επιστολές στις ευρωπαϊκές «αυλές», όχι δίκην ενημέρωσης, αλλά προειδοποίησης. Προειδοποιώντας ότι ήταν αποφασισμένοι να αγωνιστούν μέχρι θανάτου για την ελευθερία και τίποτα δεν θα μπορούσε να τους εμποδίσει, υλοποιώντας έτσι τα λόγια αυτά του Ρήγα στο Θούριο. Μόνο στις τότε Ηνωμένες Πολιτείες έστειλαν επιστολή με την οποία ζητούσαν στήριξη.
Έτσι ακριβώς έφεραν τις μεγάλες δυνάμεις προ τετελεσμένων.
Όπως προκύπτει απ’ όλα τα έκτοτε Συντάγματα – από τα προσωρινά Συντάγματα της Επιδαύρου (1822) και του Άστρους (1823) ως το οριστικό «Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος», το Σύνταγμα της Τροιζήνας του 1827, καθώς και από τα μεταγενέστερα Συντάγματα – η έμφαση των αντίστοιχων θεσμικών εγγυήσεων δόθηκε όχι τόσο στην Ισότητα, όπως ανακριβώς έχει υποστηριχθεί από ορισμένους, αλλά κυρίως στην Ελευθερία. Και τούτο συνέβη, πρωτίστως, αφενός μέσω των συνταγματικώς κατοχυρωμένων «θεσμικών αντιβάρων» για την αποδυνάμωση της οιασδήποτε μορφής αυθαιρεσίας της κρατικής εξουσίας. Και, αφετέρου, μέσω των επίσης συνταγματικώς προβλεπόμενων εγγυήσεων για την κατοχύρωση των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Υπό το πρίσμα αυτό, όλα τα μετά την δημιουργία του Νεότερου Ελληνικού Κράτους – το 1830, με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου – Συντάγματά μας καθιερώνουν τους θεσμούς της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας κατ’ εξοχήν ως «πυλώνες» εγγύησης της Ελευθερίας.
