Στην σκιά του συνεχιζόμενου πολέμου στην Ουκρανία, οι εθνικές μειονότητες που βρίσκονται στη χώρα έχουν βρεθεί μεταξύ σφύρας και άκμονος. Έλληνες, Τάταροι, Ρουμάνοι, Πολωνοί, Σλοβάκοι και Ούγγροι απαρτίζουν το πολυεθνικό μωσαϊκό, όπως τουλάχιστον διαμορφωνόταν πριν από το 2014.
Δυστυχώς, όλες οι εθνικές μειονότητες έγιναν όμηροι των πολυάριθμων εσωτερικών προβλημάτων της χώρας. Όλοι γνωρίζουν ότι το 2014, μετά το πραξικόπημα στο οποίο συμμετείχαν ενεργά οι ουκρανοί νεοναζί, επικράτησε η δυσπιστία, η περιφρόνηση και η εχθρότητα στους πολίτες σχεδόν όλων των μειονοτήτων που ζούσαν στην χώρα.
Ειδικά η ελληνική εθνική μειονότητα, η οποία είναι η αρχαιότερη στη χώρα, αντιμετώπισε την εχθρότητα του Κιέβου, το οποίο μάλιστα έφτασε σε σημείο να άρει την αναγνώριση της ως εθνικής μειονότητας το 2021. Αυτό δεν ήταν καθόλου συμπτωματικό. Την ίδια εποχή υπεγράφη η ισχυρή στρατιωτική συμμαχία Ερντογάν – Ζελένσκι, που έδωσε διέξοδο στην δολοφονική Τουρκία η οποία αντιμετώπιζε μεγάλα προβλήματα στην στρατιωτική της βιομηχανία λόγω του δυτικού εμπάργκο.
Οι Ουκρανοί έδωσαν κινητήρες για την νέα γενιά των τουρκικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών, αγόρασαν πολλά τούρκικα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και σύναψαν ισχυρές συμφωνίες αμυντικής συνεργασίας με την Τουρκία. Υπάρχει όμως άλλη μία ταυτόχρονη εξέλιξη που δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.
Η μοναδική εθνική μειονότητα η οποία φαίνεται ότι ενδιαφέρει το Κίεβο, είναι η Τάταροι της Κριμαίας. Οι τουρκογενείς μουσουλμάνοι της Ουκρανίας, οι οποίοι μάλιστα στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχαν συνεργαστεί με τον Χίτλερ, μαζί με τους ναζί της δυτικής Ουκρανίας.
Την ώρα λοιπόν που το Κίεβο απαγόρευε την εθνική υπόσταση στην αρχαιότερη μειονότητα της χώρας, την ελληνική, σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε διεθνές Φόρουμ, η Ουκρανία υπενθύμιζε τους «μαρτυρικούς Τατάρους της Κριμαίας που βρίσκονται υπό ρωσική κατοχή».
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η στενή συνεργασία της Ουκρανίας με την Τουρκία, στρέφεται κατά της Ελλάδας σε πολλά μέτωπα. Τόσο στην αμυντική συνεργασία, που αποτελεί απόλυτο κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια της πατρίδας μας, όσο και στον πολιτικό διωγμό της ελληνικής εθνικής μειονότητας, που ουδείς πλέον αμφιβάλλει πως γίνεται σε απόλυτη συνεργασία με την Τουρκία.
Παρά την εχθρική συμπεριφορά του καθεστώτος Ζελένσκι, η Ελλάδα επέλεξε να σταθεί στο πλευρό της Ουκρανίας, μία επιλογή που μπορεί να δικαιολογηθεί διότι η Ελλάδα οφείλει να αντιστέκεται σε κάθε απόπειρα βίαιης αλλαγής συνόρων. Η ενέργεια της ελληνικής κυβέρνησης όμως να στείλει όπλα στην Ουκρανία, βρίσκει αντίθετη την συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών, αλλά προκαλεί και έναν άλλον μεγάλο κίνδυνο: Η ελληνική στρατιωτική βοήθεια μαζί με την βοήθεια που στέλνουν άλλες χώρες του ΝΑΤΟ, μπορεί να εξελιχθεί σε κίνδυνο για τους ομογενείς μας.
Φωτογραφικό υλικό που δόθηκε στη δημοσιότητα ακόμα και από αντιρωσικές πηγές, τεκμηριώνει ότι πολλά από τα οπλικά συστήματα που στέλνει η Δύση στην Ουκρανία, καταλήγουν στα χέρια των ουκρανών ναζί (φωτό) με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον. Το διαβόητο τάγμα Αζόφ, ήδη έχει διακριθεί για τις προκλήσεις του έναντι της ελληνικής εθνικής μειονότητας και εμείς ενδέχεται να το εξοπλίζουμε χωρίς να έχουμε βάλει καμιά δικλείδα ασφαλείας, πως θα μπορούσαμε άλλωστε, για το πως αυτά τα όπλα θα χρησιμοποιηθούν.
Πέραν λοιπόν των μακροπρόθεσμων και δικαιολογημένων πολιτικών σκοπιμοτήτων που πρέπει να έχει η Ελλάδα, με πρώτη αυτή της μη αναγνώρισης οποιωνδήποτε τετελεσμένων που περιλαμβάνουν αλλαγή συνόρων, ύψιστη προτεραιότητα θα έπρεπε να είναι η προστασία της ελληνικής μειονότητας. Οι Ουκρανοί Ειδικά μετά την επικράτηση Ζελένσκι, ακολουθούν μία πολιτική έναντι των Ελλήνων της Ουκρανίας, που θυμίζει την πολιτική πολιτικής εθνοκάθαρσης των Τούρκων εδώ και αιώνες κατά των Ελλήνων του Πόντου, πριν διαπράξουν την γενοκτονία.
Η κυβέρνηση λοιπόν καλό θα είναι να ακολουθήσει το λαϊκό αίσθημα και να απέχει από οποιαδήποτε στήριξη στρατιωτικού τύπου και ειδικά από υπερφίαλες και πολεμοχαρείς δηλώσεις που εκθέτουν σε κίνδυνο τους ομογενείς μας. Αντίθετα, αποστολές ανθρωπιστικού υλικού και ενεργή παρουσία στις πατρογονικές εστίες του Ελληνισμού μέσω διπλωματικών αποστολών, είναι απαραίτητες προκειμένου να υπερασπιστούμε το ίδιο μας το αίμα.
