Επρόκειτο να απέλθη ένας καμηλιέρης και πήγε να ζητήσει συγχώρεση από τις καμήλες του τις οποίες αγαπούσε. Τις είπε, να με συγχωρέσετε παιδιά μου αν καμιά φορά σας πίκρανα τόσα χρόνια συνεργασία.
Και οι καμήλες με ένα στόμα του είπαν το εξής:
Αφεντικό μας αγαπούσες σαν παιδιά σου και μας φρόντιζες. Και εμείς σε αγαπούσαμε το ίδιο. Όμως δεν καταλάβαμε τόσα χρόνια ένα πράγμα που μας στεναχωρούσε πολύ σε όλη την συνεργασία μας. Εμάς μας αγόρασες την καθεμιά από δέκα χρυσές λίρες. Γιατί το αξίζαμε. Όμως είχες μπροστά μας σαν οδηγό έναν κουτσογάιδαρο που τον αγόρασες δέκα δραχμές γιατί τόσο άξιζε. Αφεντικό αυτό δεν το καταλάβαμε σε όλη τη ζωή μας.
Και το αφεντικό απάντησε: Παιδιά μου έτσι γίνεται παντού. Υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν πολλές λίρες. Κι όμως, έχουν μπροστά τους και τους οδηγούν κάποια κουτσογόμαρα που δεν αξίζουν ούτε δέκα τρύπιες δεκάρες.
