Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Από την έναρξη του ουκρανικού πολέμου ακούσαμε συχνά ότι εμείς, ως Ελλάδα, επιλέξαμε τη «σωστή πλευρά» του. Δυστυχώς, η διαβεβαίωση αυτή διαψεύστηκε πλήρως στην πορεία. Και τούτο εξαιτίας των επικίνδυνα εσφαλμένων επιλογών της ηγεσίας μας, οι οποίες άνοιξαν κυριολεκτικά τον ασκό του Αιόλου εναντίον μας, αλλά και συνέβαλαν, ταυτόχρονα, στη διεθνή αναβάθμιση της Τουρκίας.
Καθώς, το 96% των Ελλήνων έχει ήδη τοποθετηθεί αρνητικά απέναντι στο ασυγχώρητο λάθος της Κυβέρνησής μας, να σπεύσει δηλαδή να στείλει, χωρίς λόγο και αιτία, πολεμικό υλικό στην Ουκρανία, δεν χρειάζεται να τοποθετηθώ επ’ αυτού, αλλά να περάσω κατευθείαν στο διεθνή θρίαμβο της Τουρκίας, και δυστυχώς στη δική μας μιζέρια.
Να μη λησμονήσω ότι ο Λευκός Οίκος απηύθυνε και σε εμάς ένα (μετά δυσκολίας, είναι αλήθεια) «ευχαριστώ». Δεν ασχολήθηκε, ωστόσο, ο Λευκός Οίκος, για το πως θα αντιμετωπίσουμε τους επόμενους μήνες και χρόνια, τις καταστροφές που μας έρχονται από την ατυχέστατη έμπνευση της ηγεσίας μας, που δεν αρκέστηκε, για τη χώρα μας, στην πρωτιά του «πιο καλού μαθητή» της ΕΕ (σύμφωνα με το γνωστό δημοσίευμα και τη σχετική φωτογραφία του Economist), αλλά επιδίωξε επιπλέον και αυτήν του καλύτερου μαθητή του «ανήκομεν εις την Δύσιν».
Ο κ. Ερντογάν, αντιθέτως, αν και μέλος του ΝΑΤΟ, αν και «αξιωματούχος» της Δύσης, εμφανίστηκε, ωστόσο, φειδωλός, σχετικά με τις παροχές που ζητούσε η Δύση από αυτόν, εναντίον της Ρωσίας. Έτσι, ο κ Ερντογάν δεν αρνήθηκε, απλώς, να αποστείλει πολεμικό υλικό στην Ουκρανία, κίνηση που εκτός του ότι ήταν άσκοπη όσο και απάνθρωπη, ήταν επιπλέον σίγουρο ότι θα εξόργιζε τη Ρωσία, αλλά επιπλέον, με την άκρως συγκρατημένη συμπεριφορά του, έδειξε να αναγκάζεται να συμφωνήσει με τις κυρώσεις, επειδή ήταν υποχρεωμένος ως μέλος του ΝΑΤΟ.
Το θλιβερό, και όχι μόνο, αλλά και άκρως απειλητικό αποτέλεσμα, για την Ελλάδα, είναι το γεγονός ότι η Τουρκία επιβλήθηκε, εξαιτίας αυτής της συμπεριφοράς της, ως δύναμη απολύτως αποδεκτή από Δύση και Ανατολή, από Ρωσία και Ουκρανία, καθώς και ως χώρα επιθυμητή και σεβαστή, ως μεσολαβητής, δίπλα στις Μεγάλες Δυνάμεις. Και εξυπακούεται ότι η Τουρκία, δικαίως θα αναμένει «ανταπόδοση» για τον εθνικά ευφυή ρόλο που επέλεξε σε αυτή την κρίση, και από την Ανατολή και από τη Δύση. Θα έχει, δηλαδή, εύκολα, ότι ζητήσει.
Και η Ελλάδα; Χρειάζεται, αλήθεια, ειδική ανάλυση για την επιδείνωση της διεθνούς θέσης μας, που οι ίδιοι, δηλαδή η ηγεσία μας, δημιούργησε; Ουαί και αλλοίμονο! Η πατρίδα μας θα υποστεί για χρόνια και χρόνια, τα δεινά της επιλογής μιας ακραίως «εσφαλμένης πλευράς» της ουκρανικής κρίσης. Δεινά, και από Ανατολή, και από Δύση. Και ανάμεσα σε όσα μας αναμένουν, ασφαλώς, το μικρότερο κακό θα αποδειχθεί να είναι η αδυναμία μας απόλαυσης των ρωσικών μπαλέτων. Διότι, δυστυχώς, φθάσαμε και μέχρις εκεί. Να μη δεχόμαστε δηλαδή τα ρωσικά μπαλέτα, στην Ελλάδα, καθώς και ορχήστρες με έργα Ρώσων δημιουργών! Άραγε θα απαγορευτεί και η διακίνηση βιβλίων Ρώσων συγγραφέων;
